In de weg lopen (26 augustus 2012)
Ibrahim Afellay, voormalig idool van Eindhoven en omstreken, lievelingetje van oud-bondscoach Bert van Marwijk en vriendje van Robin van Persie, heeft van trainer Tito Vilanova van Barcelona het dodelijkste compliment gekregen dat een speler van een topclub van zijn trainer kan krijgen: hij loopt niet in de weg. De trainer zal hem dit seizoen niet snel inzetten in wedstrijden, maar Ibi mag zelf beslissen of hij ervoor kiest naar een andere club te gaan of te blijven.
Wat de trainer daarmee eigenlijk zegt: in de kleedkamer hebben we nog wel een plekje over, op de tribune kun je ook nog wel ergens zitten en op het trainingsveld kunnen we je nog wel indelen bij een rondo’tje, maar ga er niet vanuit dat je onder mijn leiding never ever ook nog maar één minuut speeltijd krijgt of zelfs op de bank mag zitten, want er zijn helaas een stuk of zeven spelers die op jouw positie de voorkeur verdienen. Maar ja, met je leuren heeft ook geen zin, want die paar rotcenten die jij nog kan opbrengen, zijn die moeite niet waard.
Tja, daar sta je dan als voetballer die dacht dat hij de rol van kroonprins bij Barcelona vervulde. Leuk ingevallen een paar keer voor je geblesseerd raakte, een keer een heel belangrijke voorzet gegeven zelfs, en veel medeleven ontvangen tijdens je blessuretijd. Blijkt ineens dat dat niks met je voetbalkwaliteiten te maken had, maar puur menselijkheid betrof. Daar zouden gewone mensen juist op hopen, maar een topvoetballer wil toch vooral om zijn unieke kwaliteiten geliefd en gewaardeerd worden.
Nee dus. Ibi, je bent een aardige jongen en wij willen niet rottig doen. Moeilijke tijd gehad ook, dus iedereen is blij dat je er weer bent. Je trapt zelfs nog een leuk balletje, heus. Maar doe dat liever niet meer hier. Geen haast, begrijp me goed, maar vraag me niet het onmogelijke. Want echt, die andere jongens zijn zo verschrikkelijk goed. Dat gaat niet meer, dat je daar in het stadion tussen loopt. Laat me ze even opnoemen: Messi, Pedro, Sanchez, Tello, Villa, Cuenca, Thiago, Jonathan. Had ik Xavi al genoemd? Iniesta? Ach jongen, doe het jezelf niet aan. Maar blijf gerust zolang je wilt. Jij kan er ook niets aan doen dat het niet helemaal geworden is wat we er met z’n allen van verwacht hadden. Met die blessure en zo, wat een narigheid was dat voor je, dat gunnen we niemand.
Ach Ibi, wat moet ie? Er was één club die hem echt wilde hebben, geloof ik. Lille, als ik het me goed herinner. Maar ja, Noord-Frankrijk, dat was natuurlijk niet wat Ibi zich van het leven had voorgesteld. Is er dan niets wat hij kan doen behalve morrend op zijn stoeltje in Nou Camp te gaan zitten zoals hij ook zat op zijn bankje bij het Nederlands elftal?
Natuurlijk wel: in de weg gaan lopen. Zoals Theo Janssen bij Ajax en Alexander Büttner bij Vitesse. Hij moet mopperen, sikkeneurig doen, af en toe per ongeluk de enkel van een basisspeler schampen op de training, zeggen dat het eten niet deugt, verkeerde grappen maken, een keertje een lekkere ruzie uitlokken en desnoods structureel vergeten door te trekken na het schijten. Moet je eens zien hoe snel ze bij de club ineens gaan helpen om een hele leuke nieuwe club voor hem te vinden.
Maar hij moet wel een beetje opschieten: hij heeft nog vijf dagen.
Ibrahim Afellay, voormalig idool van Eindhoven en omstreken, lievelingetje van oud-bondscoach Bert van Marwijk en vriendje van Robin van Persie, heeft van trainer Tito Vilanova van Barcelona het dodelijkste compliment gekregen dat een speler van een topclub van zijn trainer kan krijgen: hij loopt niet in de weg. De trainer zal hem dit seizoen niet snel inzetten in wedstrijden, maar Ibi mag zelf beslissen of hij ervoor kiest naar een andere club te gaan of te blijven.
