De macht aan het volk (29 juni 2012)
Hoe je het ook wendt of keert, het volk regeert. Met de blik op het eigenbelang en de waan van de dag. Dat is in de politiek zo, waar degene die het hardste schreeuwt wat het grootste deel van volk op dat moment denkt te willen horen de meeste stemmen krijgt. Maakt niet uit hoe je het doet, al beloof je zoals Rutte bij verkiezingswinst de forensentax af te schaffen die je vlak daarvoor zelf hebt helpen bedenken. Als mensen denken dat jij vandaag het beste zorgt voor hun persoonlijke portemonnee, dan is gisteren onbelangrijk en lopen ze tot morgen achter je aan, waarbij ze schijt hebben aan de portemonnee of gezondheid van hun buurman. Dus hoe groter de groep die je persoonlijk kietelt, hoe meer kans op succes. Zo lang als het kietelen duurt tenminste. Leve de democratie.
En dat is inmiddels in de sport ook zo. We eisen succes, en wel nu. Successen van gisteren tellen niet meer, successen van morgen daar kopen we nu niets voor. Spelers die zich voor laten staan op successen uit het verleden, noemen we sukkels met te grote ego’s als ze die successen niet minstens kunnen evenaren. Terwijl we ze twee jaar geleden zelf met die ego’s hebben opgezadeld door met z’n allen langs de grachten te gaan staan om ze toe te juichen. Een bondscoach die ons in Zuid-Afrika en in de periode daarna aan de top van de wereld bracht, kan er nu na drie nederlagen niets meer van. Terwijl hij in de waan van gisteren wel net zijn contract had verlengd tot 2016.
Het mechanisme zal ook in Duitsland weer zichtbaar worden. Goeie trainer was dat, die Joachim Löw, toen zijn ploeg overwinning op overwinning stapelde, met mooi voetbal ook nog eens. Goeie zet ook van hem dat hij een hele nieuwe voorhoede opstelde in de kwartfinale tegen Griekenland. Dat tekende de topcoach: durven te variëren. Totdat een wedstrijd later met de oude voorhoede werd verloren van Italië. Welke dwaas stelde nou die Gomez weer op in plaats van Klose? En welke dwaas had trouwens eerst Gomez vervangen door Klose? Het zal Löw de kop nog niet kosten, maar kritiek is er al wel, om te beginnen natuurlijk van de grootste vertolker van de stem des volks, Franz Beckenbauer.
Ondertussen zitten wij wél mooi zonder bondscoach. Bert van Marwijk was te eigenwijs om tijdig te luisteren naar de roep van het volk, volhardde in zijn strijd tegen de ego’s van de spelers in het belang van zijn speelwijze, belandde in een gevecht met de media en kon uiteindelijk niet anders dan zijn nieuwe contract weer inleveren. Lullig voor Bert, maar ja, had hij maar moeten doen wat iedereen zei. En als hij nu niet heel gauw met wat sappige details komt over de ruzies in het spelerskamp, houden wij ons uitsluitend nog bezig met de vraag wie de nieuwe bondscoach moet worden.
Daar heb ik trouwens wel een antwoord op: niemand. Iedere bondscoach is namelijk gedoemd te mislukken. Na elk succes volgt onherroepelijk bittere teleurstelling, des te sterker naarmate we de spelersego’s groter opblazen. Zo’n bondscoach is bovendien nergens voor nodig. Zet gewoon voor een interland of een toernooi de beste spelers bij elkaar en laat ze onderling uitmaken wie waar staat, wie op de bank zit en hoe er gespeeld wordt. Ja, er zal wel eens een vloek of een gewonde vallen als de ego’s botsen, maar is dat nu zo anders dan? We klagen toch zo vaak dat er geen leiders meer zijn? Nou, zo krijg je ze. En reken maar dat ze zich verantwoordelijk gaan voelen voor het resultaat.
Wie er bepaalt wat de beste spelers zijn? Dat doen wij, het volk. Of liever gezegd, degene die de stem van het volk het beste vertolkt: Johan Derksen. Vooruit, toch een bondscoach. Maar dan één die uitsluitend de orders van het volk doorgeeft, al heeft hij ze zelf bedacht. Kan hij gewoon vanuit Scheveningen blijven doen. Zijn programma is amusement, voorbespreking voor de spelers en openbare persconferentie ineen. Hartstikke efficiënt.
En als de spelers falen, hebben ze het toch helemaal zelf gedaan. We hoeven niemand iets te verwijten. We branden simpelweg hun ego’s tot de grond toe af en Johan levert ons de volgende wedstrijd weer nieuw materiaal.
Hoe je het ook wendt of keert, het volk regeert. Met de blik op het eigenbelang en de waan van de dag. Dat is in de politiek zo, waar degene die het hardste schreeuwt wat het grootste deel van volk op dat moment denkt te willen horen de meeste stemmen krijgt. Maakt niet uit hoe je het doet, al beloof je zoals Rutte bij verkiezingswinst de forensentax af te schaffen die je vlak daarvoor zelf hebt helpen bedenken. Als mensen denken dat jij vandaag het beste zorgt voor hun persoonlijke portemonnee, dan is gisteren onbelangrijk en lopen ze tot morgen achter je aan, waarbij ze schijt hebben aan de portemonnee of gezondheid van hun buurman. Dus hoe groter de groep die je persoonlijk kietelt, hoe meer kans op succes. Zo lang als het kietelen duurt tenminste. Leve de democratie.
En dat is inmiddels in de sport ook zo. We eisen succes, en wel nu. Successen van gisteren tellen niet meer, successen van morgen daar kopen we nu niets voor. Spelers die zich voor laten staan op successen uit het verleden, noemen we sukkels met te grote ego’s als ze die successen niet minstens kunnen evenaren. Terwijl we ze twee jaar geleden zelf met die ego’s hebben opgezadeld door met z’n allen langs de grachten te gaan staan om ze toe te juichen. Een bondscoach die ons in Zuid-Afrika en in de periode daarna aan de top van de wereld bracht, kan er nu na drie nederlagen niets meer van. Terwijl hij in de waan van gisteren wel net zijn contract had verlengd tot 2016.
Het mechanisme zal ook in Duitsland weer zichtbaar worden. Goeie trainer was dat, die Joachim Löw, toen zijn ploeg overwinning op overwinning stapelde, met mooi voetbal ook nog eens. Goeie zet ook van hem dat hij een hele nieuwe voorhoede opstelde in de kwartfinale tegen Griekenland. Dat tekende de topcoach: durven te variëren. Totdat een wedstrijd later met de oude voorhoede werd verloren van Italië. Welke dwaas stelde nou die Gomez weer op in plaats van Klose? En welke dwaas had trouwens eerst Gomez vervangen door Klose? Het zal Löw de kop nog niet kosten, maar kritiek is er al wel, om te beginnen natuurlijk van de grootste vertolker van de stem des volks, Franz Beckenbauer.
Ondertussen zitten wij wél mooi zonder bondscoach. Bert van Marwijk was te eigenwijs om tijdig te luisteren naar de roep van het volk, volhardde in zijn strijd tegen de ego’s van de spelers in het belang van zijn speelwijze, belandde in een gevecht met de media en kon uiteindelijk niet anders dan zijn nieuwe contract weer inleveren. Lullig voor Bert, maar ja, had hij maar moeten doen wat iedereen zei. En als hij nu niet heel gauw met wat sappige details komt over de ruzies in het spelerskamp, houden wij ons uitsluitend nog bezig met de vraag wie de nieuwe bondscoach moet worden.
