Genoeg is genoeg (1 november 2010)
Dat je beter tien keer met 1-0 kunt winnen dan één keer met 10-0, heeft FC Twente vorig jaar al laten zien. Sobere gelijkmatigheid is een nuttige kwaliteit voor wie kampioen wil worden. De punten blijven binnenstromen, en wel min of meer sluipenderwijs. Voor de rest erg heeft in je superioriteit, is je voorsprong haast onoverbrugbaar. En wat misschien nog het belangrijkste is: je laat je er niet op voorstaan dat je de beste bent. Je laat je tegenstanders in hun waarde en laat ze denken dat ze bijna net zo goed zijn. Dat ze misschien zelfs onterecht hebben verloren. Dat vinden ze natuurlijk ook niet leuk, maar het is stukken prettiger dan vernederd worden.
Zo’n 10-0 nederlaag van Feyenoord bij PSV is verschrikkelijk. Verliezen in Eindhoven is geen schande, zelfs tegen een pak slaag met een nulletje of zes kun je een keer aanlopen, maar tien tegendoelpunten wil je als speler of aanhanger van Feyenoord niet meemaken. Dat kan clubs als Go Ahead en Volendam een enkele keer gebeuren, maar niet een club die bovenin hoort mee te spelen. Wanneer je gescout bent door de voetbalgrootmacht uit Rotterdam, ben je voorbestemd om successen te boeken. En wanneer je als supporter hebt gekozen voor De Kuip, wil je je superieur kunnen wanen aan het tribunevolk uit de provincie. Al dateren de echte successen van lang geleden, de evenaring van de grootste nederlaag in het betaalde voetbal zou ver buiten het vizier moeten blijven.
Ik heb dan ook alle begrip voor de supporters en oud-spelers die ik heb horen verkondigen dat ze vorige week Studio Sport hebben overgeslagen en ’s middags bij de live-uitzending de televisie voortijdig hebben uitgeschakeld, al heb ik niet begrepen waarom iedereen meende dat direct na de 2-0, vlak voor rust, te moeten doen. Zijn ze en masse helderziend in Rotterdam? Na die drie treffers binnen vijf minuten in de tweede helft had ik het legitiem gevonden, maar bij een ruststand van 2-0 vind ik het eerder getuigen van laf supporterschap. Er zijn grotere achterstanden omgebogen na een kopje thee, zelfs met een mannetje minder. Maar goed, ze kregen gelijk, dus laat ik hun voetbalinzicht niet in twijfel trekken.
Of misschien doorzagen ze de ware aard van de PSV’ers beter dan ik. Want daarin schuilt natuurlijk het grote kwaad. Dat die niet het benul hebben gehad om enig respect te tonen voor hun tegenstanders. Zelfs coach Fred Rutten toonde na afloop geen greintje mededogen. Hij mopperde zelfs een beetje dat de elfde er niet in was gegaan. Had makkelijk gekund en dus gemoeten, vond hij. Geen woord van spijt, of desnoods verbazing of verrukking over de bijzondere overwinning op nota bene Feyenoord. Alsof het inderdaad Go Ahead of Volendam betrof.
Gelukkig voor Feyenoord maakt een schokkende gebeurtenis ook altijd onvermoede krachten los en wordt elke verbetering daarna uitbundig begroet. Hartverwarmend was de steun van het bestuur en de supporters voor trainer Mario Been, om nog maar te zwijgen van de bereidheid van een coryfee als Willem van Hanegem om zo nodig te hulp te schieten. Vertederend was de explosie van vreugde na de midweekse winst op VVV. Dat tegen AZ opnieuw geen punten werden gehaald, was geen reden voor diepe treurnis; de gelijkmaker was niet ver weg geweest. En ineens bleken er wel investeerders te vinden die maar liefst zeventien miljoen in de club willen stoppen, weliswaar niet om spelers mee te kopen, maar in ieder geval om de schuld te saneren.
En gelukkig voor de rest van Nederland kwam de hoogmoed van PSV zaterdagavond voor de val tegen FC Twente, dat de gebruikelijke 1-0 overwinning opeiste en daarmee naar de eerste plaats op de ranglijst sloop. Reken maar dat er buiten Eindhoven flink gegniffeld is. Groot was de ergernis over de nodeloze vernietigingsdrift van PSV. Iemand als Rutten had toch moeten weten dat de vernedering van anderen zich op enig moment tegen je keert, en meestal eerder dan je verwacht.
