Bedankt voor de les in voetbal (6 december 2010)
Die 6.042 coaches die we wereldwijd zouden opleiden om het voetbal verder te ontwikkelen, bleken dus toch niet genoeg om de organisatie van het WK 2018 toegewezen te krijgen. Niet zo heel gek natuurlijk als het uitverkoren land voor 2022 bereid is na afloop van het toernooi zeven gloednieuwe, gekoelde stadions geheel weg te geven aan arme landen. Dat is andere koek. Dat had Cruijff ons organisatieteam toch kunnen laten weten: op adviezen zit niemand te wachten, maar een nieuw veldje is altijd goed.
Dat we het verkeerd begrepen hadden, maakte ook onze presentatie voor de FIFA-keuzeheren pijnlijk duidelijk. Wij dachten nog steeds dat het om het voetbal ging en hadden kosten noch moeite en inventiviteit gespaard om te getuigen van ons gevoel voor historie, onze toewijding voor de sport en de klasse van onze sterspelers. Voetbalmeester Cruijff die op zijn trouwdag naar Zürich afreisde. Globetrotter Hiddink die op zijn reis door de tijd symbolisch de magnifieke snor van zijn bovenlip trok. De Belgische legendes Van Himst en Pfaff die hun charmes in de strijd gooiden. Lukaku en Sneijder die samensmolten tot één wereldvoetballer. En natuurlijk wereldburger Gullit die met Mandela-waardige allure zijn team tot een eenheid smeedde. De boodschap was onmiskenbaar: voetbal is van grote waarde voor ons en wij zijn van enorme betekenis voor het voetbal.
Alleen de snel ingevlogen premier Mark Rutte snapte dat de FIFA zat te wachten op andere gebaren. Snel maakte hij samen met zijn Belgische collega Leterme duidelijk dat in 2018 in Nederland en België aan alle wensen van de FIFA-bestuurders zou worden voldaan: vrije rijbanen, ontheffing van alle belastingen, en naar je mag aannemen uitsluitend Bavaria-jurkjes in de hotelkamers van de heren. Whatever you ask. Graag had ik gezien hoe Mark zijn toezeggingen gestand had gedaan als het zo ver was gekomen, maar het was te laat: wie luistert er nou nog naar Rutte als er grootheden als Cruijff, Hiddink, Van Himst, Gullit en, vooruit, Jean Marie Pfaff naast hem staan?
‘Bedankt voor de les in voetbal,’ was het commentaar van FIFA-voorzitter Blatter op de presentatie, nadat hij eerst als stuitend bewijs van onnozelheid omstandig Johan Cruijff had gefeliciteerd met zijn verjaardag. Bedankt voor de les in voetbal. Nou, dan weet je het wel. Als die FIFA-bonzen iets níet willen, is het de les gelezen worden. En voetbal is al helemaal niet hun pakkie-an. Die Nederlanders zijn ook onverbeterlijk, zal Blatter er ongetwijfeld achteraan gedacht hebben.
Dat we het in ieder geval niet verloren hebben vanwege de kleinschaligheid van ons beoogde WK, bleek uit de toewijzing van het toernooi van 2022 aan Qatar. Dat heeft minder dan een miljoen staatsburgers en is drie keer zo klein als Nederland. Die zeven nieuwe stadions komen dus ongeveer naast elkaar te staan. Wat dat betreft stelt de belofte van een heel nieuw spoornetwerk tussen de stadions ook niet zoveel voor. Het heeft trouwens wel iets nostalgisch. Het komt er in feite op neer dat het hele toernooi zal worden afgewerkt op één sportpark. Kunnen de spelers na hun eigen wedstrijd op veld zeven lekker de voetbalschoenen uittrekken en slenteren naar veld vier om te kijken naar hun concurrenten. Zonnetje erbij, niks mis mee. En er mag tijdens het toernooi bij uitzondering zelfs gedronken worden, dus voor de Nederlandse supporters is het ook leuk. Finale op het hoofdveld uiteraard.
Of we van de gang van zaken eindelijk eens iets hebben geleerd, is maar zeer de vraag. ‘We zijn niet afgegaan,’ constateerden Ruud Gullit en de directeur van de kandidatuur, Harry Been, met een verwijzing naar de troosteloze vierde plaats van Engeland. Die waren we toch maar mooi twee stemmen voorgebleven. ‘We hebben onze nek uitgestoken,’ bekeek ook Mark Rutte het meteen weer van de positieve kant. ‘Als je niet in het veld gaat staan, kan je ook geen fouten maken.’ In no time besmet met het virus van Cruijff.