Daar heb ik trouwens wel een antwoord op: niemand. Iedere bondscoach is namelijk gedoemd te mislukken. Na elk succes volgt onherroepelijk bittere teleurstelling, des te sterker naarmate we de spelersego’s groter opblazen. Zo’n bondscoach is bovendien nergens voor nodig. Zet gewoon voor een interland of een toernooi de beste spelers bij elkaar en laat ze onderling uitmaken wie waar staat, wie op de bank zit en hoe er gespeeld wordt. Ja, er zal wel eens een vloek of een gewonde vallen als de ego’s botsen, maar is dat nu zo anders dan? We klagen toch zo vaak dat er geen leiders meer zijn? Nou, zo krijg je ze. En reken maar dat ze zich verantwoordelijk gaan voelen voor het resultaat.
Wie er bepaalt wat de beste spelers zijn? Dat doen wij, het volk. Of liever gezegd, degene die de stem van het volk het beste vertolkt: Johan Derksen. Vooruit, toch een bondscoach. Maar dan één die uitsluitend de orders van het volk doorgeeft, al heeft hij ze zelf bedacht. Kan hij gewoon vanuit Scheveningen blijven doen. Zijn programma is amusement, voorbespreking voor de spelers en openbare persconferentie ineen. Hartstikke efficiënt.
En als de spelers falen, hebben ze het toch helemaal zelf gedaan. We hoeven niemand iets te verwijten. We branden simpelweg hun ego’s tot de grond toe af en Johan levert ons de volgende wedstrijd weer nieuw materiaal.
Scherven rapen (24 juni 2012)
Doorselecteren was nog nooit zo makkelijk. In het kader van de verjonging kunnen Van Bommel, Mathijssen, Bouma en Kuijt zonder bedenkingen worden bedankt voor bewezen diensten. Hun valt op dit moment verder weinig te verwijten, maar oud is oud en voor het niveau dat we voor ogen hebben simpelweg te oud. En vervolgens is er een hele lijst met spelers die zichzelf onmogelijk hebben gemaakt. Die niet meer in een team passen. Die misschien geweldig kunnen voetballen, maar dat wat ons betreft voortaan beter alleen kunnen gaan doen en in ieder geval niet meer in het Nederlands elftal.
Van Persie? Was volgens de UEFA op het EK de beste speler van Oranje. Kreeg van de officiële beoordelaar gemiddeld het cijfer 8,62. Kreeg ook van zijn clubcoach Arsène Wenger alle lof toegezwaaid, zelfs voor zijn hardnekkig stilzwijgen tegenover de pers. ‘Alleen de speler die de focus houdt kan omgaan met druk. Van praten of reageren gaat een voetballer niet beter spelen. (…) Robin verdient meer krediet in Nederland dan hij nu krijgt. Robin van Persie was de beste spits op dit EK. Hij is stukken beter dan de spitsen van andere landen en ook beter dan Huntelaar.’
Maar voor ons was Van Persie de speler met de verkeerde balaanname op het meest cruciale moment, de misser van tal van andere levensgrote kansen en de hork die geen woord wenste te zeggen tegen het volk maar direct na rampzalig verlies voor het oog van de wereld wel uitvoerig zijn vrouw te woord stond. ‘Wat heb je gegeten vanavond, lieverd? Heeft onze kleine Shaqueel buiten nog een beetje gevoetbald?’
Huntelaar dan? Niemand schijnt er nog naar uit te zien om met hem te voetballen. Dat hij weigert om samen te spelen met Van Persie is het probleem niet, maar iedereen is klaar met hem. ‘Hij gedroeg zich onmogelijk,’ citeerde het NRC enkele spelers, ‘en mocht hij opnieuw worden geselecteerd, dan twijfelen enkele jongens of ze nog wel willen spelen voor Oranje.’ Tja, dan weten we genoeg: afvoeren.
Robben? De spelers van het Nederlands elftal waren blij met zijn gemiste strafschop in de Champions Leaguefinale tegen Chelsea. ‘Stel je voor hoe hij hier zou zijn binnengekomen als hij die beker had gewonnen. Dan zou hij helemaal met zijn hoofd in de wolken lopen en zich van niemand meer wat aantrekken, laat staan een bal afspelen.’ Ook wegwezen dus.
Van der Vaart? Heeft zich uitzonderlijk stil gehouden, zeker gezien zijn reserverol. Maar schijnt intern best aan het zieken te zijn geweest en stond bovendien een dag na de roemloze terugkeer op twitter al pontificaal in de zee van Saint Tropez te pronken met Sylvie op zijn schouders. Bijna net zo erg als Heitinga die zijn Charlotte Sophie haast linea recta in een privéjet meevoerde naar Ibiza. Waarvan hij meende ons via twitter te moeten laten meegenieten, met als tekst iets van ‘eindelijk vakantie’. Maak ons dan niet wijs dat je er alles voor over had om het EK tot een succes te maken.
Heb ik het nog niet eens over Van der Wiel, die ongeveer met zijn koptelefoon op het veld stond, en Afellay, die van de ziekenboeg van Barcelona onuitstaanbaar verwaand schijnt te zijn geworden. Lijkt me niet dat we op hem nog zitten te wachten als zelfs zijn medespelers misselijk van hem worden.
Wie we overhouden als we alle spelers die gewoon niet goed genoeg zijn eveneens schrappen? Sneijder: de enige vedette die ook op het veld liet zien dat hij het samen met de anderen wilde doen en bereid was zichzelf enigszins weg te cijferen. Plus wat jonkies die niet of nauwelijks speelden en gelukkig ook verder niet van zich lieten horen: Narsingh, Luuk de Jong en, vooruit, Strootman. Laat Sneijder de baas zijn en zet daar nieuwe aanwas omheen, en moet je eens opletten wat een aardig team je over twee jaar hebt.
En als we dan toch aan het doorselecteren zijn, laten we dan ook de bondscoach niet vergeten. Voor die functie heeft zich namelijk de ideale kandidaat beschikbaar gesteld: Ruud Gullit. Met de grootste egotripper van Nederland als bondscoach kan het niet anders dan dat het elftal zich van de weeromstuit tot een geweldige eenheid ontwikkelt.
Doorselecteren was nog nooit zo makkelijk. In het kader van de verjonging kunnen Van Bommel, Mathijssen, Bouma en Kuijt zonder bedenkingen worden bedankt voor bewezen diensten. Hun valt op dit moment verder weinig te verwijten, maar oud is oud en voor het niveau dat we voor ogen hebben simpelweg te oud. En vervolgens is er een hele lijst met spelers die zichzelf onmogelijk hebben gemaakt. Die niet meer in een team passen. Die misschien geweldig kunnen voetballen, maar dat wat ons betreft voortaan beter alleen kunnen gaan doen en in ieder geval niet meer in het Nederlands elftal.
Van Persie? Was volgens de UEFA op het EK de beste speler van Oranje. Kreeg van de officiële beoordelaar gemiddeld het cijfer 8,62. Kreeg ook van zijn clubcoach Arsène Wenger alle lof toegezwaaid, zelfs voor zijn hardnekkig stilzwijgen tegenover de pers. ‘Alleen de speler die de focus houdt kan omgaan met druk. Van praten of reageren gaat een voetballer niet beter spelen. (…) Robin verdient meer krediet in Nederland dan hij nu krijgt. Robin van Persie was de beste spits op dit EK. Hij is stukken beter dan de spitsen van andere landen en ook beter dan Huntelaar.’
