Ouwe taaie (6 september 2010)
Toegegeven, de afscheidstournee van Giovanni van Bronckhorst op het WK had meer allure. Met zijn fantastische afstandsschot precies in de kruising tegen Uruguay zorgde hij voor een vol stadion en honderden miljoenen televisiekijkers op eigen kracht voor de ultieme kroon op zijn loopbaan. Net een wedstrijd te vroeg, dat wel, zodat de finale er toch nog een dramatisch sausje overheen legde. Maar Nederlanders winnen nou eenmaal geen WK-finales, laten we daar nou maar eens aan wennen, dus Gio mag niet klagen. Hoger kan een ster in Nederland niet rijzen: aanvoerder van het Nederlands elftal, de finale van het WK als laatste wedstrijd na een wereldgoal in de halve finale, dan sta je ongeveer op het niveau van Cruijff.
Nee, daarbij vergeleken stelde de comeback van Ruud van Nistelrooy niets voor. Zeker niet in de ambiance van een stadionnetje gevuld met anderhalve man en een paardenkop en met geen enkele televisiekijker buiten Nederland. Maar verder was de kwalificatiewedstrijd van het Nederlands elftal tegen San Marino in alle opzichten een perfecte afscheidswedstrijd voor Van Nistelrooy. Terecht ook voor een man met zijn staat van dienst om met passend eerbetoon in een serieuze wedstrijd en met een betekenisvolle inbreng zijn interlandcarrière te mogen afsluiten. Het enige probleem is dat het zijn afscheid nog helemaal niet was. Dat geeft wel te denken over de manier waarop zijn collega’s, de pers en het publiek hem tegemoet traden en zijn leeftijd benadrukten.
Het begon al met zijn rentree op het trainingsveld. Zijn medespelers ontvingen hem met applaus. Dat leek aardig en respectvol, maar er zat ook iets pesterigs en denigrerends in. ‘Goed hoor, dat jij je nog kunt terugknokken tot ons niveau. Op jouw leeftijd, man! Nou,dan moet je er wel héél veel voor over hebben. Knap trouwens dat je het kunt opbrengen om na het WK, toen je nog niet goed genoeg was, als reserve mee te gaan naar zo’n gat als San Marino. Ja, we moeten wát, hè, als Van Persie er niet is. Tof!’
Om de sfeer kracht bij te zetten klapten de jongens in één moeite door voor Huntelaar en Van der Vaart, die op het laatste moment een transfer hadden gemaakt. ‘Hé kanjers, klasse dat jullie toch nog een club hebben kunnen vinden waar jullie misschien wél aan spelen toekomen.’ Alleen Velthuizen bedankte voor de eer om toegeklapt te worden na zijn transfer naar Hercules Alicante. Die zag de lol er niet van in. In zijn plaats onderging Van Bommel een ironische huldebetuiging voor de opvolging van Gio als aanvoerder.
Ook de pers liet niet na te wijzen op de leeftijd van Van Nistelrooy, die zijn terugkeer zo speciaal zou maken. De hele week werd nauwlettend in de gaten gehouden of hij in de trainingspartijtjes al had gescoord. En het publiek begeleidde zijn warming-up tijdens de tweede helft met een gejoel waar de Ajacied Suk jaloers op zou worden. Het ontbrak er nog maar aan dat Van Bommel hem bij zijn invalbeurt spontaan de aanvoerdersband had aangeboden en dat hij na afloop op de schouders van zijn collega’s het veld weer was afgedragen. En wat waren de spelers blij voor hem met zijn doelpunt. Het ongeloof droop van hun gezichten af. Had die ouwe Ruud het toch weer geflikt! Nou nou, die kon er toch nog wat van, hoor. Heel bijzonder vonden ook de journalisten het: van zo ver terugkomen en dan zo’n echte spitsengoal maken. Hoe is het mogelijk!
Mooier kan de afscheidswedstrijd van Van Nistelrooy niet zijn, als die ooit gespeeld zal worden. Maar voor het zover is, haal ik graag de wedstrijd van vrijdag even terug. Al die dure jongens lopen zich zonder veel effect kapot te combineren tegen voetbaldwerg San Marino. Huntelaar laat zich een keer vallen in het strafschopgebied, loopt twee keer van dichtbij nuttig tegen de bal aan en schopt een vrije kans wel heel dicht langs de keeper dwars door het midden in het doel. Het enige overtuigend kwaliteitsrijke doelpunt is van Van Nistelrooy, die resoluut voor zijn man komt en zijn voet vol tegen de bal aan zwiept. Op zijn 34e, in de kracht van zijn leven.
