Wie maakt me los (22 juli 2012)
Nog niet zo lang geleden dreigde Gregory van der Wiel Ajax te gaan verruilen voor Valencia. Daar was Gregory aan toe. WK gespeeld, paar jaar bij Ajax in het eerste, dan is het mooi geweest. Logisch. Er werd een bedrag van zeven miljoen genoemd dat Valencia aan Ajax zou moeten betalen, meen ik me te herinneren. Het leek een kwestie van tijd en Gregory was persoonlijk al rond met Valencia geloof ik, maar de clubs kwamen er niet uit. Geen nood, tijd zat en clubs zat, was toen de gedachte van zowel Gregory als Ajax. AS Roma kwam in beeld, Manchester United zelfs eventjes, en Barcelona. Of misschien twitterde Gregory die laatste twee alleen maar zelf de wereld in, daar wil ik vanaf wezen.
Maar toen kwam het EK. Dat was jammer. Dat het niet onmiddellijk meer Real Madrid zou worden, begreep Gregory zelf ook wel, liet hij weten. Nee, maar wat dan wel, Greg? ‘Ik ga niet geforceerd naar en club waar ik eigenlijk helemaal niet naartoe wil, waar ik me niet prettig bij voel.’
Maar ja, welke club voelt zich eigenlijk nog prettig bij Gregory? Ajax niet in ieder geval. Dat ziet het resterende deel van het laatste contractjaar elke dag een stukje kleiner worden en heeft bovendien al lang een opvolger in huis die beter blijkt te zijn dan Gregory zelf. Weg dus met Gregory, en wel zo snel mogelijk. Met alle begrip dat zeven miljoen euro niet meer helemaal haalbaar is ongetwijfeld. Een miljoentje of vier zou al heel mooi zijn, heeft hoofd verkoop Marc Overmars waarschijnlijk in zijn boekje genoteerd.
Arme Gregory. ‘Het is niet leuk als je weg moet. Eigenlijk is de optie om te blijven weggenomen. Ik hoop dat de club bedenkt dat ik hier al vanaf mijn zevende rondloop, dat het mijn droom was om voor deze club te spelen en dat ik me al die jaren voor honderd procent heb ingezet.’
Hoe komt het toch dat ik die klaagzang maar half serieus kan nemen? Gregory die ineens wil blijven, maar zich realiseert dat het wel eens op een jaartje reservebank zou kunnen uitdraaien. En stel dat hij wel gewoon speelt, bedenkt hij dan na zijn laatste contractjaar zelf ook, als hij alsnog maar dan gratis de deur uitloopt, dat vanaf zijn zevende heel veel mensen bij Ajax zich voor honderd procent voor hém hebben ingezet? Op de één of andere manier heeft het iets rechtvaardigs dat club en speler die beide zo hoog van de toren bliezen, een jaar te lang tot elkaar veroordeeld blijven.
En zo heeft haast elke club zijn Gregory van der Wiel, van wie men zo snel mogelijk verlost wil zijn vanwege de korte restduur van het contract of om de kosten te dekken van de premature aankoop van zijn opvolger. Of beide. Het leukste is de versie van Gregory die wel degelijk nog in de belangstelling staat van een zelfs met de geldbuidel rammelende club, maar die zich niet zo prettig voelt bij die club en niet tot een vertrek te bewegen is. Van die versie blijkt PSV er steeds meer te hebben. Zo voelt Ola Toivonen zich niet prettig bij de gedachte aan Rubin Kazan en wil ook Tim Matavz niet richting Rusland. En Jeremain Lens ziet Southampton helemaal niet zitten, terwijl de plaatsen van twee van de drie zonder twijfel bezet zullen gaan worden door Mark van Bommel en Luciano Narsingh en er geld nodig is om de uitgaven te compenseren.
Nog even en het spannendste van de transferperiode is niet meer welke nieuwe spelers de clubs kunnen kopen, maar welke overtollige ze nog een beetje fatsoenlijk kwijtraken.
Nog niet zo lang geleden dreigde Gregory van der Wiel Ajax te gaan verruilen voor Valencia. Daar was Gregory aan toe. WK gespeeld, paar jaar bij Ajax in het eerste, dan is het mooi geweest. Logisch. Er werd een bedrag van zeven miljoen genoemd dat Valencia aan Ajax zou moeten betalen, meen ik me te herinneren. Het leek een kwestie van tijd en Gregory was persoonlijk al rond met Valencia geloof ik, maar de clubs kwamen er niet uit. Geen nood, tijd zat en clubs zat, was toen de gedachte van zowel Gregory als Ajax. AS Roma kwam in beeld, Manchester United zelfs eventjes, en Barcelona. Of misschien twitterde Gregory die laatste twee alleen maar zelf de wereld in, daar wil ik vanaf wezen.
Maar toen kwam het EK. Dat was jammer. Dat het niet onmiddellijk meer Real Madrid zou worden, begreep Gregory zelf ook wel, liet hij weten. Nee, maar wat dan wel, Greg? ‘Ik ga niet geforceerd naar en club waar ik eigenlijk helemaal niet naartoe wil, waar ik me niet prettig bij voel.’