Maar voor ons was Van Persie de speler met de verkeerde balaanname op het meest cruciale moment, de misser van tal van andere levensgrote kansen en de hork die geen woord wenste te zeggen tegen het volk maar direct na rampzalig verlies voor het oog van de wereld wel uitvoerig zijn vrouw te woord stond. ‘Wat heb je gegeten vanavond, lieverd? Heeft onze kleine Shaqueel buiten nog een beetje gevoetbald?’
Huntelaar dan? Niemand schijnt er nog naar uit te zien om met hem te voetballen. Dat hij weigert om samen te spelen met Van Persie is het probleem niet, maar iedereen is klaar met hem. ‘Hij gedroeg zich onmogelijk,’ citeerde het NRC enkele spelers, ‘en mocht hij opnieuw worden geselecteerd, dan twijfelen enkele jongens of ze nog wel willen spelen voor Oranje.’ Tja, dan weten we genoeg: afvoeren.
Robben? De spelers van het Nederlands elftal waren blij met zijn gemiste strafschop in de Champions Leaguefinale tegen Chelsea. ‘Stel je voor hoe hij hier zou zijn binnengekomen als hij die beker had gewonnen. Dan zou hij helemaal met zijn hoofd in de wolken lopen en zich van niemand meer wat aantrekken, laat staan een bal afspelen.’ Ook wegwezen dus.
Van der Vaart? Heeft zich uitzonderlijk stil gehouden, zeker gezien zijn reserverol. Maar schijnt intern best aan het zieken te zijn geweest en stond bovendien een dag na de roemloze terugkeer op twitter al pontificaal in de zee van Saint Tropez te pronken met Sylvie op zijn schouders. Bijna net zo erg als Heitinga die zijn Charlotte Sophie haast linea recta in een privéjet meevoerde naar Ibiza. Waarvan hij meende ons via twitter te moeten laten meegenieten, met als tekst iets van ‘eindelijk vakantie’. Maak ons dan niet wijs dat je er alles voor over had om het EK tot een succes te maken.
Heb ik het nog niet eens over Van der Wiel, die ongeveer met zijn koptelefoon op het veld stond, en Afellay, die van de ziekenboeg van Barcelona onuitstaanbaar verwaand schijnt te zijn geworden. Lijkt me niet dat we op hem nog zitten te wachten als zelfs zijn medespelers misselijk van hem worden.
Wie we overhouden als we alle spelers die gewoon niet goed genoeg zijn eveneens schrappen? Sneijder: de enige vedette die ook op het veld liet zien dat hij het samen met de anderen wilde doen en bereid was zichzelf enigszins weg te cijferen. Plus wat jonkies die niet of nauwelijks speelden en gelukkig ook verder niet van zich lieten horen: Narsingh, Luuk de Jong en, vooruit, Strootman. Laat Sneijder de baas zijn en zet daar nieuwe aanwas omheen, en moet je eens opletten wat een aardig team je over twee jaar hebt.
En als we dan toch aan het doorselecteren zijn, laten we dan ook de bondscoach niet vergeten. Voor die functie heeft zich namelijk de ideale kandidaat beschikbaar gesteld: Ruud Gullit. Met de grootste egotripper van Nederland als bondscoach kan het niet anders dan dat het elftal zich van de weeromstuit tot een geweldige eenheid ontwikkelt.
Hou je bek, man! (19 juni 2012)
Het rottige Nederlandse spel op het EK is niet onverwacht, niets nieuws en al helemaal geen ramp. Na elke goeie prestatie op een groot toernooi volgt een toernooi vol rampspoed en doffe ellende, met onderlinge twisten en blamerende nederlagen. Zie 1976, 1980, 1990 en zelfs 1996, om nog maar te zwijgen van 2002 toen we ons niet eens hadden gekwalificeerd. Dus geen nood, het komt allemaal goed. Als de beentjes weer op de grond zijn beland, kunnen we gewoon weer toeleven naar een nieuwe topprestatie, ooit.
Geheel volgens traditie was de sfeer in het Nederlandse kamp tijdens ‘het toernooi erna’ om te snijden. Als we Jack van Gelder mogen geloven, was je zelfs je leven niet zeker. Wie Wilfred Bouma durfde te suggereren dat hij ook wel eens wat mocht doen, te beginnen met zich te melden voor de dopingcontrole, kon een klap voor zijn kop krijgen, had Jack ‘uit doorgaans zeer betrouwbare bron’ vernomen. Zo ondervond nota bene de dokter, toch iemand die wel iets te zeggen heeft over doping of de controle daarop, zou je denken. Niks van waar, van dat slaan, volgens Bouma en ook volgens Bert van Marwijk. Maar Jack zal heus zijn lijntjes naar de spelers wel hebben na al die jaren, dus ik weet wel wie we moeten geloven.
Dat we het volgens Mark van Bommel beter niet te weten hadden kunnen komen, is iets anders. Terecht wil hij als aanvoerder het team en de spelers beschermen. Maar hij geeft wel toe dat er iets is veranderd in vergelijking met het WK van 2010. ‘De sfeer was anders tussen de spelers. Sommige jongens hebben transfers gemaakt en zitten in een andere situatie dan twee jaar terug.’ Nou, dan weet je ’t wel: moord en doodslag.
Het was Wesley Sneijder, doorgaans een zeer gewaardeerde vriend van Jack trouwens, al eerder opgevallen dat er verhalen naar buiten kwamen die daar niet voor bedoeld waren. ‘Er is een lek in de groep. En daar stoor ik me aan. Sommige informatie mag niet naar buiten komen. Iedereen heeft wel een goed contact met iemand van de pers. Ik ook. Maar als steeds naar buiten komt hoe er getraind is, dat kan gewoon niet. Het beschaamt het vertrouwen.’
Wie is de mol, vraagt Wesley zich dan ook af. Nou, dat is niet zo moeilijk: Klaas-Jan Huntelaar. Transfer gemaakt, topscorer, hele andere situatie en toch ook niet: nog steeds op de bank. En vast ook een fijn contact met iemand van de pers. Hij schijnt zo te hebben lopen zieken dat hem op een gegeven moment te verstaan is gegeven: ‘Als je nu je bek niet houdt, ga je het hotel uit.’ De dokter had hem maar overgeslagen voor die dopingcontrole, zullen we maar zeggen.
Het schijnt hem trouwens geen kwaad te doen: na de belangstelling van Manchester United, Borussia Dortmund, Tottenham Hotspur en Juventus heeft nu ook Chelsea interesse in Klaas-Jan Huntelaar. Lekker pittige spits, denken ze waarschijnlijk. Weer eens wat anders dan die saaie Torres.
In dat opzicht is het heel dom van Gregory van der Wiel om zo diep door het stof te gaan. ‘Ik weet dat Real Madrid nog op zoek is naar een rechtsback,’ zei hij tegen de Spaanse pers, ‘maar ik heb niet goed genoeg gespeeld om te bewijzen dat ik daar kan spelen. Er zijn clubs geïnteresseerd, maar ik weet best dat ik niet aan Real Madrid hoef te denken.’
Fout! Wel doen! Wel denken aan Real Madrid. Geef anderen de schuld van je ondermaatse optreden. Wat hij tegen de Nederlandse pers zei was al beter: ‘Mijn kwaliteiten zijn niet benut. De deceptie bij mij is heel groot, want ik had mij er heel veel van voorgesteld. Ik kon mijn eigen spel niet spelen omdat ik niet gebruikt ben op mijn kwaliteiten. Je weet dat de linksbuiten van de tegenstander, Cristiano Ronaldo, niet meeverdedigt. En dan toch kreeg ik nauwelijks een bal wanneer ik mee op kwam. Ik stond heel vaak vrij maar werd niet aangespeeld. Dat was erg frustrerend.’
