De macht van de massa (25 oktober 2010)
Gek is dat toch, dat je aan sommige mensen een hekel kunt hebben zonder dat je ze kent. Ik heb dat met Ted van Leeuwen, technisch manager van Vitesse. Ziet er met zijn verzorgde, donkere krulletjes en zijn modieuze bril uit als een keurige man en komt goed uit zijn woorden, maar ik vertrouw hem voor geen cent. Type gladjakker als je het mij vraagt.
Zo zijn er natuurlijk veel meer in de voetballerij, dus wat dat betreft is er geen enkele reden om hem meer te wantrouwen dan collega-technisch directeuren als Leo Beenhakker, Martin van Geel, Marcel Brands of (ex-TD) André Wetzel. Die laatste komt er bijvoorbeeld erg slecht van af in een gesprek in VI met Ricky van den Bergh over diens huidige status van wisselspeler bij ADO: ‘De grootste nagemaakte man van allemaal.’ En Ricky zegt dat heus niet alleen uit rancune, want hij heeft juist veel waardering voor zijn oud-trainer Raymond Atteveld, met wie hij toch ook genoeg bonje heeft gehad: ‘Hij behandelde mensen als stront. Maar als hij werkt aan dat minpuntje, kan hij een hele grote worden.’
Toch heb ik zelf met Wetzel geen moeite, maar met Van Leeuwen dus des te meer. Of het nou komt door het irritante plukje haar dat aan zijn onderlip geplakt lijkt of alleen door de teksten tijdens zijn media-optredens sinds de komst van suikeroom Jordania, ik weet het niet, maar als íemand op mij een nagemaakte indruk maakt, is hij het. Hij glom van trots toen de Georgische multimiljonair zich de club had toegeëigend, knikte instemmend toen voorzitter Maasbert Schouten zonder blikken of blozen sprak van ‘een nationale feestdag voor Vitesse’ en introduceerde de ene na de andere nieuwe stervoetballer alsof hij hem zelf had betaald. Hij stond nog net niet te huppelen.
Ja, voor zijn club zouden gouden tijden aanbreken, met over maximaal drie jaar het kampioenschap, en verder moesten we vooral niet te veel zeuren over de wijze waarop Merab Jordania dat zou bewerkstelligen of hoe hij het geld daarvoor had verworven. Dat hij zelf makkelijk praten had, en dat het voor een trainer een ondankbare taak was om die nieuwe, jonge spelers snel in te passen en spelers met wie hij het seizoen was begonnen te moeten afdanken, daarover hoorde je hem niet.
En toen kwam het moment dat Vitesse na negen wedstrijden op de zestiende plaats stond, nog onder Feyenoord. Jordania besloot dat de trainer weg moest en Ted van Leeuwen mocht dat aan de buitenwereld uitleggen, en waarschijnlijk ook aan Bos zelf. Bos verklaarde tenminste dat hij Jordania alleen de eerste drie dagen na de overname te spreken had gekregen en daarna uitsluitend via Van Leeuwen contact had gehad. Ongetwijfeld heeft Bos te horen gekregen wat later ook aan de pers werd gemeld: dat ze bij Vitesse ‘in de vaart der volkeren’ zitten en dat ze ‘langzaam’ een grote club worden, waardoor er ‘minder tijd’ is. Wat overigens behoorlijk met elkaar in tegenspraak is.
Maar echt namaak was pas het gepruttel dat Van Leeuwen daarna liet optekenen in een radio-interview. Hij had er een week van kromgelopen dat Bos moest vertrekken. ‘Het gaat om Theo. Om ónze Theo. Dat maakt het extra zuur, maar uiteindelijk bleek er geen andere weg meer.’
Nou Ted, dat er altijd een weg terug is, hebben we van de week in Engeland kunnen zien. Wayne Rooney kondigde zijn vertrek aan bij Manchester United na onenigheid met zijn coach Alex Ferguson, een onuitstaanbare man, met wie uiteindelijk iedereen ruzie krijgt. Vraag dat maar aan David Beckham, Jaap Stam, Roy Keane, Ruud van Nistelrooy, stuk voor stuk voormalige lievelingetjes van Ferguson. Maar na een massale oploop van supporters in de tuin van Rooney’s villa, besloot hij toch maar eieren voor zijn geld te kiezen en bij te tekenen bij ManUnited. En daar werd hij uiteraard weer in de armen gesloten door Ferguson, die eveneens begreep dat met zo’n grote groep supporters niet te spotten valt.
