Vuurwerk in het verschiet (31 december 2012)
Mijn man van 2012: Edgar Davids. Had zich sinds juli 2011 gecommitteerd aan Ajax als lid van de Raad van Commissarissen en was degene die op de proppen kwam met Louis van Gaal als algemeen directeur, op zichzelf een meesterlijke gedachte hoewel wat slordig uitgevoerd. Liet zich vervolgens haast gewillig koeioneren door medecommissaris Johan Cruijff, weigerde diens schaamteloze faux-pas op de spits te drijven en toonde zich in april 2012 zelfs bereid om in het clubbelang de aftocht te blazen. Hij leek volledig uitgerangeerd. Van Davids zouden we nooit meer iets horen.
Totdat hij half oktober ineens opdook bij Barnet FC in Engeland. Something different: helemaal onderaan de ranglijst bungelend van League Two, het vierde en laagste profniveau, op de 24ste plaats, met drie punten uit tien wedstrijden. Met in de spits Collins John, bij talloze clubs hopeloos mislukt. Daar werd Edgar op zijn 39ste player/coach, naast Mark Robson, de echte coach, die helemaal niet op Davids zat te wachten. Je kan van Johan Cruijff zeggen dat hij in zijn leven veel uitdagingen is aangegaan, tot in Mexico aan toe, maar dit had ik hem toch niet zo gauw zien doen.
Gekkenwerk leek het, van iemand die een tik van de molen had gehad, zeker toen hij over zijn samenwerking met Robson ook nog eens zei: ‘Ik hoop dat we het vaak niet eens zijn met de manier waarop we het team willen laten spelen. Dat is de enige manier waarop we uiteindelijk discussies kunnen voeren die de diepte in gaan.’ Heel eng, de uitwerking die Cruijff op iemand kon hebben.
Of was het zijn manier om af te reageren uit teleurstelling dat Van Gaal hem niet opnam in de trainersstaf van het Nederlands elftal? Zeg nou zelf: Patje wel, maar Edje niet, dat gaat je niet in je kouwe kleren zitten. Dat schreeuwt om onbezonnen daden. Als er een League Three of Four was geweest, was hij daar naartoe gegaan. Hoe lager hoe beter. Hij zou ze wel eens laten zien wat hij teweeg kon brengen.
Absurde aankopen deed hij ook, ongetwijfeld tot ergernis van Robson. Ulrich Landvreugd, trainer van Blauw-Wit uit Amsterdam, maakte hij assistent-trainer. Assistent van de co-coach dus eigenlijk. En Melvin Holwijn, de 32-jarige voormalige Mister Telstar, plukte hij als vleugelaanvaller ook al weg bij Blauw-Wit. En ondertussen verkondigen dat hij ging inzetten op de jeugd: ‘Bij ons draait het niet alleen om de resultaten van nu, maar ook om de toekomst. We moeten het niveau van de club opkrikken. De jeugd staat daarbij voorop. Wij willen vele talenten voort gaan brengen.’ Verzin het maar eens.
Maar Barnet ging ineens wedstrijden winnen. Het won met kerst van de koploper en staat inmiddels boven de streep van degradatie naar de amateurs, op de 21ste plaats. En toen begon Johan Derksen van VI, toch een vertegenwoordiger van het kamp-Cruijff, op Davids af te geven. Dat de spelers op hem afgeknapt zouden zijn omdat ze hem ook als medespeler op het veld moesten aanspreken met ‘mister’. En plotseling stapte ook Mark Robson op, met het argument dat de rolverdeling tussen Davids en hem onduidelijk bleef.
Des te beter, zo bleek al snel. Toen Barnet een dag later in de achtste minuut van de blessuretijd alsnog een gelijkspel uit het vuur sleepte tegen Exeter, werd mij ineens alles duidelijk. Davids heeft de eerste maanden van 2012 Cruijffs kunsten afgekeken en is bij Barnet in de luwte aan het warmlopen. Zijn belangrijkste wapen: vanuit onenigheid discussies voeren die zo diep gaan dat anderen de keuze hebben tussen presteren of het veld ruimen. Het is slechts een kwestie van tijd dat Davids terugkeert bij Ajax voor de allerdiepste discussie die Cruijff ooit gevoerd heeft. Met Davids valt niet te fucken, vraag daar Guus Hiddink nog maar eens naar.
Johan Derksen heeft namens Cruijff vast de aanval gekozen uit angst dat we ook in Nederland nog heel wat gaan beleven met Davids. Ik kan niet wachten.
Mijn man van 2012: Edgar Davids. Had zich sinds juli 2011 gecommitteerd aan Ajax als lid van de Raad van Commissarissen en was degene die op de proppen kwam met Louis van Gaal als algemeen directeur, op zichzelf een meesterlijke gedachte hoewel wat slordig uitgevoerd. Liet zich vervolgens haast gewillig koeioneren door medecommissaris Johan Cruijff, weigerde diens schaamteloze faux-pas op de spits te drijven en toonde zich in april 2012 zelfs bereid om in het clubbelang de aftocht te blazen. Hij leek volledig uitgerangeerd. Van Davids zouden we nooit meer iets horen.