Beetje link is dat Gregory het met name heeft over Arjen Robben, die zich momenteel niet heel veel laat zeggen. Ik denk dat ik zijn antwoord al ken. Zal ik het zeggen, Arjen?
Het rottige Nederlandse spel op het EK is niet onverwacht, niets nieuws en al helemaal geen ramp. Na elke goeie prestatie op een groot toernooi volgt een toernooi vol rampspoed en doffe ellende, met onderlinge twisten en blamerende nederlagen. Zie 1976, 1980, 1990 en zelfs 1996, om nog maar te zwijgen van 2002 toen we ons niet eens hadden gekwalificeerd. Dus geen nood, het komt allemaal goed. Als de beentjes weer op de grond zijn beland, kunnen we gewoon weer toeleven naar een nieuwe topprestatie, ooit.
Geheel volgens traditie was de sfeer in het Nederlandse kamp tijdens ‘het toernooi erna’ om te snijden. Als we Jack van Gelder mogen geloven, was je zelfs je leven niet zeker. Wie Wilfred Bouma durfde te suggereren dat hij ook wel eens wat mocht doen, te beginnen met zich te melden voor de dopingcontrole, kon een klap voor zijn kop krijgen, had Jack ‘uit doorgaans zeer betrouwbare bron’ vernomen. Zo ondervond nota bene de dokter, toch iemand die wel iets te zeggen heeft over doping of de controle daarop, zou je denken. Niks van waar, van dat slaan, volgens Bouma en ook volgens Bert van Marwijk. Maar Jack zal heus zijn lijntjes naar de spelers wel hebben na al die jaren, dus ik weet wel wie we moeten geloven.
Dat we het volgens Mark van Bommel beter niet te weten hadden kunnen komen, is iets anders. Terecht wil hij als aanvoerder het team en de spelers beschermen. Maar hij geeft wel toe dat er iets is veranderd in vergelijking met het WK van 2010. ‘De sfeer was anders tussen de spelers. Sommige jongens hebben transfers gemaakt en zitten in een andere situatie dan twee jaar terug.’ Nou, dan weet je ’t wel: moord en doodslag.
Het was Wesley Sneijder, doorgaans een zeer gewaardeerde vriend van Jack trouwens, al eerder opgevallen dat er verhalen naar buiten kwamen die daar niet voor bedoeld waren. ‘Er is een lek in de groep. En daar stoor ik me aan. Sommige informatie mag niet naar buiten komen. Iedereen heeft wel een goed contact met iemand van de pers. Ik ook. Maar als steeds naar buiten komt hoe er getraind is, dat kan gewoon niet. Het beschaamt het vertrouwen.’
Wie is de mol, vraagt Wesley zich dan ook af. Nou, dat is niet zo moeilijk: Klaas-Jan Huntelaar. Transfer gemaakt, topscorer, hele andere situatie en toch ook niet: nog steeds op de bank. En vast ook een fijn contact met iemand van de pers. Hij schijnt zo te hebben lopen zieken dat hem op een gegeven moment te verstaan is gegeven: ‘Als je nu je bek niet houdt, ga je het hotel uit.’ De dokter had hem maar overgeslagen voor die dopingcontrole, zullen we maar zeggen.
Het schijnt hem trouwens geen kwaad te doen: na de belangstelling van Manchester United, Borussia Dortmund, Tottenham Hotspur en Juventus heeft nu ook Chelsea interesse in Klaas-Jan Huntelaar. Lekker pittige spits, denken ze waarschijnlijk. Weer eens wat anders dan die saaie Torres.
In dat opzicht is het heel dom van Gregory van der Wiel om zo diep door het stof te gaan. ‘Ik weet dat Real Madrid nog op zoek is naar een rechtsback,’ zei hij tegen de Spaanse pers, ‘maar ik heb niet goed genoeg gespeeld om te bewijzen dat ik daar kan spelen. Er zijn clubs geïnteresseerd, maar ik weet best dat ik niet aan Real Madrid hoef te denken.’
Fout! Wel doen! Wel denken aan Real Madrid. Geef anderen de schuld van je ondermaatse optreden. Wat hij tegen de Nederlandse pers zei was al beter: ‘Mijn kwaliteiten zijn niet benut. De deceptie bij mij is heel groot, want ik had mij er heel veel van voorgesteld. Ik kon mijn eigen spel niet spelen omdat ik niet gebruikt ben op mijn kwaliteiten. Je weet dat de linksbuiten van de tegenstander, Cristiano Ronaldo, niet meeverdedigt. En dan toch kreeg ik nauwelijks een bal wanneer ik mee op kwam. Ik stond heel vaak vrij maar werd niet aangespeeld. Dat was erg frustrerend.’
Beetje link is dat Gregory het met name heeft over Arjen Robben, die zich momenteel niet heel veel laat zeggen. Ik denk dat ik zijn antwoord al ken. Zal ik het zeggen, Arjen?
Schrale troost (18 juni 2012)
Als we één ding hebben geleerd, dan is het dat de Duitsers te vertrouwen zijn...
Als we één ding hebben geleerd, dan is het dat de Duitsers te vertrouwen zijn...
Second best (15 juni 2012)
Natuurlijk hopen we met z’n allen dat zich in Oekraïne alsnog een wonder voltrekt. Dat er ineens een team in het veld staat dat zich helemaal leeg knokt. Dat de spelers voor elkaar door het vuur gaan. Dat het verdedigend een keer klopt, met het dekken van tegenstanders en zo, en met het tijdig een stapje naar voren doen. Dat de middenvelders aansluiten en het ondanks de hitte en invallende ouderdom kunnen belopen. En dat de aanvallers een keer een beetje geluk hebben in de afronding, of op z’n minst eens een panklare voorzet van de flanken afleveren.
Dat soort dingen, daar hopen we nog vurig op. Dat Van Marwijk toch nog een verrassend tactisch plan weet te bedenken, met bijvoorbeeld twee spitsen, linkspoten op links en rechtspoten op rechts, en dat laat uitvoeren door spelers die hij kan motiveren om op het juiste moment boven zichzelf uit te stijgen door weer gewoon te doen wat ze heel goed zouden moeten kunnen. Dat Robben en Afellay of desnoods Kuijt of misschien wel Narsingh gevoelvolle, afdraaiende voorzetten geven. Dat Huntelaar daar zijn hoofd tegenaan kan zetten. En dat Van Persie de ballen die elders in het strafschopgebied terechtkomen er weer normaal met links in schiet en zich bij balverlies terugknokt op het middenveld, waar hij namelijk toch al steeds loopt.
Dat Sneijder de lijnen uitzet, met naast zich een meer verdedigend ingestelde middenvelder die vooral ballen afpakt en verder zijn plaats weet. En dat hij, Sneijder dus, hoewel hij eigenlijk niet de passes kan geven en de ballen er ook nog zelf in kan schieten, af en toe heel stiekem toch ook weer eens venijnig op doel schiet.
Dat, achter hem en die andere middenvelder, onze stoere jongens centraal achterin slim positie kiezen en met overtuiging de duels aangaan. Dat Willems zorgt dat hij eerder op snelheid ligt dan zijn tegenstander. Dat Van der Wiel in de gaten heeft dat hij op een voetbalveld staat. En dat Stekelenburg, op de schaarse momenten dat het dan toch nog dreigt mis te gaan, een miraculeuze redding in huis heeft.
