Second Best (25 november 2005)
Waar vinden we nog een idool als George Best? Na zijn dood moeten we hard op zoek naar een nieuwe vedette die eerst onze harten steelt en ons vervolgens beduvelt, opkrabbelt en weer neervalt, om uiteindelijk op meeslepende wijze het ongelijke gevecht met de dood te verliezen. Die het eigenlijk verdient om met het commentaar ‘eigen schuld, dikke bult’ aan zijn lot te worden overgelaten, maar die ondanks alles ons mededogen, medelijden en medeleven weet op te wekken.
Best was natuurlijk niet de beste voetballer en evenmin ’s werelds grootste idool. Die eer komt Maradona toe. George kon lekker dribbelen, maar de meest legendarische dribbel is uitgevoerd door Diego, nota bene tegen Engeland. George kon goed drinken, maar Diego had aan drank alleen niet genoeg. Die deed zich dagelijks tegoed aan scheepsladingen cocaïne. Typerend is dat het lichamelijke verval van George Best zich vooral innerlijk voltrok, terwijl de schrikbarende fysieke gesteldheid van Diego Maradona voor iedereen zichtbaar was. Zo kogeltje rond als Diego het ziekenhuis inging om zijn doodstrijd te voeren, dat sprak tot ieders verbeelding. Mede daardoor hield men overal ter wereld de adem in.
In het nadeel van Maradona werkt dat hij die strijd won. Dat is op den duur wel goed voor de legendevorming, maar nu nog niet. In dat opzicht heeft George Best toch gewonnen, daarmee bevestigend wat een Engelse journalist ooit al zei: ‘Hij is misschien niet de beste, maar er is geen betere.’ Best pakte zijn zelfdestructie tenminste tot het einde toe consequent aan. Nieuwe lever of niet en alle beloften om zijn leven te beteren ten spijt dronk hij vol overtuiging door, de onvermijdelijke ondergang tegemoet.
Ik hoop dat de biograaf die zich op zijn leven zal werpen iedere Miss World en Miss Universe zal traceren die het bed met hem gedeeld heeft en tot in detail het liefdesleven van Best zal blootleggen. Dan kunnen we heerlijk, quasi afkeurend onze hoofden schudden en ondertussen heimelijk jaloers blijven op de veroveringen van onze held. Dat heeft ie destijds toch allemaal maar mooi voor elkaar gekregen.
Pelé en Cruijff zijn ver achtergebleven op de weg naar de status van legende. Te netjes en te gezond. Eén waarschuwing van zijn hart was voor Cruijff voldoende om te stoppen met roken. Jammer, want juist het bietsen van sigaretten gaf hem het vleugje verdorvenheid dat onmisbaar is. Marginaal, maar het was in ieder geval iets. Onbegrijpelijk taalgebruik is echt niet voldoende. En Pelé is ook al een volstrekt aimabele en gezond levende man, op wie niet meer aan te merken is dan dat hij als jeugdzonde een onecht kind verwekt heeft. Hopeloze gevallen derhalve.
Waar moeten we ons idool van de toekomst dan zoeken? Roy Keane doet in Engeland een aardige poging om qua gedrag acceptabel te zijn als held. Hij schoffeert zijn teamgenoten en heeft daarmee een voortijdig vertrek bij Manchester United onvermijdelijk gemaakt. Hij schijnt ook voldoende te kunnen drinken. Maar helaas zijn zijn voetbalkwaliteiten niet toereikend.
De meeste Nederlandse voetballers zijn te braaf. Een uitzondering is Robin van Persie. Die moet in staat geacht worden om excellente voetbalprestaties met onovertroffen regelmaat af te wisselen met domme, afkeurenswaardige daden. Als de pieken en dalen nog wat hoger worden, maakt hij een goede kans.