Totdat hij half oktober ineens opdook bij Barnet FC in Engeland. Something different: helemaal onderaan de ranglijst bungelend van League Two, het vierde en laagste profniveau, op de 24ste plaats, met drie punten uit tien wedstrijden. Met in de spits Collins John, bij talloze clubs hopeloos mislukt. Daar werd Edgar op zijn 39ste player/coach, naast Mark Robson, de echte coach, die helemaal niet op Davids zat te wachten. Je kan van Johan Cruijff zeggen dat hij in zijn leven veel uitdagingen is aangegaan, tot in Mexico aan toe, maar dit had ik hem toch niet zo gauw zien doen.
Gekkenwerk leek het, van iemand die een tik van de molen had gehad, zeker toen hij over zijn samenwerking met Robson ook nog eens zei: ‘Ik hoop dat we het vaak niet eens zijn met de manier waarop we het team willen laten spelen. Dat is de enige manier waarop we uiteindelijk discussies kunnen voeren die de diepte in gaan.’ Heel eng, de uitwerking die Cruijff op iemand kon hebben.
Of was het zijn manier om af te reageren uit teleurstelling dat Van Gaal hem niet opnam in de trainersstaf van het Nederlands elftal? Zeg nou zelf: Patje wel, maar Edje niet, dat gaat je niet in je kouwe kleren zitten. Dat schreeuwt om onbezonnen daden. Als er een League Three of Four was geweest, was hij daar naartoe gegaan. Hoe lager hoe beter. Hij zou ze wel eens laten zien wat hij teweeg kon brengen.
Absurde aankopen deed hij ook, ongetwijfeld tot ergernis van Robson. Ulrich Landvreugd, trainer van Blauw-Wit uit Amsterdam, maakte hij assistent-trainer. Assistent van de co-coach dus eigenlijk. En Melvin Holwijn, de 32-jarige voormalige Mister Telstar, plukte hij als vleugelaanvaller ook al weg bij Blauw-Wit. En ondertussen verkondigen dat hij ging inzetten op de jeugd: ‘Bij ons draait het niet alleen om de resultaten van nu, maar ook om de toekomst. We moeten het niveau van de club opkrikken. De jeugd staat daarbij voorop. Wij willen vele talenten voort gaan brengen.’ Verzin het maar eens.
Maar Barnet ging ineens wedstrijden winnen. Het won met kerst van de koploper en staat inmiddels boven de streep van degradatie naar de amateurs, op de 21ste plaats. En toen begon Johan Derksen van VI, toch een vertegenwoordiger van het kamp-Cruijff, op Davids af te geven. Dat de spelers op hem afgeknapt zouden zijn omdat ze hem ook als medespeler op het veld moesten aanspreken met ‘mister’. En plotseling stapte ook Mark Robson op, met het argument dat de rolverdeling tussen Davids en hem onduidelijk bleef.
Des te beter, zo bleek al snel. Toen Barnet een dag later in de achtste minuut van de blessuretijd alsnog een gelijkspel uit het vuur sleepte tegen Exeter, werd mij ineens alles duidelijk. Davids heeft de eerste maanden van 2012 Cruijffs kunsten afgekeken en is bij Barnet in de luwte aan het warmlopen. Zijn belangrijkste wapen: vanuit onenigheid discussies voeren die zo diep gaan dat anderen de keuze hebben tussen presteren of het veld ruimen. Het is slechts een kwestie van tijd dat Davids terugkeert bij Ajax voor de allerdiepste discussie die Cruijff ooit gevoerd heeft. Met Davids valt niet te fucken, vraag daar Guus Hiddink nog maar eens naar.
Johan Derksen heeft namens Cruijff vast de aanval gekozen uit angst dat we ook in Nederland nog heel wat gaan beleven met Davids. Ik kan niet wachten.
Miljoenenkans (23 december 2012)
Wat is dat voor onzin om een proefloting te doen voorafgaand aan de echte loting van de Europese voetbaltoernooien? Zijn ze bang dat iemand als Patrick Kluivert de balletjes niet open krijgt op het moment suprême? Of dat er verkeerde clubnamen op de briefjes staan die erin zitten? Dan kan je dat toch allemaal gewoon even controleren zonder er een volledige proefloting tegenaan te gooien?
Toegegeven, alles wat op televisie komt wordt van tevoren kapot gerepeteerd. Denk je dat je een spontaan gesprek ziet bij DWDD of P&W? Kom nou. Eerst vindt er een uitgebreid voorgesprek plaats met de gast, waarbij alles wat maar bedacht kan worden is gevraagd en gecheckt en gedoublecheckt. En dan is ook nog eens de hele uitzending proefgedraaid om te ontdekken hoe het verhaal het beste verteld kan worden, waar de lach kan zitten en waar nog een scherpe vraag ingevoegd kan worden. Opdat er ’s avonds vooral niks mis kan gaan en voorkomen kan worden dat er eigen bloopers in de zapservice of de TV Draait Door van de volgende dag terechtkomen.
Maar om nou ook de loting voor een voetbaltoernooitje helemaal in scène te zetten, en wel zo nauwgezet dat de echte uitvoering qua resultaat een exacte kopie is van de oefensessie, dat is niet alleen overdreven, maar zelfs praktisch onmogelijk. En toch gebeurt het. Alle acht wedstrijden van de achtste finale van de Champions League precies hetzelfde, inclusief de volgorde van de thuis- en uitduels. De kans hierop schijnt één op de zoveel miljoen te zijn, zelfs als de clubs geen tegenstander uit het eigen land of de voorgaande poule mogen treffen. Je hoeft niet heel erg wantrouwend te zijn om je dan eens achter de oren te krabben. Loot dan níet, als toch al bepaald is wie tegen wie speelt.