Kortom, dat we de Portugees, van wie we in tien ontmoetingen welgeteld één keer hebben weten te winnen, met 1-0 in 1991, gedecideerd over de knie leggen en met minimaal 2-0 naar huis sturen. Liefst met prachtig voetbal natuurlijk, maar als dat te veel gevraagd is, zijn we net als twee jaar geleden best bereid om nog één keer genoegen te nemen met puur resultaatvoetbal à la Van Bommel. Zodat we al die vlaggetjes niet voor niets hebben opgehangen en niet zonder enig effect al weken naar dezelfde zouteloze reclamedeuntjes zitten te luisteren.
Maar heel reëel is onze hoop niet. ‘De wedstrijd tegen Duitsland heeft mij dingen geleerd,’ zei Van Marwijk. Waarschijnlijk dat hij maandag in het vliegtuig naar huis zit. Er komt namelijk nog bij dat zelfs als onze jongens het onmogelijke klaarspelen en de Portugees op zijn nummer zetten, ook Duitsland nog moet winnen van Denemarken, terwijl het aan een gelijkspelletje genoeg heeft. En volgens mij zijn ze nog niet gek in Duitsland. De kans dat Nederland alsnog doordringt tot de kwartfinale is door een Groningse hoogleraar berekend op twaalf procent. Waarin hij het Duitse leedvermaak ten opzichte van Nederland nog niet heeft verdisconteerd, dus ga maar uit van een procentje of vijf.
Het zij zo. Uiteindelijk krijg je allemaal wat je verdient. Dat brengt me op het onwaarschijnlijke scenario dat Duitsland ondanks twee overwinningen toch nog de kwartfinale misloopt, namelijk door een eigen nederlaag tegen Denemarken en winst van Portugal op Nederland. Als het grote wonder van Charkov nou uitblijft, dan zou zo’n wondertje in Lvov toch een heel mooi alternatief zijn.
Natuurlijk hopen we met z’n allen dat zich in Oekraïne alsnog een wonder voltrekt. Dat er ineens een team in het veld staat dat zich helemaal leeg knokt. Dat de spelers voor elkaar door het vuur gaan. Dat het verdedigend een keer klopt, met het dekken van tegenstanders en zo, en met het tijdig een stapje naar voren doen. Dat de middenvelders aansluiten en het ondanks de hitte en invallende ouderdom kunnen belopen. En dat de aanvallers een keer een beetje geluk hebben in de afronding, of op z’n minst eens een panklare voorzet van de flanken afleveren.
Dat soort dingen, daar hopen we nog vurig op. Dat Van Marwijk toch nog een verrassend tactisch plan weet te bedenken, met bijvoorbeeld twee spitsen, linkspoten op links en rechtspoten op rechts, en dat laat uitvoeren door spelers die hij kan motiveren om op het juiste moment boven zichzelf uit te stijgen door weer gewoon te doen wat ze heel goed zouden moeten kunnen. Dat Robben en Afellay of desnoods Kuijt of misschien wel Narsingh gevoelvolle, afdraaiende voorzetten geven. Dat Huntelaar daar zijn hoofd tegenaan kan zetten. En dat Van Persie de ballen die elders in het strafschopgebied terechtkomen er weer normaal met links in schiet en zich bij balverlies terugknokt op het middenveld, waar hij namelijk toch al steeds loopt.
Dat Sneijder de lijnen uitzet, met naast zich een meer verdedigend ingestelde middenvelder die vooral ballen afpakt en verder zijn plaats weet. En dat hij, Sneijder dus, hoewel hij eigenlijk niet de passes kan geven en de ballen er ook nog zelf in kan schieten, af en toe heel stiekem toch ook weer eens venijnig op doel schiet.
Dat, achter hem en die andere middenvelder, onze stoere jongens centraal achterin slim positie kiezen en met overtuiging de duels aangaan. Dat Willems zorgt dat hij eerder op snelheid ligt dan zijn tegenstander. Dat Van der Wiel in de gaten heeft dat hij op een voetbalveld staat. En dat Stekelenburg, op de schaarse momenten dat het dan toch nog dreigt mis te gaan, een miraculeuze redding in huis heeft.
Kortom, dat we de Portugees, van wie we in tien ontmoetingen welgeteld één keer hebben weten te winnen, met 1-0 in 1991, gedecideerd over de knie leggen en met minimaal 2-0 naar huis sturen. Liefst met prachtig voetbal natuurlijk, maar als dat te veel gevraagd is, zijn we net als twee jaar geleden best bereid om nog één keer genoegen te nemen met puur resultaatvoetbal à la Van Bommel. Zodat we al die vlaggetjes niet voor niets hebben opgehangen en niet zonder enig effect al weken naar dezelfde zouteloze reclamedeuntjes zitten te luisteren.
Maar heel reëel is onze hoop niet. ‘De wedstrijd tegen Duitsland heeft mij dingen geleerd,’ zei Van Marwijk. Waarschijnlijk dat hij maandag in het vliegtuig naar huis zit. Er komt namelijk nog bij dat zelfs als onze jongens het onmogelijke klaarspelen en de Portugees op zijn nummer zetten, ook Duitsland nog moet winnen van Denemarken, terwijl het aan een gelijkspelletje genoeg heeft. En volgens mij zijn ze nog niet gek in Duitsland. De kans dat Nederland alsnog doordringt tot de kwartfinale is door een Groningse hoogleraar berekend op twaalf procent. Waarin hij het Duitse leedvermaak ten opzichte van Nederland nog niet heeft verdisconteerd, dus ga maar uit van een procentje of vijf.
Het zij zo. Uiteindelijk krijg je allemaal wat je verdient. Dat brengt me op het onwaarschijnlijke scenario dat Duitsland ondanks twee overwinningen toch nog de kwartfinale misloopt, namelijk door een eigen nederlaag tegen Denemarken en winst van Portugal op Nederland. Als het grote wonder van Charkov nou uitblijft, dan zou zo’n wondertje in Lvov toch een heel mooi alternatief zijn.
Kans genoeg (10 juni 2012)
Dat wordt helemaal niks met die Denen, dat zie je zo. Creëren bijna geen kans. Goed, ze schieten er eentje in en winnen de eerste pot, maar op de lange termijn kom je daar natuurlijk niet mee weg. Je zult kansen moeten creëren om genoeg te scoren om ver in het toernooi te komen. Komt nog bij dat het lekker makkelijk spelen is als je de underdog bent. Maar dat kunnen ze nu mooi vergeten. Als je van Nederland wint, behoor je meteen tot de topfavorieten. Dan sta je in het middelpunt van de belangstelling en is elke wedstrijd een finale.
Kunnen ze niet mee omgaan, die Denen. Neem nou zo’n Eriksen. Begint na één zo’n wedstrijdje direct hoog van de toren te blazen. ‘De kansen die zij kregen waren lang niet allemaal gevaarlijk. Misschien hebben ze wel 28 doelpogingen gehad, maar de meesten waren niet groot,’ denkt hij Nederland even te kunnen kleineren. ‘Tijdens de rust zei bondscoach Morten Olsen dat we moesten geloven in een goede afloop, want we waren echt niet minder dan Nederland. Nu willen we heel ver komen, we willen voor de titel gaan.’