Wat de trainer daarmee eigenlijk zegt: in de kleedkamer hebben we nog wel een plekje over, op de tribune kun je ook nog wel ergens zitten en op het trainingsveld kunnen we je nog wel indelen bij een rondo’tje, maar ga er niet vanuit dat je onder mijn leiding never ever ook nog maar één minuut speeltijd krijgt of zelfs op de bank mag zitten, want er zijn helaas een stuk of zeven spelers die op jouw positie de voorkeur verdienen. Maar ja, met je leuren heeft ook geen zin, want die paar rotcenten die jij nog kan opbrengen, zijn die moeite niet waard.
Tja, daar sta je dan als voetballer die dacht dat hij de rol van kroonprins bij Barcelona vervulde. Leuk ingevallen een paar keer voor je geblesseerd raakte, een keer een heel belangrijke voorzet gegeven zelfs, en veel medeleven ontvangen tijdens je blessuretijd. Blijkt ineens dat dat niks met je voetbalkwaliteiten te maken had, maar puur menselijkheid betrof. Daar zouden gewone mensen juist op hopen, maar een topvoetballer wil toch vooral om zijn unieke kwaliteiten geliefd en gewaardeerd worden.
Nee dus. Ibi, je bent een aardige jongen en wij willen niet rottig doen. Moeilijke tijd gehad ook, dus iedereen is blij dat je er weer bent. Je trapt zelfs nog een leuk balletje, heus. Maar doe dat liever niet meer hier. Geen haast, begrijp me goed, maar vraag me niet het onmogelijke. Want echt, die andere jongens zijn zo verschrikkelijk goed. Dat gaat niet meer, dat je daar in het stadion tussen loopt. Laat me ze even opnoemen: Messi, Pedro, Sanchez, Tello, Villa, Cuenca, Thiago, Jonathan. Had ik Xavi al genoemd? Iniesta? Ach jongen, doe het jezelf niet aan. Maar blijf gerust zolang je wilt. Jij kan er ook niets aan doen dat het niet helemaal geworden is wat we er met z’n allen van verwacht hadden. Met die blessure en zo, wat een narigheid was dat voor je, dat gunnen we niemand.
Ach Ibi, wat moet ie? Er was één club die hem echt wilde hebben, geloof ik. Lille, als ik het me goed herinner. Maar ja, Noord-Frankrijk, dat was natuurlijk niet wat Ibi zich van het leven had voorgesteld. Is er dan niets wat hij kan doen behalve morrend op zijn stoeltje in Nou Camp te gaan zitten zoals hij ook zat op zijn bankje bij het Nederlands elftal?
Natuurlijk wel: in de weg gaan lopen. Zoals Theo Janssen bij Ajax en Alexander Büttner bij Vitesse. Hij moet mopperen, sikkeneurig doen, af en toe per ongeluk de enkel van een basisspeler schampen op de training, zeggen dat het eten niet deugt, verkeerde grappen maken, een keertje een lekkere ruzie uitlokken en desnoods structureel vergeten door te trekken na het schijten. Moet je eens zien hoe snel ze bij de club ineens gaan helpen om een hele leuke nieuwe club voor hem te vinden.
Maar hij moet wel een beetje opschieten: hij heeft nog vijf dagen.
Daadkracht (19 augustus 2012)
Kijk, dat is pas daadkracht, wat die Engelse clubs op de transfermarkt laten zien. ‘Wie zeg je? Büttner? Linksback? Wat moet ie kosten? Nou, leg maar een bod neer dat ze niet kunnen afwijzen en haal maar binnen. Doe maar een jaar of vijf of zo. Spreekt Nederlands, dus dat is altijd leuk voor Robin.’