Dat zo’n loting doorgestoken kaart is, is natuurlijk al lang bekend. Wel nieuw is dat het een zieke geest geweest moet zijn die dit keer mocht bepalen welke wedstrijden er uit de koker zouden komen. Real Madrid-Manchester United, AC Milan-Barcelona en Arsenal-Bayern München: wie verzint zoiets? Dat doe je alleen als het niet anders meer kan. Ja, of als er eerlijk geloot wordt, maar dan bestaat het niet dat het twee keer achter elkaar gebeurt. Als ik de toezichthouder van dienst was geweest, had ik geëist nog een derde keer te loten. Tien tegen één dat het resultaat dan wéér hetzelfde was geweest.
Eigenlijk was iets anders nog veel intrigerender. Ajax moet het normaal gesproken niet hebben van lotingen, is de afgelopen jaren gebleken: drie jaar achter elkaar Real Madrid in de Champions League, dit jaar zelfs in één poule met de kampioenen van Spanje, Duitsland en Engeland, en in het bekertoernooi uitwedstrijden tegen Utrecht, Groningen en Vitesse. En dan nu in de Europa League ineens het onbeduidende Steaua Boekarest, met als reactie van Frank de Boer dat hij ‘wel een goed gevoel’ heeft ‘bij deze loting’. De kans daarop is ook één op de zoveel miljoen, dunkt me, nog los van het paradoxale feit dat ze in Boekarest eveneens een behoorlijk goed gevoel hebben bij het resultaat van de loting.
Het werd nog veel gekker toen George Ogararu, de voormalige Roemeense verdediger van Ajax die momenteel met de selectie meetraint om in conditie te blijven, verklaarde dat Frank de Boer hem al vóór de loting informatie over Steaua Boekarest had gevraagd. ‘Alsof hij het verwacht had.’
Tja, en dat is dan net een toevalligheid te veel, ook al omdat Franks vriendje Patrick Kluivert dus die loting verrichtte. Óf ik moet mijn mening over de rechtschapenheid van Frank de Boer herzien, óf we hebben een nieuwe helderziende in Nederland. Voor de eerste mogelijkheid pleit die rotloting van Real Madrid. Maar om het tweede uit te sluiten ga ik maar eens opletten of Frank niet toevallig het winnende Oudejaars-lot heeft weten te bemachtigen. Hoewel, ook die trekking koken ze natuurlijk voor, met weer hele andere belanghebbenden.
Wat is dat voor onzin om een proefloting te doen voorafgaand aan de echte loting van de Europese voetbaltoernooien? Zijn ze bang dat iemand als Patrick Kluivert de balletjes niet open krijgt op het moment suprême? Of dat er verkeerde clubnamen op de briefjes staan die erin zitten? Dan kan je dat toch allemaal gewoon even controleren zonder er een volledige proefloting tegenaan te gooien?
Toegegeven, alles wat op televisie komt wordt van tevoren kapot gerepeteerd. Denk je dat je een spontaan gesprek ziet bij DWDD of P&W? Kom nou. Eerst vindt er een uitgebreid voorgesprek plaats met de gast, waarbij alles wat maar bedacht kan worden is gevraagd en gecheckt en gedoublecheckt. En dan is ook nog eens de hele uitzending proefgedraaid om te ontdekken hoe het verhaal het beste verteld kan worden, waar de lach kan zitten en waar nog een scherpe vraag ingevoegd kan worden. Opdat er ’s avonds vooral niks mis kan gaan en voorkomen kan worden dat er eigen bloopers in de zapservice of de TV Draait Door van de volgende dag terechtkomen.
Maar om nou ook de loting voor een voetbaltoernooitje helemaal in scène te zetten, en wel zo nauwgezet dat de echte uitvoering qua resultaat een exacte kopie is van de oefensessie, dat is niet alleen overdreven, maar zelfs praktisch onmogelijk. En toch gebeurt het. Alle acht wedstrijden van de achtste finale van de Champions League precies hetzelfde, inclusief de volgorde van de thuis- en uitduels. De kans hierop schijnt één op de zoveel miljoen te zijn, zelfs als de clubs geen tegenstander uit het eigen land of de voorgaande poule mogen treffen. Je hoeft niet heel erg wantrouwend te zijn om je dan eens achter de oren te krabben. Loot dan níet, als toch al bepaald is wie tegen wie speelt.
Dat zo’n loting doorgestoken kaart is, is natuurlijk al lang bekend. Wel nieuw is dat het een zieke geest geweest moet zijn die dit keer mocht bepalen welke wedstrijden er uit de koker zouden komen. Real Madrid-Manchester United, AC Milan-Barcelona en Arsenal-Bayern München: wie verzint zoiets? Dat doe je alleen als het niet anders meer kan. Ja, of als er eerlijk geloot wordt, maar dan bestaat het niet dat het twee keer achter elkaar gebeurt. Als ik de toezichthouder van dienst was geweest, had ik geëist nog een derde keer te loten. Tien tegen één dat het resultaat dan wéér hetzelfde was geweest.
Eigenlijk was iets anders nog veel intrigerender. Ajax moet het normaal gesproken niet hebben van lotingen, is de afgelopen jaren gebleken: drie jaar achter elkaar Real Madrid in de Champions League, dit jaar zelfs in één poule met de kampioenen van Spanje, Duitsland en Engeland, en in het bekertoernooi uitwedstrijden tegen Utrecht, Groningen en Vitesse. En dan nu in de Europa League ineens het onbeduidende Steaua Boekarest, met als reactie van Frank de Boer dat hij ‘wel een goed gevoel’ heeft ‘bij deze loting’. De kans daarop is ook één op de zoveel miljoen, dunkt me, nog los van het paradoxale feit dat ze in Boekarest eveneens een behoorlijk goed gevoel hebben bij het resultaat van de loting.