Maar ja, welke club voelt zich eigenlijk nog prettig bij Gregory? Ajax niet in ieder geval. Dat ziet het resterende deel van het laatste contractjaar elke dag een stukje kleiner worden en heeft bovendien al lang een opvolger in huis die beter blijkt te zijn dan Gregory zelf. Weg dus met Gregory, en wel zo snel mogelijk. Met alle begrip dat zeven miljoen euro niet meer helemaal haalbaar is ongetwijfeld. Een miljoentje of vier zou al heel mooi zijn, heeft hoofd verkoop Marc Overmars waarschijnlijk in zijn boekje genoteerd.
Arme Gregory. ‘Het is niet leuk als je weg moet. Eigenlijk is de optie om te blijven weggenomen. Ik hoop dat de club bedenkt dat ik hier al vanaf mijn zevende rondloop, dat het mijn droom was om voor deze club te spelen en dat ik me al die jaren voor honderd procent heb ingezet.’
Hoe komt het toch dat ik die klaagzang maar half serieus kan nemen? Gregory die ineens wil blijven, maar zich realiseert dat het wel eens op een jaartje reservebank zou kunnen uitdraaien. En stel dat hij wel gewoon speelt, bedenkt hij dan na zijn laatste contractjaar zelf ook, als hij alsnog maar dan gratis de deur uitloopt, dat vanaf zijn zevende heel veel mensen bij Ajax zich voor honderd procent voor hém hebben ingezet? Op de één of andere manier heeft het iets rechtvaardigs dat club en speler die beide zo hoog van de toren bliezen, een jaar te lang tot elkaar veroordeeld blijven.
En zo heeft haast elke club zijn Gregory van der Wiel, van wie men zo snel mogelijk verlost wil zijn vanwege de korte restduur van het contract of om de kosten te dekken van de premature aankoop van zijn opvolger. Of beide. Het leukste is de versie van Gregory die wel degelijk nog in de belangstelling staat van een zelfs met de geldbuidel rammelende club, maar die zich niet zo prettig voelt bij die club en niet tot een vertrek te bewegen is. Van die versie blijkt PSV er steeds meer te hebben. Zo voelt Ola Toivonen zich niet prettig bij de gedachte aan Rubin Kazan en wil ook Tim Matavz niet richting Rusland. En Jeremain Lens ziet Southampton helemaal niet zitten, terwijl de plaatsen van twee van de drie zonder twijfel bezet zullen gaan worden door Mark van Bommel en Luciano Narsingh en er geld nodig is om de uitgaven te compenseren.
Nog even en het spannendste van de transferperiode is niet meer welke nieuwe spelers de clubs kunnen kopen, maar welke overtollige ze nog een beetje fatsoenlijk kwijtraken.
Druk op de flank (17 juli 2012)
En zo is eigenlijk iedereen blij. Luciano Narsingh is zelfs dolblij dat hij zich bij PSV heeft mogen melden. PSV ging vol voor hem, vindt hij, en dat geeft hem veel vertrouwen. Coach Dick Advocaat is content, want hij kan nu in de voorhoede schuiven, zegt hij. De nieuwe teamgenoten die Narsingh bij het Nederlands elftal tegenkwam, Georginio Wijnaldum, Jetro Willems en Mark van Bommel, zijn ongetwijfeld eveneens tevreden, want zij motiveerden hem. Heerenveen is in de nopjes, want dat heeft een lekkere prijs kunnen maken en heeft zelfs uitzicht op nog meer wanneer PSV zich plaatst voor de groepsfase van de Champions League. En stiekem is men zelfs bij Ajax haast opgelucht dat de club het statement heeft kunnen maken dat de tijd van de miljoenentransfers voorbij is.
Begrijpelijk natuurlijk, die houding van Ajax. Een paar jaar geleden werd nog zo’n slordige zestien miljoen neergeteld voor Sulejmani en daar is niemand in Amsterdam erg gelukkig van geworden. Dan richt de club zich liever op betaalbare jeugd, wat lijkt te betekenen dat half Barcelona B deze kant op gehaald gaat worden en dat, na de jeugdopleidingen van alle Nederlandse clubs, ook de Roemeense voetbalschool van voormalig topvoetballer Gheorghe Hagi leeggeplunderd wordt. Je moet toegeven, het is wel weer eens wat anders. Het succes in de Baby Champions League heeft blijkbaar nieuwe vergezichten opgeleverd.
Wat ook nog een rol kan spelen, is dat men zich bij Ajax verkneukelt om de hoeveelheid aanvallend ingestelde spelers waar PSV met Narsingh erbij nu zit opgescheept. Advocaat kan schuiven ja, dat kan hij wel stellen. In de voorhoede kan hij er van Narsingh, Lens, Matavz, Mertens en Depay maar drie opstellen, ervan uitgaande dat hij Wijnaldum voor het middenveld bewaart, waar die trouwens de strijd aan moet gaan met Strootman, Van Bommel en Toivonen. En dan hebben we het maar niet meer over Engelaar. Op zich niet erg en zelfs noodzakelijk om ruime keuze te hebben, maar het zijn wel allemaal spelers die niet gediend zijn van een plaats op de bank. Probeer die maar eens allemaal rustig te houden.
