Turnen
Uit hoofde van mijn functie als vader was ik vandaag langdurig in de turnzaal. Ik was overigens ook in de judozaal en op het voetbalveld. Dubbel op het voetbalveld zelfs. Zoon moet wekelijks trainen in een leeftijdscategorie, waarin mij als jongetje te verstaan werd gegeven dat ik eerst maar eens twee keer zo oud moest worden. En in de tussentijd sta ik dan met dochter in een uithoek van het veld zelf te ballen. Meestal heeft zij dan al een wedstrijd achter de rug, maar vandaag was zij vrij. Bijna haar hele team moest namelijk turnen. Ze hadden een turnwedstrijd.
Zo zat ik dus ’s middags in de turnzaal dezelfde ouders te begroeten als op reguliere zaterdagochtenden op het voetbalveld. En door de week op de tennisbaan en in het zwembad, maar dat terzijde. Maar er waren ook vele onbekende ouders, want er zijn kinderen die keuzes moeten maken. Sommige ouders maken gretig gebruik van het Sire-spotje.
Het had trouwens nog flink wat voeten in aarde gehad – thuis, niet op het voetbalveld – want dochterlief wilde helemaal niet aan de turnwedstrijd meedoen. Ze wilde wel kijken, maar niet meedoen. Dat was vervelend. Niet om het feit op zich, maar als alle andere meiden het geweldig vinden en mijn dochter wil niet meedoen, dan sta ik de volgende week toch niet lekker langs dat voetbalveld. Dus wij ouders besloten strategisch te handelen, stemden toe te gaan kijken en namen stiekem haar tas mee.
De onderhandelingen op de tribune schoten eerst niet erg op, misschien omdat wij ervoor passen om snoep of chips in het vooruitzicht te stellen, zoals moeders nogal eens doen bij de training van mijn zoon als er weer eens zo’n dreumes eigenlijk helemaal niet blijkt te willen voetballen. Nou is mijn dochter niet erg gevoelig voor chantage met snoep of chips, dus de kans is groot dat het toch niet zou helpen. Gelukkig lukte het uiteindelijk om haar de reden van haar weigering te laten uitspreken: angst. Ze vindt turnen erg leuk, maar doet het graag voor zichzelf. Al die toeschouwers en juryleden hinderen haar. Waarom moeten die zo nodig naar haar kijken? Laten ze naar zichzelf gaan kijken. Toen die woorden eruit waren, een vriendinnetje was gesignaleerd en duidelijk was gemaakt dat ze zich van al die mensen helemaal niets hoefde aan te trekken, bleek de stap naar de kleedkamer klein genoeg.
Dochter dus turnen en wij kijken, samen met ruim honderd andere mensen. Had ik het geweten, dan had ik misschien, net als alle andere vaders, zelfs mijn videocamera meegenomen. Maar dan was het waarschijnlijk weer voor niks geweest. Urenlang moesten wij kijken naar meisjes op rekstokken, bruggen, lange matten, trampolines en balken. Mijn dochter werkte alles braaf af. En niet eens slecht. Daarnaast werden we nog getrakteerd op jazzballet, ritmisch gymnastiek, lintslingeren en nog wat van dat soort dansgrappen. Vraag me niet hoe het heet. Ik hoop er verder van verschoond te blijven.
Nou is een wedstrijd pas een wedstrijd als er een prijsuitreiking aan vast zit. En een wedstrijd is voor kinderen pas aantrekkelijk als er een gerede kans is om een prijs te winnen. Dus waren er tientallen prijzen in tientallen categorieën. Het moest wel heel raar lopen wilde je geen prijs gewonnen hebben, leek het.
Daar bleken sommige kinderen ook van overtuigd. Hun verbitterde tranen moesten gestild worden door moeders die hun eigen teleurstelling verbeten met de telkens herhaalde bezwering dat het helemaal niet belangrijk is wie er wint en dat zijzelf hun dochter echt de allerallerbeste vonden. Waarna zij de zak chips tevoorschijn trokken. Het mooist maakte een moeder het die plechtig verklaarde dat het goed mogelijk was dat de jury net even de andere kant op keek toen haar dochter de perfecte oefening uitvoerde. Dat ging zelfs de dochter te ver.
Ik prees me gelukkig dat mijn dochter al gewonnen had door mee te doen. Verder verlangde ik heftig naar de mogelijkheid om naar aanleiding van een verloren voetbalwedstrijd tegen al die gekwetste prinsesjes te kunnen zeggen dat zij verloren hadden omdat de tegenpartij gewoon beter was en meer gescoord had.