Het werd nog veel gekker toen George Ogararu, de voormalige Roemeense verdediger van Ajax die momenteel met de selectie meetraint om in conditie te blijven, verklaarde dat Frank de Boer hem al vóór de loting informatie over Steaua Boekarest had gevraagd. ‘Alsof hij het verwacht had.’
Tja, en dat is dan net een toevalligheid te veel, ook al omdat Franks vriendje Patrick Kluivert dus die loting verrichtte. Óf ik moet mijn mening over de rechtschapenheid van Frank de Boer herzien, óf we hebben een nieuwe helderziende in Nederland. Voor de eerste mogelijkheid pleit die rotloting van Real Madrid. Maar om het tweede uit te sluiten ga ik maar eens opletten of Frank niet toevallig het winnende Oudejaars-lot heeft weten te bemachtigen. Hoewel, ook die trekking koken ze natuurlijk voor, met weer hele andere belanghebbenden.
Walgelijke toneelstukjes (16 december 2012)
Interessant om te zien hoe lang zo’n weekend zonder amateurvoetbal en met stilteminuten in de stadions, met alle daarin gemaakt goede voornemens, beklijft. Niet heel lang, bleek al spoedig. We hoefden bij lange na niet op het volgende weekend te wachten voordat er opnieuw een scheidsrechter werd mishandeld. Tijdens een vriendschappelijk avondwedstrijdje nota bene, in Arnhem, tussen twee clubs met de tot de verbeelding sprekende namen MASV en De Paasberg. Toen die scheidsrechter naar de mening van een speler een keer te veel floot, kreeg hij een klap in zijn gezicht. Maar in plaats van te reageren met ‘dan fluit ik toch niet’, was hij eigenlijk nog van zins verder te laten spelen: ‘Ik ga niet stoppen met fluiten vanwege zo’n jongen.’ Het bestuur van MASV moest hem ervan overtuigen de wedstrijd te staken. Het moet niet gekker worden.
Na afloop was de scheidsrechter tot nieuwe inzichten gekomen. Toen de speler in zijn kleedkamer was verschenen om excuses aan te bieden, had hij dat afgedaan als een goedkoop toneelstukje. Hij moest er niets van hebben en had inmiddels een passende straf voor de speler bedacht: een levenslange schorsing.
Daar zijn ze het bij PSV vast niet mee eens. Daar werd vlak na het weekend bezwaar aangetekend tegen de schorsing voor drie wedstrijden voor Marcelo vanwege de klap die hij tijdens de wedstrijd Ajax-PSV had gegeven in het gezicht van Danny Hoesen. Dat is geen scheidsrechter, dat is waar. Het was bovendien niet door de scheidsrechter waargenomen, maar vastgelegd door de camera. Dan telt het niet, vonden ze. Trainer Dick Advocaat ‘walgde’ zelfs van de aanklager betaald voetbal, die het had gewaagd om een onderzoek in te stellen naar aanleiding van de camerabeelden. ‘Heeft die man verstand van voetbal? De scheidsrechter en de vierde man moeten het bepalen, niet de mensen die achter hun bureautje zitten,’ zei hij in De Telegraaf. ‘Het blijft willekeur. Hoe kijkt de aanklager naar een club, uit welke stad komt hij en voelt hij het ontstaan van een blessure aan? Daarvoor moet je zelf op hoog niveau hebben gespeeld.’
Kortom, Advocaat vond het maar een slecht toneelstukje, zo’n onderzoek van een en passent als partijdig weggezette aanklager betaald voetbal. Sterker nog, bij PSV sprak men over ‘matennaaierij’ van Ajax, alsof Ajax zelf met voordachten rade de cameraman had ingehuurd. Het verleidde Ajax-coach Frank de Boer tijdens een persconferentie tot de vraag wie er nou eigenlijk geslagen had.
De goede voornemens leken in Eindhoven dus al vervlogen voordat de volgende wedstrijd was begonnen. Verrassend genoeg bleef PSV tijdens en na afloop van die wedstrijd, tegen NEC, beschaafder, zelfs toen scheidsrechter Vink de club in blessuretijd een penalty onthield. Was er blijkbaar toch iets blijven hangen van vorig weekend.
Dat was wat minder het geval bij FC Groningen-trainer Robert Maaskant. Toen hij weer eens woest stond te gebaren naar scheidsrechter Gözübüyük, toonde die hem nogal ostentatief een bandje met de tekst ‘RESPECT’. Daar bleek Maaskant niet van gediend. ‘ Dan komt ie over veertig meter aanrennen met zo’n bandje in zijn zak. Hij had van tevoren al aangekondigd dat hij zoiets zou gaan doen. Volgens mij ben je dan niet meer bezig met het objectief leiden van een wedstrijd, maar met een toneelstukje. Dat is natuurlijk niet goed. Ik vind het een uitstekende scheidsrechter, maar dit is jammer. Ik snap het statement, maar laat hem dan lekker de hele dag op een fiets gaan zitten met zo’n shirt aan en niet een trainer te kakken zetten.’