Als het echt jouw Theo was geweest, Ted, had je een manier weten te bedenken om via de supporters aan Merab Jordania duidelijk te maken dat jullie met Theo inderdaad langzaam een topclub gingen worden.
Is trouwens misschien ook wel wat voor Mario Been, om steun te zoeken bij de supporters, voor het echt te laat is…
Zo zijn er natuurlijk veel meer in de voetballerij, dus wat dat betreft is er geen enkele reden om hem meer te wantrouwen dan collega-technisch directeuren als Leo Beenhakker, Martin van Geel, Marcel Brands of (ex-TD) André Wetzel. Die laatste komt er bijvoorbeeld erg slecht van af in een gesprek in VI met Ricky van den Bergh over diens huidige status van wisselspeler bij ADO: ‘De grootste nagemaakte man van allemaal.’ En Ricky zegt dat heus niet alleen uit rancune, want hij heeft juist veel waardering voor zijn oud-trainer Raymond Atteveld, met wie hij toch ook genoeg bonje heeft gehad: ‘Hij behandelde mensen als stront. Maar als hij werkt aan dat minpuntje, kan hij een hele grote worden.’
Toch heb ik zelf met Wetzel geen moeite, maar met Van Leeuwen dus des te meer. Of het nou komt door het irritante plukje haar dat aan zijn onderlip geplakt lijkt of alleen door de teksten tijdens zijn media-optredens sinds de komst van suikeroom Jordania, ik weet het niet, maar als íemand op mij een nagemaakte indruk maakt, is hij het. Hij glom van trots toen de Georgische multimiljonair zich de club had toegeëigend, knikte instemmend toen voorzitter Maasbert Schouten zonder blikken of blozen sprak van ‘een nationale feestdag voor Vitesse’ en introduceerde de ene na de andere nieuwe stervoetballer alsof hij hem zelf had betaald. Hij stond nog net niet te huppelen.
Ja, voor zijn club zouden gouden tijden aanbreken, met over maximaal drie jaar het kampioenschap, en verder moesten we vooral niet te veel zeuren over de wijze waarop Merab Jordania dat zou bewerkstelligen of hoe hij het geld daarvoor had verworven. Dat hij zelf makkelijk praten had, en dat het voor een trainer een ondankbare taak was om die nieuwe, jonge spelers snel in te passen en spelers met wie hij het seizoen was begonnen te moeten afdanken, daarover hoorde je hem niet.
En toen kwam het moment dat Vitesse na negen wedstrijden op de zestiende plaats stond, nog onder Feyenoord. Jordania besloot dat de trainer weg moest en Ted van Leeuwen mocht dat aan de buitenwereld uitleggen, en waarschijnlijk ook aan Bos zelf. Bos verklaarde tenminste dat hij Jordania alleen de eerste drie dagen na de overname te spreken had gekregen en daarna uitsluitend via Van Leeuwen contact had gehad. Ongetwijfeld heeft Bos te horen gekregen wat later ook aan de pers werd gemeld: dat ze bij Vitesse ‘in de vaart der volkeren’ zitten en dat ze ‘langzaam’ een grote club worden, waardoor er ‘minder tijd’ is. Wat overigens behoorlijk met elkaar in tegenspraak is.
Maar echt namaak was pas het gepruttel dat Van Leeuwen daarna liet optekenen in een radio-interview. Hij had er een week van kromgelopen dat Bos moest vertrekken. ‘Het gaat om Theo. Om ónze Theo. Dat maakt het extra zuur, maar uiteindelijk bleek er geen andere weg meer.’
Nou Ted, dat er altijd een weg terug is, hebben we van de week in Engeland kunnen zien. Wayne Rooney kondigde zijn vertrek aan bij Manchester United na onenigheid met zijn coach Alex Ferguson, een onuitstaanbare man, met wie uiteindelijk iedereen ruzie krijgt. Vraag dat maar aan David Beckham, Jaap Stam, Roy Keane, Ruud van Nistelrooy, stuk voor stuk voormalige lievelingetjes van Ferguson. Maar na een massale oploop van supporters in de tuin van Rooney’s villa, besloot hij toch maar eieren voor zijn geld te kiezen en bij te tekenen bij ManUnited. En daar werd hij uiteraard weer in de armen gesloten door Ferguson, die eveneens begreep dat met zo’n grote groep supporters niet te spotten valt.
Als het echt jouw Theo was geweest, Ted, had je een manier weten te bedenken om via de supporters aan Merab Jordania duidelijk te maken dat jullie met Theo inderdaad langzaam een topclub gingen worden.
Is trouwens misschien ook wel wat voor Mario Been, om steun te zoeken bij de supporters, voor het echt te laat is…