Excuses (31 maart)
Sommige mensen zijn onverbeterlijk. De wedstrijd tegen Roda was nog geen tien minuten bezig of Mark van Bommel lag alweer op de grond te vrijworstelen met Mark Fledderus, de benen om diens middel geslagen om te voorkomen dat hij op kon staan. Om meteen daarna te mekkeren tegen de scheidsrechter toen Fledderus zich met een wilde armbeweging had weten los te rukken.
En Jeremain Lens was na zijn schorsing ook weer van de partij. Bij gebrek aan een tegenstander om na afloop van de wedstrijd hardhandig om uitleg te vragen, stak hij dit keer zijn middelvinger op naar het vak met woedende PSV-supporters. Bij terugkeer op De Herdgang moest Lens van de PSV-leiding zijn excuses aanbieden aan de fans, die daar inmiddels hém om uitleg waren komen vragen.
Ja, ook supporters veranderen nooit. Je kan nog zo je best doen, maar als je niet wint, vinden zij dat ze recht hebben op uitleg.
Om de supporterswoede direct de kop in te drukken, heeft in Duitsland HSV hen na de 9-2 nederlaag tegen Bayern München als een vorm van verontschuldiging uitgenodigd voor een gezamenlijke barbecue na de volgende thuiswedstrijd. De selectie betaalt de kosten van eten en drinken.
Los van de vraag hoe je dat precies organiseert, is het een mooi gebaar. Misschien ook een aardig idee voor PSV als onverhoopt níet de zes resterende wedstrijden gewonnen worden en het kampioenschap dus aan de neus voorbijgaat.
Antwoord (30 maart)
Nog niet zo lang geleden stuurde Ronald Koeman een sms’je aan Marco van Basten om hem te bedanken voor de winst op PSV. Ik neem aan dat Dick Advocaat niet zo snel aan het sms’en zal slaan naar Van Basten, maar dankbaar zal hij zeker zijn. En een sms’je van Frank de Boer sluit ik al helemaal niet uit.
Toch is het jammer. Het was zo leuk geweest om Feyenoord weer eens bovenaan te zien staan, al was het maar een dagje. Maar Heerenveen-speler Filip Djuricic zei het voor de wedstrijd al: ‘Iedereen die vecht voor de titel, verliest hier.’
Of speelt gelijk, maar dat is een detail. Tot echt vechten kwam Feyenoord niet eens. Het was meer hopeloos ploeteren en omvallen van vermoeidheid na een weekje Oranje of Jong Oranje.
Heerenveen spon er garen bij. En de status van trainer Van Basten is inmiddels totaal anders dan vijf wedstrijden en vijftien punten geleden. Maar dat lijkt hem weinig te doen. Hij gaf bij voorbaat antwoord op eventuele sms’jes van collega’s die in de strijd om het kampioenschap zijn verwikkeld: ‘Ik zou zeggen: doe je best met z’n allen, want ik heb andere dingen aan mijn hoofd.’
Olli (29 maart)
Volgens Bruno Martins Indi is de wedstrijd in Heerenveen de zwaarste die Feyenoord nog rest. Komt bij dat Feyenoord topschutter Pellè moet missen vanwege een schorsing. Maar Ronald Koeman heeft zijn plan getrokken. ‘We hebben mijn keuze getraind, maar er zijn meerdere varianten. Het is heel belangrijk dat we op verschillende manieren kunnen spelen. Dat kan met de kwaliteit van dit elftal.’
Ook Pellè zelf is daarvan overtuigd. ‘Maak je geen zorgen, hoor. Er waren ook veel mensen die zich er zorgen over maakten hoe Barcelona een 2-0 achterstand tegen AC Milan moest repareren. Barca had daar uiteindelijk ook geen probleem mee. Onze trainer zal een oplossing bedenken.’
Een tamelijk onzinnig antwoord natuurlijk, maar toch heeft Pellè gelijk, net als zijn trainer. Zolang de spelers van Feyenoord ook maar een greintje van de flow vasthouden waarin ze verkeren, maakt het helemaal niets uit wie Koeman in de spits zet. Al is het Olli.
Of Immers.
Terug (27 maart)
Iedereen weer terug bij de club, gesterkt door de ervaringen bij Oranje. Jeremain Lens heeft lekker de schorsing van zich af kunnen spelen. Siem de Jong voelt zich na de zes minuten tegen Roemenië eindelijk volwaardig international en geen eendagsvlieg meer. En Stefan de Vrij weet inmiddels de interesse van de Europese top op zich gericht. Met dank aan Louis van Gaal, de mannetjesputter van het Nederlandse voetbal, die als het moet met een volledig Mickey Mouse-elftal nog de wereld verovert.
En die Mickey Mouse-competitie gaat nu de laatste fase in. De spelers die elkaar ruim een week goedmoedig hebben lopen stangen, hebben elkaar succes gewenst. Maar niet heus, want daar meenden ze natuurlijk niets van. En de ‘buitenlanders’ uit de selectie hebben daar naar hartenlust aan meegedaan, ieder door speciale steun uit te spreken voor het groepje van zijn voormalige club.