Maaskant voelt overigens de bui al hangen. ‘Ik sta dit verhaal te vertellen met het risico dat alle moraalridders nu over mij heen vallen.’
Inderdaad, Robert. Want met jóuw walgelijke toneelstukje zet je niet alleen een scheidsrechter te kakken die je zegt te respecteren, maar je beschuldigt hem in één moeite door van een gebrek aan objectiviteit. Dan zie ik nog liever de spelers van ADO en Feyenoord, die elkaar als vanouds naar het leven staan. Of het publiek van Vitesse dat bij de minste tegenwind al geen respect voor de eigen spelers meer kan opbrengen.
Interessant om te zien hoe lang zo’n weekend zonder amateurvoetbal en met stilteminuten in de stadions, met alle daarin gemaakt goede voornemens, beklijft. Niet heel lang, bleek al spoedig. We hoefden bij lange na niet op het volgende weekend te wachten voordat er opnieuw een scheidsrechter werd mishandeld. Tijdens een vriendschappelijk avondwedstrijdje nota bene, in Arnhem, tussen twee clubs met de tot de verbeelding sprekende namen MASV en De Paasberg. Toen die scheidsrechter naar de mening van een speler een keer te veel floot, kreeg hij een klap in zijn gezicht. Maar in plaats van te reageren met ‘dan fluit ik toch niet’, was hij eigenlijk nog van zins verder te laten spelen: ‘Ik ga niet stoppen met fluiten vanwege zo’n jongen.’ Het bestuur van MASV moest hem ervan overtuigen de wedstrijd te staken. Het moet niet gekker worden.
Na afloop was de scheidsrechter tot nieuwe inzichten gekomen. Toen de speler in zijn kleedkamer was verschenen om excuses aan te bieden, had hij dat afgedaan als een goedkoop toneelstukje. Hij moest er niets van hebben en had inmiddels een passende straf voor de speler bedacht: een levenslange schorsing.
Daar zijn ze het bij PSV vast niet mee eens. Daar werd vlak na het weekend bezwaar aangetekend tegen de schorsing voor drie wedstrijden voor Marcelo vanwege de klap die hij tijdens de wedstrijd Ajax-PSV had gegeven in het gezicht van Danny Hoesen. Dat is geen scheidsrechter, dat is waar. Het was bovendien niet door de scheidsrechter waargenomen, maar vastgelegd door de camera. Dan telt het niet, vonden ze. Trainer Dick Advocaat ‘walgde’ zelfs van de aanklager betaald voetbal, die het had gewaagd om een onderzoek in te stellen naar aanleiding van de camerabeelden. ‘Heeft die man verstand van voetbal? De scheidsrechter en de vierde man moeten het bepalen, niet de mensen die achter hun bureautje zitten,’ zei hij in De Telegraaf. ‘Het blijft willekeur. Hoe kijkt de aanklager naar een club, uit welke stad komt hij en voelt hij het ontstaan van een blessure aan? Daarvoor moet je zelf op hoog niveau hebben gespeeld.’
Kortom, Advocaat vond het maar een slecht toneelstukje, zo’n onderzoek van een en passent als partijdig weggezette aanklager betaald voetbal. Sterker nog, bij PSV sprak men over ‘matennaaierij’ van Ajax, alsof Ajax zelf met voordachten rade de cameraman had ingehuurd. Het verleidde Ajax-coach Frank de Boer tijdens een persconferentie tot de vraag wie er nou eigenlijk geslagen had.
De goede voornemens leken in Eindhoven dus al vervlogen voordat de volgende wedstrijd was begonnen. Verrassend genoeg bleef PSV tijdens en na afloop van die wedstrijd, tegen NEC, beschaafder, zelfs toen scheidsrechter Vink de club in blessuretijd een penalty onthield. Was er blijkbaar toch iets blijven hangen van vorig weekend.
Dat was wat minder het geval bij FC Groningen-trainer Robert Maaskant. Toen hij weer eens woest stond te gebaren naar scheidsrechter Gözübüyük, toonde die hem nogal ostentatief een bandje met de tekst ‘RESPECT’. Daar bleek Maaskant niet van gediend. ‘ Dan komt ie over veertig meter aanrennen met zo’n bandje in zijn zak. Hij had van tevoren al aangekondigd dat hij zoiets zou gaan doen. Volgens mij ben je dan niet meer bezig met het objectief leiden van een wedstrijd, maar met een toneelstukje. Dat is natuurlijk niet goed. Ik vind het een uitstekende scheidsrechter, maar dit is jammer. Ik snap het statement, maar laat hem dan lekker de hele dag op een fiets gaan zitten met zo’n shirt aan en niet een trainer te kakken zetten.’
Maaskant voelt overigens de bui al hangen. ‘Ik sta dit verhaal te vertellen met het risico dat alle moraalridders nu over mij heen vallen.’
Inderdaad, Robert. Want met jóuw walgelijke toneelstukje zet je niet alleen een scheidsrechter te kakken die je zegt te respecteren, maar je beschuldigt hem in één moeite door van een gebrek aan objectiviteit. Dan zie ik nog liever de spelers van ADO en Feyenoord, die elkaar als vanouds naar het leven staan. Of het publiek van Vitesse dat bij de minste tegenwind al geen respect voor de eigen spelers meer kan opbrengen.