Zelfde laken een pak voor Assaïdi, als maatje voor Suárez, voor Vertonghen als hulpje van Van der Vaart en voor Anita als gabbertje van Krul. Doen ze niet moeilijk over in Engeland. Als ze denken dat ze iemand kunnen gebruiken, in wat voor rol dan ook, laten ze er geen gras over groeien, crisis of niet. Dan wordt die gewoon snel gehaald. Ik verdenk ze er sterk van dat ze vaak geen idee hebben wat de voetbalkwaliteiten zijn van de spelers die ze kopen. Maakt ook niet uit, want ze zetten hem toch bij voorkeur op de bank.
Om de kans dat hij een beetje kan voetballen toch zo groot mogelijk te maken, houden ze goed in de gaten welke transfers er bijvoorbeeld in Nederland allemaal worden geopperd. ‘Met wie is Ajax allemaal bezig? Zit daar iets leuks tussen? Assaïdi? Aanvallertje? En die willen ze zo graag dat ze al weken aan het bieden zijn? Hap dan maar snel toe, want die Anita, voor wie ze ineens een Nederlands topsalaris overhadden, is al door de concurrent weggekaapt. Straks blijft er niemand meer over.’
Lullig voor Ajax is natuurlijk wel dat het al maanden achter allerlei spelers aan het aanlopen is, maar ze allemaal naar PSV, Feyenoord en Engeland ziet vertrekken. En dat de eigen spelers ook niet te houden zijn. Als binnenkort ook Theo Janssen nog weg is, blijft er inderdaad niemand over. Geen veldspeler van boven de vijfentwintig in ieder geval en maar een handjevol spelers van boven de twintig. Het is bijna zielig dat die nog geen goed heenkomen hebben gevonden bij een club waar een fatsoenlijk salaris betaald wordt. Want dat schijnt het probleem te zijn: bij Ajax is sprake van zware onderbetaling. Tja, dan kun je geen topclub runnen natuurlijk.
Omgekeerd werkt het voor spelers waar Ajax eigenlijk van af wil. Zo’n Van der Wiel bijvoorbeeld, die nog een jaar contract heeft en dus nu geld op zou moeten brengen. Komt nooit meer weg naar het buitenland, die jongen. Als hij zelfs bij Ajax weg moet, kan het niet veel zijn, is ongetwijfeld de redenering. Dus moet Gregory zich nog een jaar extra voor een paar rotcenten in Amsterdam het vuur uit de schenen lopen, in de hoop dat er de volgende zomer een club is die niet zo goed heeft opgelet en bij de naam Ajax denkt dat de speler automatisch een topsalaris waard is. De beste rechtsback van Nederland, noemen ze hem ineens bij Ajax. Dat lijkt wel een heel wanhopige tactiek om hem toch nog elders aan een contractje te helpen.
De volgende die op een snelle transfer naar Engeland mag rekenen, zou best eens Moisander van AZ kunnen zijn. Voor de zoveelste keer heeft Ajax aangegeven toch echt interesse in hem te hebben. Het zou me niks verbazen als Manchester City ineens bedenkt dat hij een kameraadje van grote waarde zou kunnen zijn voor Nigel de Jong. Zoals mij helemaal niets meer verbaast, want Nigel de Jong zou net zo goed volgende week in Duitsland kunnen voetballen, of in Italië of Spanje of Rusland.
Het schijnt Ajax trouwens voorlopig weinig te deren. De jeugd kan ook wel wat. En verder lukt het met het uitspreken van de interesse in allerlei spelers vrij aardig om de concurrenten te verzwakken. En om Feyenoord op te zadelen met de versleten Mathijssen. Tja, dat is ook een tactiek met een flinke dosis daadkracht.
Kijk, dat is pas daadkracht, wat die Engelse clubs op de transfermarkt laten zien. ‘Wie zeg je? Büttner? Linksback? Wat moet ie kosten? Nou, leg maar een bod neer dat ze niet kunnen afwijzen en haal maar binnen. Doe maar een jaar of vijf of zo. Spreekt Nederlands, dus dat is altijd leuk voor Robin.’