Maar voor de korte termijn ga ik voor Patrick Kluivert. Het kan nog altijd. Als hij van Van Basten nog één keer de gelegenheid krijgt om op het WK het maximale uit zijn voetbalkwaliteiten naar boven te halen, is het daarna slechts een kwestie van tijd voor hij zichzelf weer onmogelijk maakt en zich uiteindelijk definitief te gronde richt. Al wordt hij natuurlijk nooit meer dan Second Best.
Best was natuurlijk niet de beste voetballer en evenmin ’s werelds grootste idool. Die eer komt Maradona toe. George kon lekker dribbelen, maar de meest legendarische dribbel is uitgevoerd door Diego, nota bene tegen Engeland. George kon goed drinken, maar Diego had aan drank alleen niet genoeg. Die deed zich dagelijks tegoed aan scheepsladingen cocaïne. Typerend is dat het lichamelijke verval van George Best zich vooral innerlijk voltrok, terwijl de schrikbarende fysieke gesteldheid van Diego Maradona voor iedereen zichtbaar was. Zo kogeltje rond als Diego het ziekenhuis inging om zijn doodstrijd te voeren, dat sprak tot ieders verbeelding. Mede daardoor hield men overal ter wereld de adem in.
In het nadeel van Maradona werkt dat hij die strijd won. Dat is op den duur wel goed voor de legendevorming, maar nu nog niet. In dat opzicht heeft George Best toch gewonnen, daarmee bevestigend wat een Engelse journalist ooit al zei: ‘Hij is misschien niet de beste, maar er is geen betere.’ Best pakte zijn zelfdestructie tenminste tot het einde toe consequent aan. Nieuwe lever of niet en alle beloften om zijn leven te beteren ten spijt dronk hij vol overtuiging door, de onvermijdelijke ondergang tegemoet.
Ik hoop dat de biograaf die zich op zijn leven zal werpen iedere Miss World en Miss Universe zal traceren die het bed met hem gedeeld heeft en tot in detail het liefdesleven van Best zal blootleggen. Dan kunnen we heerlijk, quasi afkeurend onze hoofden schudden en ondertussen heimelijk jaloers blijven op de veroveringen van onze held. Dat heeft ie destijds toch allemaal maar mooi voor elkaar gekregen.
Pelé en Cruijff zijn ver achtergebleven op de weg naar de status van legende. Te netjes en te gezond. Eén waarschuwing van zijn hart was voor Cruijff voldoende om te stoppen met roken. Jammer, want juist het bietsen van sigaretten gaf hem het vleugje verdorvenheid dat onmisbaar is. Marginaal, maar het was in ieder geval iets. Onbegrijpelijk taalgebruik is echt niet voldoende. En Pelé is ook al een volstrekt aimabele en gezond levende man, op wie niet meer aan te merken is dan dat hij als jeugdzonde een onecht kind verwekt heeft. Hopeloze gevallen derhalve.
Waar moeten we ons idool van de toekomst dan zoeken? Roy Keane doet in Engeland een aardige poging om qua gedrag acceptabel te zijn als held. Hij schoffeert zijn teamgenoten en heeft daarmee een voortijdig vertrek bij Manchester United onvermijdelijk gemaakt. Hij schijnt ook voldoende te kunnen drinken. Maar helaas zijn zijn voetbalkwaliteiten niet toereikend.
De meeste Nederlandse voetballers zijn te braaf. Een uitzondering is Robin van Persie. Die moet in staat geacht worden om excellente voetbalprestaties met onovertroffen regelmaat af te wisselen met domme, afkeurenswaardige daden. Als de pieken en dalen nog wat hoger worden, maakt hij een goede kans.
Maar voor de korte termijn ga ik voor Patrick Kluivert. Het kan nog altijd. Als hij van Van Basten nog één keer de gelegenheid krijgt om op het WK het maximale uit zijn voetbalkwaliteiten naar boven te halen, is het daarna slechts een kwestie van tijd voor hij zichzelf weer onmogelijk maakt en zich uiteindelijk definitief te gronde richt. Al wordt hij natuurlijk nooit meer dan Second Best.