Deze wet beperkt zich overigens niet tot het voetbal. Wat voor Rutten geldt, geldt ook voor Rutte. De triomfantelijkheid waarmee hij onder aansporing van Wilders de oppositie het nakijken geeft, gaat een keer consequenties hebben. Pas op, Mark, ga niet door tot 10-0!
Zo’n 10-0 nederlaag van Feyenoord bij PSV is verschrikkelijk. Verliezen in Eindhoven is geen schande, zelfs tegen een pak slaag met een nulletje of zes kun je een keer aanlopen, maar tien tegendoelpunten wil je als speler of aanhanger van Feyenoord niet meemaken. Dat kan clubs als Go Ahead en Volendam een enkele keer gebeuren, maar niet een club die bovenin hoort mee te spelen. Wanneer je gescout bent door de voetbalgrootmacht uit Rotterdam, ben je voorbestemd om successen te boeken. En wanneer je als supporter hebt gekozen voor De Kuip, wil je je superieur kunnen wanen aan het tribunevolk uit de provincie. Al dateren de echte successen van lang geleden, de evenaring van de grootste nederlaag in het betaalde voetbal zou ver buiten het vizier moeten blijven.
Ik heb dan ook alle begrip voor de supporters en oud-spelers die ik heb horen verkondigen dat ze vorige week Studio Sport hebben overgeslagen en ’s middags bij de live-uitzending de televisie voortijdig hebben uitgeschakeld, al heb ik niet begrepen waarom iedereen meende dat direct na de 2-0, vlak voor rust, te moeten doen. Zijn ze en masse helderziend in Rotterdam? Na die drie treffers binnen vijf minuten in de tweede helft had ik het legitiem gevonden, maar bij een ruststand van 2-0 vind ik het eerder getuigen van laf supporterschap. Er zijn grotere achterstanden omgebogen na een kopje thee, zelfs met een mannetje minder. Maar goed, ze kregen gelijk, dus laat ik hun voetbalinzicht niet in twijfel trekken.
Of misschien doorzagen ze de ware aard van de PSV’ers beter dan ik. Want daarin schuilt natuurlijk het grote kwaad. Dat die niet het benul hebben gehad om enig respect te tonen voor hun tegenstanders. Zelfs coach Fred Rutten toonde na afloop geen greintje mededogen. Hij mopperde zelfs een beetje dat de elfde er niet in was gegaan. Had makkelijk gekund en dus gemoeten, vond hij. Geen woord van spijt, of desnoods verbazing of verrukking over de bijzondere overwinning op nota bene Feyenoord. Alsof het inderdaad Go Ahead of Volendam betrof.
Gelukkig voor Feyenoord maakt een schokkende gebeurtenis ook altijd onvermoede krachten los en wordt elke verbetering daarna uitbundig begroet. Hartverwarmend was de steun van het bestuur en de supporters voor trainer Mario Been, om nog maar te zwijgen van de bereidheid van een coryfee als Willem van Hanegem om zo nodig te hulp te schieten. Vertederend was de explosie van vreugde na de midweekse winst op VVV. Dat tegen AZ opnieuw geen punten werden gehaald, was geen reden voor diepe treurnis; de gelijkmaker was niet ver weg geweest. En ineens bleken er wel investeerders te vinden die maar liefst zeventien miljoen in de club willen stoppen, weliswaar niet om spelers mee te kopen, maar in ieder geval om de schuld te saneren.
En gelukkig voor de rest van Nederland kwam de hoogmoed van PSV zaterdagavond voor de val tegen FC Twente, dat de gebruikelijke 1-0 overwinning opeiste en daarmee naar de eerste plaats op de ranglijst sloop. Reken maar dat er buiten Eindhoven flink gegniffeld is. Groot was de ergernis over de nodeloze vernietigingsdrift van PSV. Iemand als Rutten had toch moeten weten dat de vernedering van anderen zich op enig moment tegen je keert, en meestal eerder dan je verwacht.
Deze wet beperkt zich overigens niet tot het voetbal. Wat voor Rutten geldt, geldt ook voor Rutte. De triomfantelijkheid waarmee hij onder aansporing van Wilders de oppositie het nakijken geeft, gaat een keer consequenties hebben. Pas op, Mark, ga niet door tot 10-0!