Zelfde laken een pak voor Assaïdi, als maatje voor Suárez, voor Vertonghen als hulpje van Van der Vaart en voor Anita als gabbertje van Krul. Doen ze niet moeilijk over in Engeland. Als ze denken dat ze iemand kunnen gebruiken, in wat voor rol dan ook, laten ze er geen gras over groeien, crisis of niet. Dan wordt die gewoon snel gehaald. Ik verdenk ze er sterk van dat ze vaak geen idee hebben wat de voetbalkwaliteiten zijn van de spelers die ze kopen. Maakt ook niet uit, want ze zetten hem toch bij voorkeur op de bank.
Om de kans dat hij een beetje kan voetballen toch zo groot mogelijk te maken, houden ze goed in de gaten welke transfers er bijvoorbeeld in Nederland allemaal worden geopperd. ‘Met wie is Ajax allemaal bezig? Zit daar iets leuks tussen? Assaïdi? Aanvallertje? En die willen ze zo graag dat ze al weken aan het bieden zijn? Hap dan maar snel toe, want die Anita, voor wie ze ineens een Nederlands topsalaris overhadden, is al door de concurrent weggekaapt. Straks blijft er niemand meer over.’
Lullig voor Ajax is natuurlijk wel dat het al maanden achter allerlei spelers aan het aanlopen is, maar ze allemaal naar PSV, Feyenoord en Engeland ziet vertrekken. En dat de eigen spelers ook niet te houden zijn. Als binnenkort ook Theo Janssen nog weg is, blijft er inderdaad niemand over. Geen veldspeler van boven de vijfentwintig in ieder geval en maar een handjevol spelers van boven de twintig. Het is bijna zielig dat die nog geen goed heenkomen hebben gevonden bij een club waar een fatsoenlijk salaris betaald wordt. Want dat schijnt het probleem te zijn: bij Ajax is sprake van zware onderbetaling. Tja, dan kun je geen topclub runnen natuurlijk.
Omgekeerd werkt het voor spelers waar Ajax eigenlijk van af wil. Zo’n Van der Wiel bijvoorbeeld, die nog een jaar contract heeft en dus nu geld op zou moeten brengen. Komt nooit meer weg naar het buitenland, die jongen. Als hij zelfs bij Ajax weg moet, kan het niet veel zijn, is ongetwijfeld de redenering. Dus moet Gregory zich nog een jaar extra voor een paar rotcenten in Amsterdam het vuur uit de schenen lopen, in de hoop dat er de volgende zomer een club is die niet zo goed heeft opgelet en bij de naam Ajax denkt dat de speler automatisch een topsalaris waard is. De beste rechtsback van Nederland, noemen ze hem ineens bij Ajax. Dat lijkt wel een heel wanhopige tactiek om hem toch nog elders aan een contractje te helpen.
De volgende die op een snelle transfer naar Engeland mag rekenen, zou best eens Moisander van AZ kunnen zijn. Voor de zoveelste keer heeft Ajax aangegeven toch echt interesse in hem te hebben. Het zou me niks verbazen als Manchester City ineens bedenkt dat hij een kameraadje van grote waarde zou kunnen zijn voor Nigel de Jong. Zoals mij helemaal niets meer verbaast, want Nigel de Jong zou net zo goed volgende week in Duitsland kunnen voetballen, of in Italië of Spanje of Rusland.
Het schijnt Ajax trouwens voorlopig weinig te deren. De jeugd kan ook wel wat. En verder lukt het met het uitspreken van de interesse in allerlei spelers vrij aardig om de concurrenten te verzwakken. En om Feyenoord op te zadelen met de versleten Mathijssen. Tja, dat is ook een tactiek met een flinke dosis daadkracht.
En nu naar bed (13 augustus 2012)
Dat was me het sportzomertje wel. Eén lange reeks lessen in nederigheid. Gelukkig gaven Marianne, Ranomi, Dorian, Epke en de hockeymeisjes ons nog iets te vieren. Ranomi zelfs dubbel, en als ze op de estafette niet persoonlijk het hele veld deelneemsters had moeten inhalen, had ze gezorgd voor drie keer goud. Dus gaan we ze in minstens vijfentwintig plaatsen uitgebreid huldigen, of ze dat nou leuk vinden of niet. We huldigen iedereen in ieder geval in zijn/haar geboorteplaats, woonplaats, studeerplaats, sportplaats en natuurlijk in Den Haag bij lachebekje Rutte en later nog ergens in een paleis. O ja, en we halen ze naar elk praatprogramma op de tv, liefst met hun ouders. Da’s leuk, joh. Want het gaat niet om hun, wíj hebben helden nodig, dat is wat telt.