Achteraf gezien maar gelukkig dat Labyad een breuk heeft geforceerd om naar Sporting Lissabon te verkassen, anders was het op rechts voorin wel heel druk geworden. En ook de talentvolle Youness Mokhtar gaat zijn heil maar elders zoeken. Hij heeft zich bij ADO gemeld. Misschien is anders Ajax wat? Hoewel, dat is Aissati uiteindelijk ook niet zo goed bevallen.
Je kunt erop wachten dat degenen die overblijven zich beginnen te roeren. Jeremain Lens heeft in De Telegraaf het startschot al gegeven. ‘Narsingh is een goede versterking voor dit elftal. Het is altijd goed om concurrentie te hebben. Het maakt mij niets uit of ik op rechts sta of in de punt speel, als ik maar speel.’
Dat bedoel ik. Het zal wel in de punt worden trouwens, want Tim Matavz wordt inmiddels in verband gebracht met het Rijke Oosten, en anders wel met FC Twente, waar Luuk de Jong op het punt van weggaan staat. Ik denk dat Matavz de hemel te rijk zal zijn als hij kan vertrekken. En ga er maar vanuit dat Ole Toivonen ook nog met blij gemoed zijn koffers zal pakken, ook al zegt hij nu voor de vorm nog even nee tegen het bod van Rubin Kazan.
Nog even en Advocaat mag dolblij zijn als hij überhaupt nog middenvelders en aanvallers over heeft als de competitie begint. Narsingh en Van Bommel zijn zo’n beetje de enigen waar hij zeker van kan zijn. Misschien kan hij uit voorzorg beter nog een paar spelers kopen. Hij heeft wat extra geld tot zijn beschikking dankzij de Turkse doorverkoop van Nordin Amrabat, de Narsingh van een paar jaar geleden. Beetje slordig dat hij de kans heeft laten lopen om Eljero Elia naar Eindhoven te halen, nog zo’n heerlijk flankspelertje. Maar als hij opschiet, kan hij nog net Ibrahim Afellay voor de neus van Arsène Wenger van Arsenal wegkapen. Is Ibi ook weer blij.
En zo is eigenlijk iedereen blij. Luciano Narsingh is zelfs dolblij dat hij zich bij PSV heeft mogen melden. PSV ging vol voor hem, vindt hij, en dat geeft hem veel vertrouwen. Coach Dick Advocaat is content, want hij kan nu in de voorhoede schuiven, zegt hij. De nieuwe teamgenoten die Narsingh bij het Nederlands elftal tegenkwam, Georginio Wijnaldum, Jetro Willems en Mark van Bommel, zijn ongetwijfeld eveneens tevreden, want zij motiveerden hem. Heerenveen is in de nopjes, want dat heeft een lekkere prijs kunnen maken en heeft zelfs uitzicht op nog meer wanneer PSV zich plaatst voor de groepsfase van de Champions League. En stiekem is men zelfs bij Ajax haast opgelucht dat de club het statement heeft kunnen maken dat de tijd van de miljoenentransfers voorbij is.
Begrijpelijk natuurlijk, die houding van Ajax. Een paar jaar geleden werd nog zo’n slordige zestien miljoen neergeteld voor Sulejmani en daar is niemand in Amsterdam erg gelukkig van geworden. Dan richt de club zich liever op betaalbare jeugd, wat lijkt te betekenen dat half Barcelona B deze kant op gehaald gaat worden en dat, na de jeugdopleidingen van alle Nederlandse clubs, ook de Roemeense voetbalschool van voormalig topvoetballer Gheorghe Hagi leeggeplunderd wordt. Je moet toegeven, het is wel weer eens wat anders. Het succes in de Baby Champions League heeft blijkbaar nieuwe vergezichten opgeleverd.
Wat ook nog een rol kan spelen, is dat men zich bij Ajax verkneukelt om de hoeveelheid aanvallend ingestelde spelers waar PSV met Narsingh erbij nu zit opgescheept. Advocaat kan schuiven ja, dat kan hij wel stellen. In de voorhoede kan hij er van Narsingh, Lens, Matavz, Mertens en Depay maar drie opstellen, ervan uitgaande dat hij Wijnaldum voor het middenveld bewaart, waar die trouwens de strijd aan moet gaan met Strootman, Van Bommel en Toivonen. En dan hebben we het maar niet meer over Engelaar. Op zich niet erg en zelfs noodzakelijk om ruime keuze te hebben, maar het zijn wel allemaal spelers die niet gediend zijn van een plaats op de bank. Probeer die maar eens allemaal rustig te houden.
Achteraf gezien maar gelukkig dat Labyad een breuk heeft geforceerd om naar Sporting Lissabon te verkassen, anders was het op rechts voorin wel heel druk geworden. En ook de talentvolle Youness Mokhtar gaat zijn heil maar elders zoeken. Hij heeft zich bij ADO gemeld. Misschien is anders Ajax wat? Hoewel, dat is Aissati uiteindelijk ook niet zo goed bevallen.
Je kunt erop wachten dat degenen die overblijven zich beginnen te roeren. Jeremain Lens heeft in De Telegraaf het startschot al gegeven. ‘Narsingh is een goede versterking voor dit elftal. Het is altijd goed om concurrentie te hebben. Het maakt mij niets uit of ik op rechts sta of in de punt speel, als ik maar speel.’
