Phillip Cocu: Sta ik hier wel goed?
Phillip Cocu Zet hem op het middenveld, links of centraal, en hij doet alsof hij een middenvelder is. Hij bestrijkt de hele flank of het middenterrein tussen de strafschopgebieden. Hij bouwt op, breekt af, gaat diep en temporiseert naar believen, met een ijver die trainer en medespelers niets te wensen overlaat. Hij toont zich een ware werker, niet te beroerd om zich voor anderen op te offeren.
Geef hem een plek achter de spitsen en hij valt naar hartelust aan. Hij gaat korte combinaties aan, geeft steekpassjes, trekt gaten voor de goalgetters en pikt ook zelf zijn doelpunten mee: droge knallen en kopballen, waarvoor hij zich desnoods door een mêlee van tegenstanders heen wringt. Hij ontpopt zich als geraffineerde doorzetter met oog voor rendement.
Posteer hem als linksback en hij kwijt zich, zonder morren, sober van zijn taak. Hij schoffelt, schaduwt en staat pal om de rechtsbuiten elke kans op succes te ontnemen. Er is geen doorkomen aan. Hij laat zich zien als een verbeten ploeteraar, die zich vastbijt in zijn opdracht.
Plaats hem in het centrum van de defensie en hij groeit uit tot rijzige verdediger. Hij corrigeert, anticipeert, geeft leiding en staat aan het begin van de eigen aanval met een rustige korte pass of een verrassend secure lange bal. Hij blijkt een betrouwbare, onverzettelijke krijger met tactisch inzicht.
Hij kan heel veel goed, maar niets het best, zodat hij voor alles een beetje gebruikt wordt. Hij zwerft door het team, wordt neergezet waar het op dat moment nodig is, als Haarlemmer olie: het smeersel dat de machine draaiende houdt. Maakt niet uit waar het spaak dreigt te lopen, het middel helpt altijd en overal. Schuif hem een band om de arm en hij acteert zelfs een hele acceptabele aanvoerder, zeker sinds de haren tijdloos plat over het voorhoofd gedrapeerd zijn.
De vraag is niet of hij speelt en evenmin of hij goed speelt. De vraag is wáár hij speelt. Het is elke wedstrijd weer een puzzel voor de trainer: welke plek heeft hem nodig? Het is steeds meer een schrikbeeld voor zijn medespelers: waar zal hij nou weer opduiken? Het is een ramp voor hemzelf: nooit eens lekker op de automatische piloot. Zie de wanhoop, die zijn ogen uitstralen: radeloos speuren zij wie er allemaal meedoen om daaruit af te leiden welke plek hem verwacht.
Sneu is bovendien dat hij voor het publiek ongrijpbaar is. Een anti-held. Met Cocu kan niemand zich identificeren. Ja, Pinokkio…
Geef hem een plek achter de spitsen en hij valt naar hartelust aan. Hij gaat korte combinaties aan, geeft steekpassjes, trekt gaten voor de goalgetters en pikt ook zelf zijn doelpunten mee: droge knallen en kopballen, waarvoor hij zich desnoods door een mêlee van tegenstanders heen wringt. Hij ontpopt zich als geraffineerde doorzetter met oog voor rendement.
Posteer hem als linksback en hij kwijt zich, zonder morren, sober van zijn taak. Hij schoffelt, schaduwt en staat pal om de rechtsbuiten elke kans op succes te ontnemen. Er is geen doorkomen aan. Hij laat zich zien als een verbeten ploeteraar, die zich vastbijt in zijn opdracht.
Plaats hem in het centrum van de defensie en hij groeit uit tot rijzige verdediger. Hij corrigeert, anticipeert, geeft leiding en staat aan het begin van de eigen aanval met een rustige korte pass of een verrassend secure lange bal. Hij blijkt een betrouwbare, onverzettelijke krijger met tactisch inzicht.
Hij kan heel veel goed, maar niets het best, zodat hij voor alles een beetje gebruikt wordt. Hij zwerft door het team, wordt neergezet waar het op dat moment nodig is, als Haarlemmer olie: het smeersel dat de machine draaiende houdt. Maakt niet uit waar het spaak dreigt te lopen, het middel helpt altijd en overal. Schuif hem een band om de arm en hij acteert zelfs een hele acceptabele aanvoerder, zeker sinds de haren tijdloos plat over het voorhoofd gedrapeerd zijn.
De vraag is niet of hij speelt en evenmin of hij goed speelt. De vraag is wáár hij speelt. Het is elke wedstrijd weer een puzzel voor de trainer: welke plek heeft hem nodig? Het is steeds meer een schrikbeeld voor zijn medespelers: waar zal hij nou weer opduiken? Het is een ramp voor hemzelf: nooit eens lekker op de automatische piloot. Zie de wanhoop, die zijn ogen uitstralen: radeloos speuren zij wie er allemaal meedoen om daaruit af te leiden welke plek hem verwacht.
Sneu is bovendien dat hij voor het publiek ongrijpbaar is. Een anti-held. Met Cocu kan niemand zich identificeren. Ja, Pinokkio…