Wat scheelt is de wetenschap dat de sporters onderling gehakt maken van de absurde uitingen van het volk en de vertegenwoordigers daarvan. Zo is de Smeets-bashing niet beperkt gebleven tot het grote publiek, maar wordt hij inmiddels ook uitgekotst door een toenemend aantal sporters. Hopelijk neemt hij Ada Kok direct in zijn val mee, want die wierp zich in haar eerste televisieoptreden van deze zomer al direct op als de strenge mama van alle sporters. Zou wel een perfecte partner zijn van Smeets overigens, maar daar ga ik verder niet over.
Vervelend is wel dat er direct een nieuwe televisiecommentator is gehypet: Hans van Zetten. Ik heb hem bij de sluitingsceremonie eens zitten beluisteren. Geen idee wat de man meer kan dan obligate oude-mannenteksten spuien en opgewonden raken bij een inderdaad briljante turnoefening, maar mijn zegen heeft hij, zolang hij zich na de Spelen tenminste lekker weer met turnen en andere randsporten gaat bezighouden. Hoewel ik vermoed dat de twitterinvloed van quasi-kunstzinnige types als Nico Dijkshoorn en Wilfried de Jong als gevolg van hun DWDD-connecties groter is dan je zou moeten willen, dus het wordt nog oppassen dat Van Zetten binnenkort niet in alle disciplines en uiteraard ook alle talkshows zijn opwachting maakt.
Maar misschien valt het mee. De Spelen zijn afgelopen en Van Zetten zal hopelijk toch aan een beetje rust toe zijn. Net als de mannenhackyers wat mij betreft en hun coach, de opperbal. Die gasten, die natuurlijk geen finale van Duitsland konden winnen, kregen het voor elkaar om het meest in beeld gebrachte groepje sporters van de sluitingsceremonie te worden. En steeds maar weer in opperste euforie in die zilveren medaille bijten. Mislukkelingen. Ja, Groot-Brittannië met 9-2 van de mat spelen in de halve finale. En dan praatjes hebben dat ze absoluut voor goud gaan. Ab-so-luut. Nou, Robert, Robbert, Roderick, Rogier, Floris, Quirijn, Melchior en natuurlijk Teun: daar hebben jullie mooi je tanden op stuk gebeten, dus doe maar voorzichtig met die zilveren plak.
God, wat ben ik blij dat het voetbal gewoon weer begint. Lekker elkaar voor de poten schoppen en daar eindeloos over lullen. Zonder ouders en zonder de huichelachtige adoratie die we alleen hebben ná het goud. Te beginnen met de interland tegen België, met een groep die in het begin van onze heerlijke sportzomer elkaar verrot schopte in plaats van de tegenstander. Spannend…
Hoewel, de eerste daad van onze nieuwe bondscoach was aankondigen dat hij het slaappatroon van de spelers gaat monitoren. Tja. Rafael van der Vaart zei al wel daar niet veel in zien, maar ik vrees dat dat eerder het afscheid van Van der Vaart dichterbij brengt dan dat Van Gaal spannendere plannen uitbroedt. Slecht nieuws dus voor sportjournalisten die aan de bar nog spelers aan de tand willen voelen. Sorry, die zijn al naar bed.
Het spannendst is nog de aanstelling van Patrick Kluivert als tweede assistent. ‘Een goed mens’, volgens Van Gaal. Ban benieuwd waar hij dat op baseert. In ieder geval niet op zijn slaapmanagement, meen ik me te herinneren.