Dat bedoel ik. Het zal wel in de punt worden trouwens, want Tim Matavz wordt inmiddels in verband gebracht met het Rijke Oosten, en anders wel met FC Twente, waar Luuk de Jong op het punt van weggaan staat. Ik denk dat Matavz de hemel te rijk zal zijn als hij kan vertrekken. En ga er maar vanuit dat Ole Toivonen ook nog met blij gemoed zijn koffers zal pakken, ook al zegt hij nu voor de vorm nog even nee tegen het bod van Rubin Kazan.
Nog even en Advocaat mag dolblij zijn als hij überhaupt nog middenvelders en aanvallers over heeft als de competitie begint. Narsingh en Van Bommel zijn zo’n beetje de enigen waar hij zeker van kan zijn. Misschien kan hij uit voorzorg beter nog een paar spelers kopen. Hij heeft wat extra geld tot zijn beschikking dankzij de Turkse doorverkoop van Nordin Amrabat, de Narsingh van een paar jaar geleden. Beetje slordig dat hij de kans heeft laten lopen om Eljero Elia naar Eindhoven te halen, nog zo’n heerlijk flankspelertje. Maar als hij opschiet, kan hij nog net Ibrahim Afellay voor de neus van Arsène Wenger van Arsenal wegkapen. Is Ibi ook weer blij.
Meubels van niks (13 juli 2012)
Er zijn van die transfers waar je niet vrolijk van wordt. Neem die van Rodney Sneijder. Gold jarenlang als een groot talent bij Ajax. Logisch, is de broer van de beste voetballer van Nederland, die als lievelingetje van Mourinho Inter haast persoonlijk de Champions League bezorgde en zelfs na een jaar blessureleed op het afschuwelijke EK het enige lichtpuntje was van het Nederlands elftal. Goed, grote broer is niet de gemakkelijkste want is altijd ‘een mannetje’ geweest en er wordt nogal eens de draak met hem gestoken als het gaat om zijn postuur en zijn onvoorwaardelijke liefde voor een ambitieus glamourmeisje. Maar sinds zijn debuut in Oranje in november 2003 heeft hij op het veld nauwelijks misstappen begaan en inmiddels is hij als enige voetballer in Nederland de verering van het eigen ego ontstegen. Het kan niet anders of hij wordt Van Gaals nieuwe aanvoerder, let op mijn woorden.
Daar dus het broertje van. Dan heb je het niet slecht geschoten. Dan wordt elke goede bal die speelt al gauw heel goed, want zie je wel, het zit in de familie. En dan betekent een minder goede bal dat de broer op die leeftijd ook wel eens wat verkeerd deed. Dat hoort erbij, dat jongetje komt er wel. En dus had Ajax goud in huis met hem. Lekkere driftige acties ook, fanatiek baasje, topmentaliteit. En tweebenig, hè. Goud, wat ik je brom.
Het duurde wel wat lang voor hij echt mocht meedoen met het eerste en begin vorig seizoen werd hij zelfs verhuurd. Maar ja, dat hoorde erbij. En aan FC Utrecht, hè, dat was zijn stad en daar kon hij brutaal rijpen. Slimme stap. En ja hoor, direct scoren tegen Ajax in die wedstrijd van 6-4, met grote broer apetrots op de tribune. Hadden ze kunnen weten in Amsterdam, dat hij juist in die wedstrijd zou laten zien waartoe hij in staat was. En meteen branie dat hij zich Utrechter voelde. Niet aan storen, het zou de opmaat vormen voor een glorieuze terugkeer naar Amsterdam.
Niet dus. Rodney gaat naar Waalwijk. Meubels kopen, twitterde hij eerst nadat hij gespot was en in verband gebracht werd met RKC. Had hij niet moeten doen, zegt hij nu, want hij had direct een goed gevoel bij RKC. Hij gaat er graag spelen om zich in een rustige omgeving verder te ontwikkelen en voor te bereiden op een goede vervolgstap.
Het is hem gegund, maar dat kan toch niet de bedoeling zijn geweest. Hier vervliegt een droom. Van Rodney zelf ongetwijfeld, van Ajax dat dacht goud in handen te hebben, van het Nederlandse volk dat verwachtte dat het Sneijderverhaal nog een voetbalgeneratie verlengd zou worden en, natuurlijk, van de grote, trotse broer. Als íemand had gehoopt zijn opvolger in de eigen familie te hebben, was het Wesley wel. Ik durf er iets onder te verwedden dat Wes de aanstichter is geweest van de tweet over die meubels toen hij hoorde waar zijn broertje gesignaleerd was. Onmiddellijk aan de telefoon natuurlijk: ‘In Waalwijk? Hoe haal je dát nou in je hoofd? Om te gaan voetballen? Ben je gek geworden of zo? Niet doen, man! Meteen de wereld uit met dat verhaal. Nou, dan verzin je maar wat. Ze hebben er een meubelboulevard, geloof ik.’