Fout! Trekt meteen veel te grote schoenen aan, die Eriksen. Hij vergeet één ding: ze lopen met een heel stel halve Nederlanders in dat elftal. Nou, die hebben bij ons echt niet geleerd om met druk om te gaan. En als die lekker vrij voetballend tegen allemaal bekenden niet eens verder komen dan een paar kansen en één schamel doelpuntje, hoeft hij niet te denken dat ze er, als het er echt om gaat spannen, tegen Duitsland, Portugal of als ze ver komen Rusland of Spanje potten kunnen breken. Ja, in de voorronde kunnen ze Portugal achter zich houden, maar die Portugezen laten nu heus niet met zich sollen. Die hebben aan één kans genoeg.
Die ze trouwens tegen Duitsland nou net níet wisten te benutten, vlak voor tijd. Gaan het dus ook niet redden, die Portugezen. Wordt ook helemaal niks met dat Portugal. Cristiano Ronaldo hebben we nauwelijks gezien en ook die Nani liep er totaal verloren bij. Wat een afgang. En dan achteraf een beetje zielig doen dat ze eigenlijk net zo goed waren als Duitsland en minstens een gelijkspel hadden verdiend.
Wat in feite nog wel waar was ook. Want wat was dat Duitsland slecht, zeg. Dat leek helemaal nergens op wat die liepen te doen. Ze hebben precies één kans gehad. Vreselijk dat ze daarmee wegkomen. Dat gun je ze toch niet? Nee, daar moet Nederland maar eens flink overheen lopen woensdag. Alle kans, hoor, dat dat lukt. Als je maar genoeg kansen creëert, moet er toch wel een keer eentje ingaan. En laat dat nou net de specialiteit zijn van Nederland, kansen creëren. Dus dat komt goed. En tegen Portugal ook, want dat is totaal van de leg, nu die ene kans zo afgrijselijk is gemist.
Trouwens, het is al lang duidelijk dat we na de eerste wedstrijd de perfecte uitgangspositie hebben voor de toernooizege. We gaan voor een achtentachtiger: eerste wedstrijd volstrekt onterecht verliezen en dan in de finale de ultieme wraak nemen op die schoften van de eerste wedstrijd, met een wereldgoal van één van onze wereldspitsen. Goed, dan moeten we net als toen een flink ladinkje mazzel hebben in de volgende wedstrijden tegen wat sterkere tegenstanders dan destijds, maar aan onze kansen zal het niet liggen.
Positief is alvast dat Bert van Marwijk in de loop van de eerste wedstrijd zijn opstelling is gaan aanpassen aan de eisen van al zijn criticasters: Van Persie en Huntelaar samen in de spits, Van der Vaart in de plaats van één van de twee controleurs en Kuijt als rechtsback. Ik zou zeggen, laat maar komen die Duitsers.
Dat wordt helemaal niks met die Denen, dat zie je zo. Creëren bijna geen kans. Goed, ze schieten er eentje in en winnen de eerste pot, maar op de lange termijn kom je daar natuurlijk niet mee weg. Je zult kansen moeten creëren om genoeg te scoren om ver in het toernooi te komen. Komt nog bij dat het lekker makkelijk spelen is als je de underdog bent. Maar dat kunnen ze nu mooi vergeten. Als je van Nederland wint, behoor je meteen tot de topfavorieten. Dan sta je in het middelpunt van de belangstelling en is elke wedstrijd een finale.
Kunnen ze niet mee omgaan, die Denen. Neem nou zo’n Eriksen. Begint na één zo’n wedstrijdje direct hoog van de toren te blazen. ‘De kansen die zij kregen waren lang niet allemaal gevaarlijk. Misschien hebben ze wel 28 doelpogingen gehad, maar de meesten waren niet groot,’ denkt hij Nederland even te kunnen kleineren. ‘Tijdens de rust zei bondscoach Morten Olsen dat we moesten geloven in een goede afloop, want we waren echt niet minder dan Nederland. Nu willen we heel ver komen, we willen voor de titel gaan.’
Fout! Trekt meteen veel te grote schoenen aan, die Eriksen. Hij vergeet één ding: ze lopen met een heel stel halve Nederlanders in dat elftal. Nou, die hebben bij ons echt niet geleerd om met druk om te gaan. En als die lekker vrij voetballend tegen allemaal bekenden niet eens verder komen dan een paar kansen en één schamel doelpuntje, hoeft hij niet te denken dat ze er, als het er echt om gaat spannen, tegen Duitsland, Portugal of als ze ver komen Rusland of Spanje potten kunnen breken. Ja, in de voorronde kunnen ze Portugal achter zich houden, maar die Portugezen laten nu heus niet met zich sollen. Die hebben aan één kans genoeg.
Die ze trouwens tegen Duitsland nou net níet wisten te benutten, vlak voor tijd. Gaan het dus ook niet redden, die Portugezen. Wordt ook helemaal niks met dat Portugal. Cristiano Ronaldo hebben we nauwelijks gezien en ook die Nani liep er totaal verloren bij. Wat een afgang. En dan achteraf een beetje zielig doen dat ze eigenlijk net zo goed waren als Duitsland en minstens een gelijkspel hadden verdiend.
Wat in feite nog wel waar was ook. Want wat was dat Duitsland slecht, zeg. Dat leek helemaal nergens op wat die liepen te doen. Ze hebben precies één kans gehad. Vreselijk dat ze daarmee wegkomen. Dat gun je ze toch niet? Nee, daar moet Nederland maar eens flink overheen lopen woensdag. Alle kans, hoor, dat dat lukt. Als je maar genoeg kansen creëert, moet er toch wel een keer eentje ingaan. En laat dat nou net de specialiteit zijn van Nederland, kansen creëren. Dus dat komt goed. En tegen Portugal ook, want dat is totaal van de leg, nu die ene kans zo afgrijselijk is gemist.
Trouwens, het is al lang duidelijk dat we na de eerste wedstrijd de perfecte uitgangspositie hebben voor de toernooizege. We gaan voor een achtentachtiger: eerste wedstrijd volstrekt onterecht verliezen en dan in de finale de ultieme wraak nemen op die schoften van de eerste wedstrijd, met een wereldgoal van één van onze wereldspitsen. Goed, dan moeten we net als toen een flink ladinkje mazzel hebben in de volgende wedstrijden tegen wat sterkere tegenstanders dan destijds, maar aan onze kansen zal het niet liggen.
Positief is alvast dat Bert van Marwijk in de loop van de eerste wedstrijd zijn opstelling is gaan aanpassen aan de eisen van al zijn criticasters: Van Persie en Huntelaar samen in de spits, Van der Vaart in de plaats van één van de twee controleurs en Kuijt als rechtsback. Ik zou zeggen, laat maar komen die Duitsers.
Nu al leuk (6 juni 2012)
Het EK moet nog beginnen, er is nog geen bal getrapt, de opstelling is nog niet eens bekend, maar Jetro Willems vind ik nu al leuk. ‘Mensen maken fouten en fouten maken de mens,’ zei hij van de week. Om zijn redenering helemaal rond te maken met het vervolg: ‘Vaak kan ik op mijn snelheid vertrouwen. Maar ik zal beter opletten, anders gaat het een keer fout.’