Ophouden met klappen dus en gewoon opstellen die man tegen Finland!
Nee, daarbij vergeleken stelde de comeback van Ruud van Nistelrooy niets voor. Zeker niet in de ambiance van een stadionnetje gevuld met anderhalve man en een paardenkop en met geen enkele televisiekijker buiten Nederland. Maar verder was de kwalificatiewedstrijd van het Nederlands elftal tegen San Marino in alle opzichten een perfecte afscheidswedstrijd voor Van Nistelrooy. Terecht ook voor een man met zijn staat van dienst om met passend eerbetoon in een serieuze wedstrijd en met een betekenisvolle inbreng zijn interlandcarrière te mogen afsluiten. Het enige probleem is dat het zijn afscheid nog helemaal niet was. Dat geeft wel te denken over de manier waarop zijn collega’s, de pers en het publiek hem tegemoet traden en zijn leeftijd benadrukten.
Het begon al met zijn rentree op het trainingsveld. Zijn medespelers ontvingen hem met applaus. Dat leek aardig en respectvol, maar er zat ook iets pesterigs en denigrerends in. ‘Goed hoor, dat jij je nog kunt terugknokken tot ons niveau. Op jouw leeftijd, man! Nou,dan moet je er wel héél veel voor over hebben. Knap trouwens dat je het kunt opbrengen om na het WK, toen je nog niet goed genoeg was, als reserve mee te gaan naar zo’n gat als San Marino. Ja, we moeten wát, hè, als Van Persie er niet is. Tof!’
Om de sfeer kracht bij te zetten klapten de jongens in één moeite door voor Huntelaar en Van der Vaart, die op het laatste moment een transfer hadden gemaakt. ‘Hé kanjers, klasse dat jullie toch nog een club hebben kunnen vinden waar jullie misschien wél aan spelen toekomen.’ Alleen Velthuizen bedankte voor de eer om toegeklapt te worden na zijn transfer naar Hercules Alicante. Die zag de lol er niet van in. In zijn plaats onderging Van Bommel een ironische huldebetuiging voor de opvolging van Gio als aanvoerder.
Ook de pers liet niet na te wijzen op de leeftijd van Van Nistelrooy, die zijn terugkeer zo speciaal zou maken. De hele week werd nauwlettend in de gaten gehouden of hij in de trainingspartijtjes al had gescoord. En het publiek begeleidde zijn warming-up tijdens de tweede helft met een gejoel waar de Ajacied Suk jaloers op zou worden. Het ontbrak er nog maar aan dat Van Bommel hem bij zijn invalbeurt spontaan de aanvoerdersband had aangeboden en dat hij na afloop op de schouders van zijn collega’s het veld weer was afgedragen. En wat waren de spelers blij voor hem met zijn doelpunt. Het ongeloof droop van hun gezichten af. Had die ouwe Ruud het toch weer geflikt! Nou nou, die kon er toch nog wat van, hoor. Heel bijzonder vonden ook de journalisten het: van zo ver terugkomen en dan zo’n echte spitsengoal maken. Hoe is het mogelijk!
Mooier kan de afscheidswedstrijd van Van Nistelrooy niet zijn, als die ooit gespeeld zal worden. Maar voor het zover is, haal ik graag de wedstrijd van vrijdag even terug. Al die dure jongens lopen zich zonder veel effect kapot te combineren tegen voetbaldwerg San Marino. Huntelaar laat zich een keer vallen in het strafschopgebied, loopt twee keer van dichtbij nuttig tegen de bal aan en schopt een vrije kans wel heel dicht langs de keeper dwars door het midden in het doel. Het enige overtuigend kwaliteitsrijke doelpunt is van Van Nistelrooy, die resoluut voor zijn man komt en zijn voet vol tegen de bal aan zwiept. Op zijn 34e, in de kracht van zijn leven.
Ophouden met klappen dus en gewoon opstellen die man tegen Finland!