Maar het was niet tegen te houden. Hij moest wel. Doet me denken aan die kleine broertjes van Clarence Seedorf. Begonnen ook bij Ajax en zijn zelfs nog verkast naar de jeugdopleiding van Real Madrid. Niets van terechtgekomen. RKC, arme Rodney, het begin van het einde.
Wat pleit voor Rodney, is dat hij zich er niet te groot voor voelt en dat hij toch wil voetballen. Dat hij liefde heeft voor het spel en wil bouwen aan zijn carrière. Want waar ik pas helemaal triest van zou worden is een eventuele transfer van Wesley naar Anzhi in het armoedige Dagestan voor een salaris van vijftien miljoen euro per jaar. Je kan er lekker verdienen, maar je voetbalhart is kapot en de meubels zijn er vast spuuglelijk.
Er zijn van die transfers waar je niet vrolijk van wordt. Neem die van Rodney Sneijder. Gold jarenlang als een groot talent bij Ajax. Logisch, is de broer van de beste voetballer van Nederland, die als lievelingetje van Mourinho Inter haast persoonlijk de Champions League bezorgde en zelfs na een jaar blessureleed op het afschuwelijke EK het enige lichtpuntje was van het Nederlands elftal. Goed, grote broer is niet de gemakkelijkste want is altijd ‘een mannetje’ geweest en er wordt nogal eens de draak met hem gestoken als het gaat om zijn postuur en zijn onvoorwaardelijke liefde voor een ambitieus glamourmeisje. Maar sinds zijn debuut in Oranje in november 2003 heeft hij op het veld nauwelijks misstappen begaan en inmiddels is hij als enige voetballer in Nederland de verering van het eigen ego ontstegen. Het kan niet anders of hij wordt Van Gaals nieuwe aanvoerder, let op mijn woorden.
Daar dus het broertje van. Dan heb je het niet slecht geschoten. Dan wordt elke goede bal die speelt al gauw heel goed, want zie je wel, het zit in de familie. En dan betekent een minder goede bal dat de broer op die leeftijd ook wel eens wat verkeerd deed. Dat hoort erbij, dat jongetje komt er wel. En dus had Ajax goud in huis met hem. Lekkere driftige acties ook, fanatiek baasje, topmentaliteit. En tweebenig, hè. Goud, wat ik je brom.
Het duurde wel wat lang voor hij echt mocht meedoen met het eerste en begin vorig seizoen werd hij zelfs verhuurd. Maar ja, dat hoorde erbij. En aan FC Utrecht, hè, dat was zijn stad en daar kon hij brutaal rijpen. Slimme stap. En ja hoor, direct scoren tegen Ajax in die wedstrijd van 6-4, met grote broer apetrots op de tribune. Hadden ze kunnen weten in Amsterdam, dat hij juist in die wedstrijd zou laten zien waartoe hij in staat was. En meteen branie dat hij zich Utrechter voelde. Niet aan storen, het zou de opmaat vormen voor een glorieuze terugkeer naar Amsterdam.
Niet dus. Rodney gaat naar Waalwijk. Meubels kopen, twitterde hij eerst nadat hij gespot was en in verband gebracht werd met RKC. Had hij niet moeten doen, zegt hij nu, want hij had direct een goed gevoel bij RKC. Hij gaat er graag spelen om zich in een rustige omgeving verder te ontwikkelen en voor te bereiden op een goede vervolgstap.
Het is hem gegund, maar dat kan toch niet de bedoeling zijn geweest. Hier vervliegt een droom. Van Rodney zelf ongetwijfeld, van Ajax dat dacht goud in handen te hebben, van het Nederlandse volk dat verwachtte dat het Sneijderverhaal nog een voetbalgeneratie verlengd zou worden en, natuurlijk, van de grote, trotse broer. Als íemand had gehoopt zijn opvolger in de eigen familie te hebben, was het Wesley wel. Ik durf er iets onder te verwedden dat Wes de aanstichter is geweest van de tweet over die meubels toen hij hoorde waar zijn broertje gesignaleerd was. Onmiddellijk aan de telefoon natuurlijk: ‘In Waalwijk? Hoe haal je dát nou in je hoofd? Om te gaan voetballen? Ben je gek geworden of zo? Niet doen, man! Meteen de wereld uit met dat verhaal. Nou, dan verzin je maar wat. Ze hebben er een meubelboulevard, geloof ik.’
Maar het was niet tegen te houden. Hij moest wel. Doet me denken aan die kleine broertjes van Clarence Seedorf. Begonnen ook bij Ajax en zijn zelfs nog verkast naar de jeugdopleiding van Real Madrid. Niets van terechtgekomen. RKC, arme Rodney, het begin van het einde.
Wat pleit voor Rodney, is dat hij zich er niet te groot voor voelt en dat hij toch wil voetballen. Dat hij liefde heeft voor het spel en wil bouwen aan zijn carrière. Want waar ik pas helemaal triest van zou worden is een eventuele transfer van Wesley naar Anzhi in het armoedige Dagestan voor een salaris van vijftien miljoen euro per jaar. Je kan er lekker verdienen, maar je voetbalhart is kapot en de meubels zijn er vast spuuglelijk.