Geniaal, Cruijff zou het hem niet nadoen. Dat probeert hij trouwens wel. Normaal gesproken neemt hij iedereen de maat, inclusief bondscoach Van Marwijk, maar toen half Nederland dat overgenomen had begon hij hem ineens opzichtig te steunen. ‘Bert van Marwijk heeft gezien zijn optreden en prestaties van de afgelopen vier jaar alle krediet verdiend. Daarom heeft hij ook alle recht om zijn ideeën en visie in te vullen zoals hij dat ziet. Natuurlijk heeft hij ook met zestien miljoen bondscoaches te maken. Op zich is het zelfs heel positief om te zien hoe Oranje op straat en bij de mensen leeft. Tegelijkertijd ligt daar ook het probleem voor de trainer. Van al die mensen denkt 99% verstand van voetbal te hebben, terwijl 1% dat heeft. Daarom moet Van Marwijk zijn werk doen, terwijl de rest een mening mag hebben. Ik sta in ieder geval achter al zijn geloofsbrieven.’
Maar ondertussen laat hij geen gelegenheid ongebruikt om duidelijk te maken dat Van Marwijk ongeveer alles fout doet wat er fout gedaan kan worden. Goed, voor die zwarte uitshirtjes is Van Marwijk misschien niet persoonlijk verantwoordelijk, maar nu heeft Cruijff weer vastgesteld dat hij ook de verkeerde spelers heeft uitgekozen. ‘Ik had Van Rhijn mee naar het EK genomen, omdat hij een uitzonderlijk goede voetballer is naar mijn mening. Bovendien bouw je zo ook alvast toe naar het aankomende WK in Brazilië.’
En dus hadden ook Adam Maher en Urby Emanuelson mee gemoeten. ‘Urby is multifunctioneel, je kunt hem op veel plekken inzetten. Emanuelson had wat mij betreft een plek in de selectie moeten krijgen.’
Ondertussen zorgde Cruijff van de week voor een primeur door toe te geven ooit een fout gemaakt te hebben gemaakt ten opzichte van Gerald Vanenburg, de meest getalenteerde Nederlandse voetballer op hem na, die in retrospectief zelf aangaf dertig procent van wat er had ingezeten uit zijn loopbaan te hebben gehaald. Mede dankzij Cruijff, die hem eerst wegpestte bij Ajax en vervolgens in een interview zei dat Vanenburg nooit een leidersfiguur zou kunnen worden omdat hij een te hoog stemmetje had. ‘Dat is dus typisch zo iets wat je niet moet zeggen,’ aldus Cruijff nu. Het lijkt alsof hij een ander terechtwijst, maar het is wel degelijk een schuldbekentenis.
Blijkt hij toch gewoon een mens wie in zijn leven minstens één fout heeft gemaakt. Maar hij kan gerust zijn volgens Jetro, die ik nu al het talent én de wijsheid van Clarence Seedorf toedicht: fouten maken de mens. Had Cruijff dat maar eerder geweten. Die heeft altijd gedacht alles goed te doen, zelfs wat hij verkeerd deed. Maar laat het tegelijkertijd een les voor hem zijn als het gaat om de opmerkingen die hij zich denkt te kunnen permitteren aan het adres van Bert van Marwijk: hij moet beter opletten, want anders gaat het een keer fout.
Wat aan de andere kant natuurlijk net zo goed voor Van Marwijk zelf geldt. Die moet ook vooral heel goed opletten, want het kan zomaar fout gaan, zeker met zo’n Willems. En dan maken fouten misschien wel de mens, maar een huldiging in Amsterdam zit er dit keer mooi niet in als we geen eerste worden.
Het EK moet nog beginnen, er is nog geen bal getrapt, de opstelling is nog niet eens bekend, maar Jetro Willems vind ik nu al leuk. ‘Mensen maken fouten en fouten maken de mens,’ zei hij van de week. Om zijn redenering helemaal rond te maken met het vervolg: ‘Vaak kan ik op mijn snelheid vertrouwen. Maar ik zal beter opletten, anders gaat het een keer fout.’
Geniaal, Cruijff zou het hem niet nadoen. Dat probeert hij trouwens wel. Normaal gesproken neemt hij iedereen de maat, inclusief bondscoach Van Marwijk, maar toen half Nederland dat overgenomen had begon hij hem ineens opzichtig te steunen. ‘Bert van Marwijk heeft gezien zijn optreden en prestaties van de afgelopen vier jaar alle krediet verdiend. Daarom heeft hij ook alle recht om zijn ideeën en visie in te vullen zoals hij dat ziet. Natuurlijk heeft hij ook met zestien miljoen bondscoaches te maken. Op zich is het zelfs heel positief om te zien hoe Oranje op straat en bij de mensen leeft. Tegelijkertijd ligt daar ook het probleem voor de trainer. Van al die mensen denkt 99% verstand van voetbal te hebben, terwijl 1% dat heeft. Daarom moet Van Marwijk zijn werk doen, terwijl de rest een mening mag hebben. Ik sta in ieder geval achter al zijn geloofsbrieven.’
Maar ondertussen laat hij geen gelegenheid ongebruikt om duidelijk te maken dat Van Marwijk ongeveer alles fout doet wat er fout gedaan kan worden. Goed, voor die zwarte uitshirtjes is Van Marwijk misschien niet persoonlijk verantwoordelijk, maar nu heeft Cruijff weer vastgesteld dat hij ook de verkeerde spelers heeft uitgekozen. ‘Ik had Van Rhijn mee naar het EK genomen, omdat hij een uitzonderlijk goede voetballer is naar mijn mening. Bovendien bouw je zo ook alvast toe naar het aankomende WK in Brazilië.’
En dus hadden ook Adam Maher en Urby Emanuelson mee gemoeten. ‘Urby is multifunctioneel, je kunt hem op veel plekken inzetten. Emanuelson had wat mij betreft een plek in de selectie moeten krijgen.’
Ondertussen zorgde Cruijff van de week voor een primeur door toe te geven ooit een fout gemaakt te hebben gemaakt ten opzichte van Gerald Vanenburg, de meest getalenteerde Nederlandse voetballer op hem na, die in retrospectief zelf aangaf dertig procent van wat er had ingezeten uit zijn loopbaan te hebben gehaald. Mede dankzij Cruijff, die hem eerst wegpestte bij Ajax en vervolgens in een interview zei dat Vanenburg nooit een leidersfiguur zou kunnen worden omdat hij een te hoog stemmetje had. ‘Dat is dus typisch zo iets wat je niet moet zeggen,’ aldus Cruijff nu. Het lijkt alsof hij een ander terechtwijst, maar het is wel degelijk een schuldbekentenis.
Blijkt hij toch gewoon een mens wie in zijn leven minstens één fout heeft gemaakt. Maar hij kan gerust zijn volgens Jetro, die ik nu al het talent én de wijsheid van Clarence Seedorf toedicht: fouten maken de mens. Had Cruijff dat maar eerder geweten. Die heeft altijd gedacht alles goed te doen, zelfs wat hij verkeerd deed. Maar laat het tegelijkertijd een les voor hem zijn als het gaat om de opmerkingen die hij zich denkt te kunnen permitteren aan het adres van Bert van Marwijk: hij moet beter opletten, want anders gaat het een keer fout.
Wat aan de andere kant natuurlijk net zo goed voor Van Marwijk zelf geldt. Die moet ook vooral heel goed opletten, want het kan zomaar fout gaan, zeker met zo’n Willems. En dan maken fouten misschien wel de mens, maar een huldiging in Amsterdam zit er dit keer mooi niet in als we geen eerste worden.