De stilte (9 december 2012)
Dat de maatschappij niet deugt, weten we al een tijdje. Dat dat versterkt wordt door de invloed van de sociale media ook. En dat het in en met betrekking tot het voetbal in ruime mate tot uiting komt eveneens. Humberto Tan getuigde er op televisie van dat de simpele tweet dat Jeremain Lens tegen Ajax een mooie goal had gescoord hem talloze woedende reacties uit het Amsterdamse supporterskamp had opgeleverd, terwijl hij anderszins gewend is voor uitingen die ook maar in de verte als pro-Ajax uitgelegd kunnen worden, voor Jood uitgemaakt te worden. Journalisten of verslaggevers doen het nooit goed.
Ik ben blij dat ik een beperkt publiek heb, want iedereen vormt zich tegenwoordig direct een mening over je en voor het minste of geringste krijg je via internet in duizendvoud de ergste verwensingen naar je hoofd, die er in haast alle varianten al heel snel op neerkomen dat je dood moet. Dat gescheld is op zich niet nieuw, want beschaafde mensen zijn nog nooit in de meerderheid geweest, maar de omvang en directheid zijn wel fenomenen van deze tijd. Elke boerenlul kan een akelig tekstje typen, liefst met spelfouten en al, en heeft een mobieltje, tablet of computer bij de hand om dat de wereld in te slingeren. En als dat zo massaal gebeurt, zou het best eens zo kunnen zijn dat de grens van typen naar handelen steeds smaller wordt. Heb je je mobieltje even niet binnen bereik en je voelt toch die woede opkomen, dan moet die toch geuit kunnen worden.
Zoiets moet het geweest zijn wat die jongens van Nieuw-Sloten heeft bewogen in Almere. Ze draaiden een slecht seizoen, hadden toch al heibel in het team, wonnen weer niet en die grensrechter zal in hun ogen heus een verkeerde beslissing hebben genomen. Misschien zelfs wel meer dan één. Of zelfs een heleboel, want leer mij die grensrechters kennen bij amateurclubs, en al helemaal in Almere dat barst van de gefrustreerde oud-Amsterdammers. En mogelijk heeft hij zelfs het lef gehad om iets onaardigs te zeggen tegen één van hen, of hij heeft ze terechtgewezen.
Tja, dan kan er zomaar een stopje doorslaan. Niet alleen op het voetbalveld trouwens. En in het verlengde daarvan ook niet uitsluitend op straat. Er kan tegenwoordig niets gebeuren of vooral in de media slaat iedereen op hol. Lange artikelen in de kranten. Rijen deskundigen in actualiteitenrubrieken en praatprogramma’s op televisie. Hitsige reporters met quasi-onschuldige maar onderhuids provocerende vragen aan opgefokte groepjes scholieren met een niet-westerse achtergrond. En na een zogenaamd respectvol begin werd vanaf woensdag nog maar één vraag luidkeels keer op keer herhaald: is het nou een Marokkanenprobleem of een opvoedingsprobleem van Marokkanen die niet opvoeden of zich niet laten opvoeden? Waarna steeds maar weer veelbetekenend die kantine van Nieuw-Sloten in beeld werd gebracht.
Antwoorden werden nauwelijks gezocht, want iedereen had het te druk met praten. Ondertussen gebeurde op amateurvelden het enige juiste: niets. Een weekend geen kabaal, gevloek en getier. Een weekend bezinning, in stilte. Indringender dan al het gezwets op tv en in de krant. Met het respect dat op zijn plaats is wanneer we beseffen dat het onherstelbaar uit de hand is gelopen en dat we het samen anders moeten proberen te doen. Beetje jammer hooguit dat het weer het toch niet toeliet om te voetballen.
En waar op profniveau noodgedwongen wel werd gevoetbald, werd letterlijk stilgestaan bij de fatale gebeurtenis, tot in Japan aan toe. Met als gevolg dat zelfs de profvoetballers en trainers zich voor één keer inhielden na foutieve beslissingen van de scheidsrechter of grensrechter.
Het was een aandoenlijk schouwspel en daarmee een groots klein nieuw begin. Nu de maatschappij nog veranderen.
Dat de maatschappij niet deugt, weten we al een tijdje. Dat dat versterkt wordt door de invloed van de sociale media ook. En dat het in en met betrekking tot het voetbal in ruime mate tot uiting komt eveneens. Humberto Tan getuigde er op televisie van dat de simpele tweet dat Jeremain Lens tegen Ajax een mooie goal had gescoord hem talloze woedende reacties uit het Amsterdamse supporterskamp had opgeleverd, terwijl hij anderszins gewend is voor uitingen die ook maar in de verte als pro-Ajax uitgelegd kunnen worden, voor Jood uitgemaakt te worden. Journalisten of verslaggevers doen het nooit goed.
Ik ben blij dat ik een beperkt publiek heb, want iedereen vormt zich tegenwoordig direct een mening over je en voor het minste of geringste krijg je via internet in duizendvoud de ergste verwensingen naar je hoofd, die er in haast alle varianten al heel snel op neerkomen dat je dood moet. Dat gescheld is op zich niet nieuw, want beschaafde mensen zijn nog nooit in de meerderheid geweest, maar de omvang en directheid zijn wel fenomenen van deze tijd. Elke boerenlul kan een akelig tekstje typen, liefst met spelfouten en al, en heeft een mobieltje, tablet of computer bij de hand om dat de wereld in te slingeren. En als dat zo massaal gebeurt, zou het best eens zo kunnen zijn dat de grens van typen naar handelen steeds smaller wordt. Heb je je mobieltje even niet binnen bereik en je voelt toch die woede opkomen, dan moet die toch geuit kunnen worden.