People manager (8 juli 2012)
Het enige dat ik kan bedenken is dat degene van de KNVB die de profielschets opgesteld heeft voor de opvolger van Bert van Marwijk niet dezelfde was als de persoon die verantwoordelijk is geweest voor de uitvoering van de sollicitatieprocedure. Kan natuurlijk, in vakantietijd, dat het resultaat van het laatste klusje voor de welverdiende vakantie noodgedwongen wordt doorgeschoven naar de collega die net weer terugkeert. En dan zal je altijd zien dat degene die het als eerste klus van het lange, nieuwe jaar oppakt, na het beantwoorden van een stuk of honderdvijftig onzinmails geen fut meer heeft om de bijlage bij dit dossier goed te bekijken. ‘Aanstellen nieuwe bondscoach’ ontaardt dan al snel in ‘strikken van coach van naam die ook direct beschikbaar is’.
Tja, en dan kom je uit bij Van Gaal, een man met onbetwistbare knowhow en trainerskwaliteiten, die jaren geleden al had laten weten dat Nederland één van de vijf landen op zijn lijstje was die hij ooit nog eens zou willen coachen op een WK. Op zich niets mis mee dus. Maar of Van Gaal nou de people manager is waar zo’n behoefte aan was…
Want daar ging het allemaal om bij die profielschets. We hadden allemaal grote ego’s en individuele BV-tjes in het Nederlands elftal rondlopen, waarvan ze bij de KNVB vonden dat die een arm om de schouder, een aai over de bol en haast ongemerkt ook een klein schopje onder de kont nodig hadden om ze weer gelijkgestemd te krijgen en in dezelfde richting te leiden. En wie kan koesteren, aaien en lekkere schopjes geven tegelijk? Juist, iemand die zelfs de grootste spelers nog ontzag inboezemt omdat hij als speler minimaal hun gelijke is geweest en geleerd heeft juist dat te relativeren. Die uitstraalt dat het allemaal niet zo belangrijk is, maar ondertussen iedereen aan zich bindt met rake oneliners. En die verder niet zo zeikt. Mag best verstand van coaching hebben, als hij daar maar niet voortdurend over begint. Soort Happel, zeg maar, van wie uiteindelijk vooral de klaverjaskwaliteiten doorslaggevend waren.
Kandidaten? Van Hanegem, Gullit, Van der Gijp. Desnoods Ronald Koeman, als het dan toch per se een echte coach moet zijn. In ieder geval iemand die eraan gewend is geraakt heel hard te lachen om zijn eigen ego. En je kan veel goeds over Van Gaal zeggen, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat lachen om zijn eigen ego nog steeds een zwakke plek is. Sterker nog, als íemand last heeft van een opspelend ego, is het Van Gaal wel. Luidkeels zijn gelijk halend als hij wint, schaamteloos zijn gal spuwend als hij verliest. En wie neemt hij mee als assistent? Danny Blind, ook al geen lachebekje als het gaat om ego-behoud. Zeker niet de beste vriend van een aantal internationals bovendien.
Wat de KNVB in ieder geval wel heeft bereikt, is dat er geen kans bestaat op een after-EK dipje. Interessant wordt het absoluut hoe de clashes van ego’s zal verlopen. Hoe gaat Van Gaal de spelers aan zich onderwerpen? Heeft hij geleerd de sterren te koesteren en te aaien of begint hij meteen te schoppen om de ego’s klein te krijgen? Of selecteert hij alleen maar ego’s die nog klein genoeg zijn? Maar ja, ook die worden snel groter als ze een paar keer winnen.
Hoe dan ook wordt het Nederlands elftal met Van Gaal en Blind aan het roer een explosief geheel. Het team wordt ongetwijfeld flink opgeschud. En dan kan het lang of kort duren, vuurwerk wordt het in ieder geval.
Het enige dat ik kan bedenken is dat degene van de KNVB die de profielschets opgesteld heeft voor de opvolger van Bert van Marwijk niet dezelfde was als de persoon die verantwoordelijk is geweest voor de uitvoering van de sollicitatieprocedure. Kan natuurlijk, in vakantietijd, dat het resultaat van het laatste klusje voor de welverdiende vakantie noodgedwongen wordt doorgeschoven naar de collega die net weer terugkeert. En dan zal je altijd zien dat degene die het als eerste klus van het lange, nieuwe jaar oppakt, na het beantwoorden van een stuk of honderdvijftig onzinmails geen fut meer heeft om de bijlage bij dit dossier goed te bekijken. ‘Aanstellen nieuwe bondscoach’ ontaardt dan al snel in ‘strikken van coach van naam die ook direct beschikbaar is’.