We zijn er klaar voor (5 juni 2012)
Bert van Marwijk is blij. Hij zit eindelijk met zijn ploeg in Krakau en mag over een paar dagen beginnen aan het grote EK-karwei. Hij heeft er naartoe geleefd. Hard getraind met de jongens, veel werk verricht en nu zijn ze er klaar voor. Het toernooi mag beginnen. En we kunnen met deze generatie nog één keer heel ver komen. Tenminste, dat zegt hij. Maar wij zien iets anders. We zien chagrijn. Ergernis over het feit dat iedereen kritiek heeft op zijn keuzes. Boosheid elke keer dat hij wordt geconfronteerd met een kritische vraag.
Waarom Huntelaar niet in de spits, hoezo Robben met links op rechts en Afellay met rechts op links, wat moet Bouma nou in de selectie, moeten we niet een volwassen linksback en hoe zit dat nou met dat blok van Van Bommel en De Jong? We hebben Van der Vaart toch? O ja, en hoe haal je het in je hoofd om in zwarte uitshirts te gaan spelen? Die zie je toch helemaal niet? Ja, vanaf de tribune wel, dan steken ze lekker af tegen het gras, zolang dat tenminste nog groen is. Maar vanaf het veld kijk je tegen de donkere tribune aan. Dan worden je medespelers totaal onzichtbaar. Dat is gewoon zo.
Van Marwijk wordt er gek van. Waarschijnlijk is hij in zijn eigen beleving vooral ook zo blij omdat hij nu ver bij een groot deel van de Nederlandse criticasters vandaan is. Even het gezeur op afstand.
Dat moeten we hem ook gunnen, want hij heeft ook zijn zorgen gehad, verklapte hij. Over zijn schoonzoon Van Bommel bijvoorbeeld. Zou Mark in Italië de Nederlandse stijl niet verleerd zijn, vroeg hij zich af. ‘Bij AC Milan moest hij de afgelopen maanden zo anders spelen dan bij Oranje. Bij Milan speelde hij vooral coachend, bijna in zijn eentje voor de verdediging. Bij ons moet hij centraal op het middenveld duels winnen, naar voren toe druk zetten, diepte zien. In een paar weken moest hij het gevoel voor dat type spel terugkrijgen en gelukkig zie ik dat hij het ritme hervindt, op tijd voor het EK.’
Daar zou je inderdaad wanhopig van worden, van de gedachte dat Mark van Bommel het verleerd zou zijn om schijnbaar apathisch, in licht voorovergebogen houding, met de kont tegen het eigen strafschopgebied aan het initiatief van de tegenstander af te wachten, dan toch door een klein, geniepig overtredinkje listig in balbezit te komen, en die verbluffende balverovering te vervolmaken met een passje over een meter opzij. En dan even de rug strekken en, dreigend met druk zetten, rustig terugwandelen naar de uitgangspositie. Maar hij kan het nog, heeft schoonpapa vastgesteld. De angst is voor niets geweest.
Is natuurlijk ook niet zo gek, want in Italië doen ze niets anders. Alleen heeft hij daar De Jong niet naast zich. Misschien was dat de zorg van Van Marwijk: dat hij in Italië gewend was geraakt om alles alleen te doen en dat hij geen afbraakwerk meer aan De Jong over zou laten, zodat die eigenlijk niet meer nodig zou zijn. Dan zou het hele systeem overboord gezet kunnen worden en zou er plaats zijn voor een echte voetballer. Hij moet er niet aan denken.
Nou ja, als Van Marwijk maar gerustgesteld is met zijn systeem. Maar ik zou wel oppassen als ik hem was, want het scheelt niet veel of Van Persie gaat als spits ook nog naast Van Bommel lopen. Dat heeft hij namelijk in Engeland geleerd, waar spitsen blijkbaar in hun eentje over het hele veld zwerven in de overtuiging dat middenvelders als Van Bommel er nog wel eens overheen komen en in de spits opduiken.
Bert van Marwijk is blij. Hij zit eindelijk met zijn ploeg in Krakau en mag over een paar dagen beginnen aan het grote EK-karwei. Hij heeft er naartoe geleefd. Hard getraind met de jongens, veel werk verricht en nu zijn ze er klaar voor. Het toernooi mag beginnen. En we kunnen met deze generatie nog één keer heel ver komen. Tenminste, dat zegt hij. Maar wij zien iets anders. We zien chagrijn. Ergernis over het feit dat iedereen kritiek heeft op zijn keuzes. Boosheid elke keer dat hij wordt geconfronteerd met een kritische vraag.
Waarom Huntelaar niet in de spits, hoezo Robben met links op rechts en Afellay met rechts op links, wat moet Bouma nou in de selectie, moeten we niet een volwassen linksback en hoe zit dat nou met dat blok van Van Bommel en De Jong? We hebben Van der Vaart toch? O ja, en hoe haal je het in je hoofd om in zwarte uitshirts te gaan spelen? Die zie je toch helemaal niet? Ja, vanaf de tribune wel, dan steken ze lekker af tegen het gras, zolang dat tenminste nog groen is. Maar vanaf het veld kijk je tegen de donkere tribune aan. Dan worden je medespelers totaal onzichtbaar. Dat is gewoon zo.
Van Marwijk wordt er gek van. Waarschijnlijk is hij in zijn eigen beleving vooral ook zo blij omdat hij nu ver bij een groot deel van de Nederlandse criticasters vandaan is. Even het gezeur op afstand.
Dat moeten we hem ook gunnen, want hij heeft ook zijn zorgen gehad, verklapte hij. Over zijn schoonzoon Van Bommel bijvoorbeeld. Zou Mark in Italië de Nederlandse stijl niet verleerd zijn, vroeg hij zich af. ‘Bij AC Milan moest hij de afgelopen maanden zo anders spelen dan bij Oranje. Bij Milan speelde hij vooral coachend, bijna in zijn eentje voor de verdediging. Bij ons moet hij centraal op het middenveld duels winnen, naar voren toe druk zetten, diepte zien. In een paar weken moest hij het gevoel voor dat type spel terugkrijgen en gelukkig zie ik dat hij het ritme hervindt, op tijd voor het EK.’
Daar zou je inderdaad wanhopig van worden, van de gedachte dat Mark van Bommel het verleerd zou zijn om schijnbaar apathisch, in licht voorovergebogen houding, met de kont tegen het eigen strafschopgebied aan het initiatief van de tegenstander af te wachten, dan toch door een klein, geniepig overtredinkje listig in balbezit te komen, en die verbluffende balverovering te vervolmaken met een passje over een meter opzij. En dan even de rug strekken en, dreigend met druk zetten, rustig terugwandelen naar de uitgangspositie. Maar hij kan het nog, heeft schoonpapa vastgesteld. De angst is voor niets geweest.
Is natuurlijk ook niet zo gek, want in Italië doen ze niets anders. Alleen heeft hij daar De Jong niet naast zich. Misschien was dat de zorg van Van Marwijk: dat hij in Italië gewend was geraakt om alles alleen te doen en dat hij geen afbraakwerk meer aan De Jong over zou laten, zodat die eigenlijk niet meer nodig zou zijn. Dan zou het hele systeem overboord gezet kunnen worden en zou er plaats zijn voor een echte voetballer. Hij moet er niet aan denken.
Nou ja, als Van Marwijk maar gerustgesteld is met zijn systeem. Maar ik zou wel oppassen als ik hem was, want het scheelt niet veel of Van Persie gaat als spits ook nog naast Van Bommel lopen. Dat heeft hij namelijk in Engeland geleerd, waar spitsen blijkbaar in hun eentje over het hele veld zwerven in de overtuiging dat middenvelders als Van Bommel er nog wel eens overheen komen en in de spits opduiken.