Harry Been wil in ieder geval zo snel mogelijk opnieuw het veld in. Hij hengelt al weer naar zijn volgende baantje: ‘Nederland kan het EK van 2020 binnenhalen.’ Zo is dat, Harry. Tijd voor een nieuwe les in voetbal. O, en vast gefeliciteerd met je verjaardag.
Dat we het verkeerd begrepen hadden, maakte ook onze presentatie voor de FIFA-keuzeheren pijnlijk duidelijk. Wij dachten nog steeds dat het om het voetbal ging en hadden kosten noch moeite en inventiviteit gespaard om te getuigen van ons gevoel voor historie, onze toewijding voor de sport en de klasse van onze sterspelers. Voetbalmeester Cruijff die op zijn trouwdag naar Zürich afreisde. Globetrotter Hiddink die op zijn reis door de tijd symbolisch de magnifieke snor van zijn bovenlip trok. De Belgische legendes Van Himst en Pfaff die hun charmes in de strijd gooiden. Lukaku en Sneijder die samensmolten tot één wereldvoetballer. En natuurlijk wereldburger Gullit die met Mandela-waardige allure zijn team tot een eenheid smeedde. De boodschap was onmiskenbaar: voetbal is van grote waarde voor ons en wij zijn van enorme betekenis voor het voetbal.
Alleen de snel ingevlogen premier Mark Rutte snapte dat de FIFA zat te wachten op andere gebaren. Snel maakte hij samen met zijn Belgische collega Leterme duidelijk dat in 2018 in Nederland en België aan alle wensen van de FIFA-bestuurders zou worden voldaan: vrije rijbanen, ontheffing van alle belastingen, en naar je mag aannemen uitsluitend Bavaria-jurkjes in de hotelkamers van de heren. Whatever you ask. Graag had ik gezien hoe Mark zijn toezeggingen gestand had gedaan als het zo ver was gekomen, maar het was te laat: wie luistert er nou nog naar Rutte als er grootheden als Cruijff, Hiddink, Van Himst, Gullit en, vooruit, Jean Marie Pfaff naast hem staan?
‘Bedankt voor de les in voetbal,’ was het commentaar van FIFA-voorzitter Blatter op de presentatie, nadat hij eerst als stuitend bewijs van onnozelheid omstandig Johan Cruijff had gefeliciteerd met zijn verjaardag. Bedankt voor de les in voetbal. Nou, dan weet je het wel. Als die FIFA-bonzen iets níet willen, is het de les gelezen worden. En voetbal is al helemaal niet hun pakkie-an. Die Nederlanders zijn ook onverbeterlijk, zal Blatter er ongetwijfeld achteraan gedacht hebben.
Dat we het in ieder geval niet verloren hebben vanwege de kleinschaligheid van ons beoogde WK, bleek uit de toewijzing van het toernooi van 2022 aan Qatar. Dat heeft minder dan een miljoen staatsburgers en is drie keer zo klein als Nederland. Die zeven nieuwe stadions komen dus ongeveer naast elkaar te staan. Wat dat betreft stelt de belofte van een heel nieuw spoornetwerk tussen de stadions ook niet zoveel voor. Het heeft trouwens wel iets nostalgisch. Het komt er in feite op neer dat het hele toernooi zal worden afgewerkt op één sportpark. Kunnen de spelers na hun eigen wedstrijd op veld zeven lekker de voetbalschoenen uittrekken en slenteren naar veld vier om te kijken naar hun concurrenten. Zonnetje erbij, niks mis mee. En er mag tijdens het toernooi bij uitzondering zelfs gedronken worden, dus voor de Nederlandse supporters is het ook leuk. Finale op het hoofdveld uiteraard.
Of we van de gang van zaken eindelijk eens iets hebben geleerd, is maar zeer de vraag. ‘We zijn niet afgegaan,’ constateerden Ruud Gullit en de directeur van de kandidatuur, Harry Been, met een verwijzing naar de troosteloze vierde plaats van Engeland. Die waren we toch maar mooi twee stemmen voorgebleven. ‘We hebben onze nek uitgestoken,’ bekeek ook Mark Rutte het meteen weer van de positieve kant. ‘Als je niet in het veld gaat staan, kan je ook geen fouten maken.’ In no time besmet met het virus van Cruijff.
Harry Been wil in ieder geval zo snel mogelijk opnieuw het veld in. Hij hengelt al weer naar zijn volgende baantje: ‘Nederland kan het EK van 2020 binnenhalen.’ Zo is dat, Harry. Tijd voor een nieuwe les in voetbal. O, en vast gefeliciteerd met je verjaardag.