Tja, en dan kom je uit bij Van Gaal, een man met onbetwistbare knowhow en trainerskwaliteiten, die jaren geleden al had laten weten dat Nederland één van de vijf landen op zijn lijstje was die hij ooit nog eens zou willen coachen op een WK. Op zich niets mis mee dus. Maar of Van Gaal nou de people manager is waar zo’n behoefte aan was…
Want daar ging het allemaal om bij die profielschets. We hadden allemaal grote ego’s en individuele BV-tjes in het Nederlands elftal rondlopen, waarvan ze bij de KNVB vonden dat die een arm om de schouder, een aai over de bol en haast ongemerkt ook een klein schopje onder de kont nodig hadden om ze weer gelijkgestemd te krijgen en in dezelfde richting te leiden. En wie kan koesteren, aaien en lekkere schopjes geven tegelijk? Juist, iemand die zelfs de grootste spelers nog ontzag inboezemt omdat hij als speler minimaal hun gelijke is geweest en geleerd heeft juist dat te relativeren. Die uitstraalt dat het allemaal niet zo belangrijk is, maar ondertussen iedereen aan zich bindt met rake oneliners. En die verder niet zo zeikt. Mag best verstand van coaching hebben, als hij daar maar niet voortdurend over begint. Soort Happel, zeg maar, van wie uiteindelijk vooral de klaverjaskwaliteiten doorslaggevend waren.
Kandidaten? Van Hanegem, Gullit, Van der Gijp. Desnoods Ronald Koeman, als het dan toch per se een echte coach moet zijn. In ieder geval iemand die eraan gewend is geraakt heel hard te lachen om zijn eigen ego. En je kan veel goeds over Van Gaal zeggen, maar ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat lachen om zijn eigen ego nog steeds een zwakke plek is. Sterker nog, als íemand last heeft van een opspelend ego, is het Van Gaal wel. Luidkeels zijn gelijk halend als hij wint, schaamteloos zijn gal spuwend als hij verliest. En wie neemt hij mee als assistent? Danny Blind, ook al geen lachebekje als het gaat om ego-behoud. Zeker niet de beste vriend van een aantal internationals bovendien.
Wat de KNVB in ieder geval wel heeft bereikt, is dat er geen kans bestaat op een after-EK dipje. Interessant wordt het absoluut hoe de clashes van ego’s zal verlopen. Hoe gaat Van Gaal de spelers aan zich onderwerpen? Heeft hij geleerd de sterren te koesteren en te aaien of begint hij meteen te schoppen om de ego’s klein te krijgen? Of selecteert hij alleen maar ego’s die nog klein genoeg zijn? Maar ja, ook die worden snel groter als ze een paar keer winnen.
Hoe dan ook wordt het Nederlands elftal met Van Gaal en Blind aan het roer een explosief geheel. Het team wordt ongetwijfeld flink opgeschud. En dan kan het lang of kort duren, vuurwerk wordt het in ieder geval.
Honger naar bekers (5 juli 2012)
Wie had verwacht dat de spelers van het Nederlands elftal na het EK schuldbewust zouden afdruipen en de rest van de zomer heel stil in een hoekje zouden gaan zitten in de hoop dat hun mislukte optreden snel in de vergetelheid zou raken, is al lang bedrogen uitgekomen. Ze waren nog geen dag terug of we mochten via twitter al meegenieten van hun vakantieplezier. Want daar hadden ze wel trek in: even de zinnen verzetten en privévliegen, baden in luxe en fotogeniek zonnen met de vrouw. Zonder kindje, wat de Van der Vaartjes betreft, want als de kleine erbij is, ga je je toch aanpassen aan zijn kleuterritme, begreep ik uit hun berichten. En dat kan je in de vakantie niet hebben natuurlijk, met je lust naar rust en een enkele nachtelijke uitspatting.
Het zij ze gegund, daar gaat het niet om, en inderdaad, jong ben je maar één keer, maar je vraagt je soms toch af waar ze het aan verdiend hebben. Aan hun optreden op het EK in ieder geval niet, dunkt me. Het enige dat ik me kan voorstellen is dat ze door dat EK hun buik vol hebben van alles wat met voetbal te maken heeft en uit macht der gewoonte alles blijven delen met de mensen door wie ze zich aanbeden voelen. Behalve met hun kindje dan. Grappig trouwens, een normaal mens gaat in de vakantie extra van zijn kinderen genieten en dingen samen doen en zo, maar dat ligt voor topvoetballers en hun modelvrouwen dus totaal anders.
Maar ja, ook voor hun is de vakantie eindig, dus moet er toch weer gedacht worden aan de terugkeer bij de club die voor brood op de plank zorgt. Stilletjes aanschuiven maar, zou je weer denken, zodat de hoon van de in de selectie aanwezige Denen, Duitsers, Portugezen, Italianen, Spanjaarden, Engelsen en eigenlijk alle andere spelers snel en enigszins pijnloos geslikt zou zijn, en overgegaan zou kunnen worden tot de orde van de dag.
Wat er met Ibrahim Afellay gebeurt is misschien een beetje overdreven. Hij krijgt mogelijk niet eens de kans om uitgelachen te worden, want met hem lijkt al te worden geleurd voor hij een voet over de drempel heeft gezet bij Barcelona. AS Roma, Lazio, zelfs Lille wordt genoemd als mogelijke nieuwe club. Dat hij in het trainingskamp van het Nederlands elftal een verwaande houding kon aannemen als speler van Barcelona lijkt in ieder geval verleden tijd. Een grotere terechtwijzing is nauwelijks denkbaar.