Dat was me het sportzomertje wel. Eén lange reeks lessen in nederigheid. Gelukkig gaven Marianne, Ranomi, Dorian, Epke en de hockeymeisjes ons nog iets te vieren. Ranomi zelfs dubbel, en als ze op de estafette niet persoonlijk het hele veld deelneemsters had moeten inhalen, had ze gezorgd voor drie keer goud. Dus gaan we ze in minstens vijfentwintig plaatsen uitgebreid huldigen, of ze dat nou leuk vinden of niet. We huldigen iedereen in ieder geval in zijn/haar geboorteplaats, woonplaats, studeerplaats, sportplaats en natuurlijk in Den Haag bij lachebekje Rutte en later nog ergens in een paleis. O ja, en we halen ze naar elk praatprogramma op de tv, liefst met hun ouders. Da’s leuk, joh. Want het gaat niet om hun, wíj hebben helden nodig, dat is wat telt.
Wat scheelt is de wetenschap dat de sporters onderling gehakt maken van de absurde uitingen van het volk en de vertegenwoordigers daarvan. Zo is de Smeets-bashing niet beperkt gebleven tot het grote publiek, maar wordt hij inmiddels ook uitgekotst door een toenemend aantal sporters. Hopelijk neemt hij Ada Kok direct in zijn val mee, want die wierp zich in haar eerste televisieoptreden van deze zomer al direct op als de strenge mama van alle sporters. Zou wel een perfecte partner zijn van Smeets overigens, maar daar ga ik verder niet over.
Vervelend is wel dat er direct een nieuwe televisiecommentator is gehypet: Hans van Zetten. Ik heb hem bij de sluitingsceremonie eens zitten beluisteren. Geen idee wat de man meer kan dan obligate oude-mannenteksten spuien en opgewonden raken bij een inderdaad briljante turnoefening, maar mijn zegen heeft hij, zolang hij zich na de Spelen tenminste lekker weer met turnen en andere randsporten gaat bezighouden. Hoewel ik vermoed dat de twitterinvloed van quasi-kunstzinnige types als Nico Dijkshoorn en Wilfried de Jong als gevolg van hun DWDD-connecties groter is dan je zou moeten willen, dus het wordt nog oppassen dat Van Zetten binnenkort niet in alle disciplines en uiteraard ook alle talkshows zijn opwachting maakt.
Maar misschien valt het mee. De Spelen zijn afgelopen en Van Zetten zal hopelijk toch aan een beetje rust toe zijn. Net als de mannenhackyers wat mij betreft en hun coach, de opperbal. Die gasten, die natuurlijk geen finale van Duitsland konden winnen, kregen het voor elkaar om het meest in beeld gebrachte groepje sporters van de sluitingsceremonie te worden. En steeds maar weer in opperste euforie in die zilveren medaille bijten. Mislukkelingen. Ja, Groot-Brittannië met 9-2 van de mat spelen in de halve finale. En dan praatjes hebben dat ze absoluut voor goud gaan. Ab-so-luut. Nou, Robert, Robbert, Roderick, Rogier, Floris, Quirijn, Melchior en natuurlijk Teun: daar hebben jullie mooi je tanden op stuk gebeten, dus doe maar voorzichtig met die zilveren plak.
God, wat ben ik blij dat het voetbal gewoon weer begint. Lekker elkaar voor de poten schoppen en daar eindeloos over lullen. Zonder ouders en zonder de huichelachtige adoratie die we alleen hebben ná het goud. Te beginnen met de interland tegen België, met een groep die in het begin van onze heerlijke sportzomer elkaar verrot schopte in plaats van de tegenstander. Spannend…
Hoewel, de eerste daad van onze nieuwe bondscoach was aankondigen dat hij het slaappatroon van de spelers gaat monitoren. Tja. Rafael van der Vaart zei al wel daar niet veel in zien, maar ik vrees dat dat eerder het afscheid van Van der Vaart dichterbij brengt dan dat Van Gaal spannendere plannen uitbroedt. Slecht nieuws dus voor sportjournalisten die aan de bar nog spelers aan de tand willen voelen. Sorry, die zijn al naar bed.
Het spannendst is nog de aanstelling van Patrick Kluivert als tweede assistent. ‘Een goed mens’, volgens Van Gaal. Ban benieuwd waar hij dat op baseert. In ieder geval niet op zijn slaapmanagement, meen ik me te herinneren.