Zoiets moet het geweest zijn wat die jongens van Nieuw-Sloten heeft bewogen in Almere. Ze draaiden een slecht seizoen, hadden toch al heibel in het team, wonnen weer niet en die grensrechter zal in hun ogen heus een verkeerde beslissing hebben genomen. Misschien zelfs wel meer dan één. Of zelfs een heleboel, want leer mij die grensrechters kennen bij amateurclubs, en al helemaal in Almere dat barst van de gefrustreerde oud-Amsterdammers. En mogelijk heeft hij zelfs het lef gehad om iets onaardigs te zeggen tegen één van hen, of hij heeft ze terechtgewezen.
Tja, dan kan er zomaar een stopje doorslaan. Niet alleen op het voetbalveld trouwens. En in het verlengde daarvan ook niet uitsluitend op straat. Er kan tegenwoordig niets gebeuren of vooral in de media slaat iedereen op hol. Lange artikelen in de kranten. Rijen deskundigen in actualiteitenrubrieken en praatprogramma’s op televisie. Hitsige reporters met quasi-onschuldige maar onderhuids provocerende vragen aan opgefokte groepjes scholieren met een niet-westerse achtergrond. En na een zogenaamd respectvol begin werd vanaf woensdag nog maar één vraag luidkeels keer op keer herhaald: is het nou een Marokkanenprobleem of een opvoedingsprobleem van Marokkanen die niet opvoeden of zich niet laten opvoeden? Waarna steeds maar weer veelbetekenend die kantine van Nieuw-Sloten in beeld werd gebracht.
Antwoorden werden nauwelijks gezocht, want iedereen had het te druk met praten. Ondertussen gebeurde op amateurvelden het enige juiste: niets. Een weekend geen kabaal, gevloek en getier. Een weekend bezinning, in stilte. Indringender dan al het gezwets op tv en in de krant. Met het respect dat op zijn plaats is wanneer we beseffen dat het onherstelbaar uit de hand is gelopen en dat we het samen anders moeten proberen te doen. Beetje jammer hooguit dat het weer het toch niet toeliet om te voetballen.
En waar op profniveau noodgedwongen wel werd gevoetbald, werd letterlijk stilgestaan bij de fatale gebeurtenis, tot in Japan aan toe. Met als gevolg dat zelfs de profvoetballers en trainers zich voor één keer inhielden na foutieve beslissingen van de scheidsrechter of grensrechter.
Het was een aandoenlijk schouwspel en daarmee een groots klein nieuw begin. Nu de maatschappij nog veranderen.
In goeden doen (2 december 2012)
De grap van de week kwam uit Italië, waar Inter-voorzitter Massimo Moratti meldde dat Wesley Sneijder niet tot de selectie voor de wedstrijd tegen Palermo zou behoren omdat hij volgens coach Andrea Stramaccioni ‘niet in goeden doen’ was. ‘Vooral mentaal niet,’ voegde hij eraan toe.
Nee, gek hè? Eerst te horen krijgen dat de club heeft besloten een jaar langer de tijd te nemen om het salaris te betalen dat in je contract staat vermeld, en, als je er niet direct mee instemt om in feite een extra jaar voor niks te spelen, op de tribune mogen bedenken dat je al lang hersteld bent van je blessure. Twitterverbodje er bovenop, zodat je verder niets te doen hebt. Dan kun je erop wachten dat je mentaal aftakelt. Kwestie van tijd dat je ook buiten de wedstrijdselectie gehouden kunt worden vanwege je ‘prestaties tijdens de training’ en de voorzitter dus kan zeggen dat er ‘geen sprake van chantage’ is en je ‘een vrij man’ bent.
Niet dat ik nou direct medelijden krijg met Sneijder, of met Sulejmani, Leerdam of hoe ze allemaal ook mogen heten, want na een paar jaartjes voor zes miljoen euro, of desnoods het salaris van Sulejmani of Leerdam, zou ik best een jaartje voor niks willen spelen. Maar het gaat om het principe: als je zelf netjes je contract naleeft en je best doet om volgens die afspraken zoveel mogelijk van waarde te zijn voor je club, hoor je er niet voor gestraft te worden dat je dat contract niet automatisch verlengt voordat je het uitgediend hebt, en al helemaal niet voor nul euro.
Bovendien staan er op het veld wekelijks voldoende spelers die ook niet in goeden doen zijn, zeker mentaal niet. PSV zit er vol mee, zo bleek tegen Ajax weer eens. Neem nou die jongen van Strootman. Ik kan het toch niet laten er nog eens over te beginnen. De stoom komt al uit zijn oren als de wedstrijd nog moet beginnen. En in de loop van de strijd wordt dat alleen maar erger. Het fluitje van de scheidsrechter kan niet klinken of hij stormt naar de man toe om verhaal te halen, liefst in gezelschap van zijn maatjes Van Bommel en Mertens. Het is net of ze doen wie er het eerste is.
Het bontst maakten dit keer die maatjes het, en dan met name in hun verongelijktheid na afloop van de wedstrijd. Van Bommel beklaagde zich over het feit dat hij weer eens een gele kaart had gekregen toen hij om het middel van de bij hem vandaan sprintende Siem de Jong was gaan hangen. Het was pas zijn eerste overtreding geweest, loog hij. En wat voor één, dacht scheidsrechter Kuipers terecht.