Maar totaal anders is de situatie van Robin van Persie. Geen greintje bescheidenheid, nederigheid of schuldbewustheid bij hem. Van Persie meldt op zijn website dat hij uitvoerig gesproken heeft met Arsenal-manager Arsène Wenger en voorzitter Ivan Gazidis, en dat hij naar aanleiding daarvan heeft besloten zijn contract bij de club niet te verlengen. ‘In deze gesprekken is duidelijk geworden dat we op vele vlakken van mening verschillen over hoe Arsenal nu vooruit moet.’
Zonder Van Persie dus, heeft hij nu zelf besloten. Van Persie heeft namelijk honger naar bekers. Waarmee hij dus impliciet te kennen geeft dat het aan iedereen behalve hem ligt dat de club die de afgelopen jaren niet gewonnen heeft.
Zelfs als dat waar zou zijn, wat trouwens best kan, hebben we op het EK één ding bevestigd gezien. Mét Van Persie win je ze ook niet. Maar dat vermoeden ze bij Arsenal zo langzamerhand ook wel.
Ik ben benieuwd waar Van Persie heen gaat om het tegendeel te bewijzen. Misschien is Rangers FC, het voormalige Glasgow Rangers een idee. Kampioen worden in de Schotse eerste divisie, dat moet kunnen. Het zou bovendien een mooi nederig gebaar zijn, dat getuigt van echte honger.
Wie had verwacht dat de spelers van het Nederlands elftal na het EK schuldbewust zouden afdruipen en de rest van de zomer heel stil in een hoekje zouden gaan zitten in de hoop dat hun mislukte optreden snel in de vergetelheid zou raken, is al lang bedrogen uitgekomen. Ze waren nog geen dag terug of we mochten via twitter al meegenieten van hun vakantieplezier. Want daar hadden ze wel trek in: even de zinnen verzetten en privévliegen, baden in luxe en fotogeniek zonnen met de vrouw. Zonder kindje, wat de Van der Vaartjes betreft, want als de kleine erbij is, ga je je toch aanpassen aan zijn kleuterritme, begreep ik uit hun berichten. En dat kan je in de vakantie niet hebben natuurlijk, met je lust naar rust en een enkele nachtelijke uitspatting.
Het zij ze gegund, daar gaat het niet om, en inderdaad, jong ben je maar één keer, maar je vraagt je soms toch af waar ze het aan verdiend hebben. Aan hun optreden op het EK in ieder geval niet, dunkt me. Het enige dat ik me kan voorstellen is dat ze door dat EK hun buik vol hebben van alles wat met voetbal te maken heeft en uit macht der gewoonte alles blijven delen met de mensen door wie ze zich aanbeden voelen. Behalve met hun kindje dan. Grappig trouwens, een normaal mens gaat in de vakantie extra van zijn kinderen genieten en dingen samen doen en zo, maar dat ligt voor topvoetballers en hun modelvrouwen dus totaal anders.
Maar ja, ook voor hun is de vakantie eindig, dus moet er toch weer gedacht worden aan de terugkeer bij de club die voor brood op de plank zorgt. Stilletjes aanschuiven maar, zou je weer denken, zodat de hoon van de in de selectie aanwezige Denen, Duitsers, Portugezen, Italianen, Spanjaarden, Engelsen en eigenlijk alle andere spelers snel en enigszins pijnloos geslikt zou zijn, en overgegaan zou kunnen worden tot de orde van de dag.
Wat er met Ibrahim Afellay gebeurt is misschien een beetje overdreven. Hij krijgt mogelijk niet eens de kans om uitgelachen te worden, want met hem lijkt al te worden geleurd voor hij een voet over de drempel heeft gezet bij Barcelona. AS Roma, Lazio, zelfs Lille wordt genoemd als mogelijke nieuwe club. Dat hij in het trainingskamp van het Nederlands elftal een verwaande houding kon aannemen als speler van Barcelona lijkt in ieder geval verleden tijd. Een grotere terechtwijzing is nauwelijks denkbaar.
Maar totaal anders is de situatie van Robin van Persie. Geen greintje bescheidenheid, nederigheid of schuldbewustheid bij hem. Van Persie meldt op zijn website dat hij uitvoerig gesproken heeft met Arsenal-manager Arsène Wenger en voorzitter Ivan Gazidis, en dat hij naar aanleiding daarvan heeft besloten zijn contract bij de club niet te verlengen. ‘In deze gesprekken is duidelijk geworden dat we op vele vlakken van mening verschillen over hoe Arsenal nu vooruit moet.’
Zonder Van Persie dus, heeft hij nu zelf besloten. Van Persie heeft namelijk honger naar bekers. Waarmee hij dus impliciet te kennen geeft dat het aan iedereen behalve hem ligt dat de club die de afgelopen jaren niet gewonnen heeft.
Zelfs als dat waar zou zijn, wat trouwens best kan, hebben we op het EK één ding bevestigd gezien. Mét Van Persie win je ze ook niet. Maar dat vermoeden ze bij Arsenal zo langzamerhand ook wel.
Ik ben benieuwd waar Van Persie heen gaat om het tegendeel te bewijzen. Misschien is Rangers FC, het voormalige Glasgow Rangers een idee. Kampioen worden in de Schotse eerste divisie, dat moet kunnen. Het zou bovendien een mooi nederig gebaar zijn, dat getuigt van echte honger.