Mertens vond als enige in het stadion dat Kuipers niet in goeden doen was en zelfs ‘heel slecht’ had gefloten. Hij had namelijk niet elke duikeling met een vrije trap beloond. Mertens vergat voor het gemak dat PSV vlak voor het tweede doelpunt van Ajax de ultieme kans kreeg op een voorsprong dankzij een perfect toegepaste voordeelregel, waarna Kuipers zelfs nog Ricardo van Rhijn alsnog geel gaf voor zijn overtreding op Mertens.
Een beetje sneu dus, dat oordeel van kleine Dries, net als dat van coach Dick Advocaat die vond dat Kuipers te snel achter elkaar thuiswedstrijden van Ajax mocht fluiten. Hij had het eigenlijk niet willen zeggen, meldde Dick, maar het irriteerde hem toch. Hoewel hij niets op het functioneren van Kuipers aan te merken had, zei hij erbij. Wees dan blij met zo’n man, zou je denken. Die wil je elke week wel.
Ach ja, ook Advocaat kan niet altijd in goeden doen zijn. Het positieve is dat van deze druktemakers in ieder geval Mark van Bommel na zijn zoveelste gele kaart de gelegenheid krijgt om volgende week op de tribune tot rust te komen. Wat mij betreft met een twitterverbod, want ik vrees dat hij zich anders nog overal mee gaat bemoeien.
De grap van de week kwam uit Italië, waar Inter-voorzitter Massimo Moratti meldde dat Wesley Sneijder niet tot de selectie voor de wedstrijd tegen Palermo zou behoren omdat hij volgens coach Andrea Stramaccioni ‘niet in goeden doen’ was. ‘Vooral mentaal niet,’ voegde hij eraan toe.
Nee, gek hè? Eerst te horen krijgen dat de club heeft besloten een jaar langer de tijd te nemen om het salaris te betalen dat in je contract staat vermeld, en, als je er niet direct mee instemt om in feite een extra jaar voor niks te spelen, op de tribune mogen bedenken dat je al lang hersteld bent van je blessure. Twitterverbodje er bovenop, zodat je verder niets te doen hebt. Dan kun je erop wachten dat je mentaal aftakelt. Kwestie van tijd dat je ook buiten de wedstrijdselectie gehouden kunt worden vanwege je ‘prestaties tijdens de training’ en de voorzitter dus kan zeggen dat er ‘geen sprake van chantage’ is en je ‘een vrij man’ bent.
Niet dat ik nou direct medelijden krijg met Sneijder, of met Sulejmani, Leerdam of hoe ze allemaal ook mogen heten, want na een paar jaartjes voor zes miljoen euro, of desnoods het salaris van Sulejmani of Leerdam, zou ik best een jaartje voor niks willen spelen. Maar het gaat om het principe: als je zelf netjes je contract naleeft en je best doet om volgens die afspraken zoveel mogelijk van waarde te zijn voor je club, hoor je er niet voor gestraft te worden dat je dat contract niet automatisch verlengt voordat je het uitgediend hebt, en al helemaal niet voor nul euro.
Bovendien staan er op het veld wekelijks voldoende spelers die ook niet in goeden doen zijn, zeker mentaal niet. PSV zit er vol mee, zo bleek tegen Ajax weer eens. Neem nou die jongen van Strootman. Ik kan het toch niet laten er nog eens over te beginnen. De stoom komt al uit zijn oren als de wedstrijd nog moet beginnen. En in de loop van de strijd wordt dat alleen maar erger. Het fluitje van de scheidsrechter kan niet klinken of hij stormt naar de man toe om verhaal te halen, liefst in gezelschap van zijn maatjes Van Bommel en Mertens. Het is net of ze doen wie er het eerste is.
Het bontst maakten dit keer die maatjes het, en dan met name in hun verongelijktheid na afloop van de wedstrijd. Van Bommel beklaagde zich over het feit dat hij weer eens een gele kaart had gekregen toen hij om het middel van de bij hem vandaan sprintende Siem de Jong was gaan hangen. Het was pas zijn eerste overtreding geweest, loog hij. En wat voor één, dacht scheidsrechter Kuipers terecht.
Mertens vond als enige in het stadion dat Kuipers niet in goeden doen was en zelfs ‘heel slecht’ had gefloten. Hij had namelijk niet elke duikeling met een vrije trap beloond. Mertens vergat voor het gemak dat PSV vlak voor het tweede doelpunt van Ajax de ultieme kans kreeg op een voorsprong dankzij een perfect toegepaste voordeelregel, waarna Kuipers zelfs nog Ricardo van Rhijn alsnog geel gaf voor zijn overtreding op Mertens.
Een beetje sneu dus, dat oordeel van kleine Dries, net als dat van coach Dick Advocaat die vond dat Kuipers te snel achter elkaar thuiswedstrijden van Ajax mocht fluiten. Hij had het eigenlijk niet willen zeggen, meldde Dick, maar het irriteerde hem toch. Hoewel hij niets op het functioneren van Kuipers aan te merken had, zei hij erbij. Wees dan blij met zo’n man, zou je denken. Die wil je elke week wel.
Ach ja, ook Advocaat kan niet altijd in goeden doen zijn. Het positieve is dat van deze druktemakers in ieder geval Mark van Bommel na zijn zoveelste gele kaart de gelegenheid krijgt om volgende week op de tribune tot rust te komen. Wat mij betreft met een twitterverbod, want ik vrees dat hij zich anders nog overal mee gaat bemoeien.