Het maakte Oranje tot meer Nederlands elftal dan het in jaren is geweest. En het maakt de ontknoping van de Nederlandse competitie voor het eerst sinds lange tijd tot een strijd tussen internationals.
Gelukkig hebben ze elkaar de afgelopen week nog meer leren waarderen. Dat kunnen ze goed gebruiken nu ze elkaar weer met respect naar het leven moeten staan.
Interview (26 maart)
Of Louis van Gaal het ermee eens was dat het Nederlands elftal de wedstrijd tegen Roemenië feller was begonnen dan die tegen Estland, vroeg Hans Kraay. Nee, dat leek zo voor mensen als Kraay, maar het was niet zo. Ook tegen Estland begon Nederland hartstikke fel. Het verschil was de uitvoering.
Of Van Gaal dan niet vond dat het spel tegen Roemenië fris en fruitig oogde, terwijl het tegen Estland in het begin plichtmatig overkwam. Dat vond Van Gaal niet. Tegen Estland was er dezelfde intensiteit. Alleen de tactiek kwam beter tot zijn recht.
Van wie Van Gaal eigenlijk het meest genoten had. Van Gaal begon nog net niet te grommen dat hij van helemaal niemand genoten had omdat genieten iets doms was voor mensen zoals Kraay. Vervolgens roemde hij verdediging, middenveld en aanval.
Hoe hij zelf op de wedstrijd terugkeek. Als de beste interland onder zijn leiding.
Ja Hans, zelfs met complimenten moet je heel zorgvuldig je woorden kiezen bij Van Gaal. Hij geeft ze zelf beter.
Spoken (25 maart)
Het faillissement van Veendam is uiteraard een trieste zaak. 119 jaar historie naar de gallemiese. Maar ja, als de belangstelling van publiek en sponsoren te beperkt is, houdt het nou eenmaal op, zeker in tijden van economische crisis.
Triester is nog dat Veendam, zoals eerder ook al AGOVV, andere clubs in zijn val meesleurt. Niet zozeer doordat die clubs ook meteen het loodje leggen, maar doordat overwinningen van die clubs op Veendam ineens niets meer waard zijn, terwijl nederlagen van andere clubs met terugwerkende kracht juist een zege(n) blijken.
Zo verliest MVV de zes winstpunten op Veendam, terwijl Helmond Sport er gevoelsmatig drie punten bij krijgt. Gevolg: MVV zakt zonder te spelen in één klap van de tweede naar de vierde plaats van de Jupiler League en lijkt het kampioenschap te kunnen vergeten, met dank aan Veendam. Helmond Sport stijgt juist met stip van de vierde naar de tweede plaats en hijgt Sparta, dat weliswaar drie punten verliest maar ook een nederlaag tenietgedaan ziet, ineens in de nek.
‘De weg naar de Langeleegte was lang, maar ook heel speciaal. Het kon daar spoken,’ was de verzuchting vanuit Maastricht.
Tja, en nu de Langeleegte leeg blijft, spookt het voor MVV pas echt. Dat is nog veel specialer.
Droom (24 maart)
Van Ricky van Wolfswinkel begrijp ik al niks sinds hij van Vitesse overstapte naar Utrecht. Van subtopper naar subtopper. Als hij even had gewacht, had hij zonder twijfel naar Ajax of Feyenoord gekund, en anders wel naar PSV. Maar hij verkoos een transfer van de nummer tien naar de nummer negen van de Eredivisie. Goed, het was een stap omhoog.
Na twee jaar Utrecht ging hij naar Sporting Lissabon, na een seizoen met 15 goals. Weer zou je zeggen: maak er volgend jaar nou nog iets meer en dan kan je naar een mooie Duitse subtopper, of alsnog naar de Nederlandse top, met als voordeel dat je na je eerste interland ook in beeld blijft bij het Nederlands elftal. Niet dus. Nou ja, een topper in Portugal, op zich ook niet slecht, en in ieder geval lekker weer. Dat is ook wat waard.
Weer twee goede seizoenen later moet hij verder, omdat de club krap bij kas zit. Eindelijk tijd voor een echte stap hogerop: Engeland. Wat zou zijn niveau zijn: Everton? Liverpool? Arsenal misschien?
‘Engeland is altijd een droom geweest.’ Kijk, dat snap ik. Maar Norwich City? De nummer twaalf? Ja, als er helemaal aan het eind van het seizoen geen andere opties blijken. Maar in maart al?
Nou ja, wie ben ik. Bony schijnt in onderhandeling te zijn met West Ham United, de nummer dertien. Dus waarschijnlijk heeft Van Wolfswinkel groot gelijk.
Gelijk (23 maart)
Iedere trainer weet dat als een speler over hem zegt ‘ik snap hem een beetje’, die speler bedoelt dat hij heus wel weet waar de trainer het over heeft, maar vindt dat hij eens moet ophouden met zeuren. Dus weet Van Gaal wat hij aan Robben heeft.
‘Ik snap hem een beetje. Ik weet er alles van dat ik vaak weg was van de zijlijn. Hij heeft me dat uitgebreid in de rust verteld. Hij is de bondscoach, dus hij beslist ook. Ik ben in de tweede helft ook met mijn kont tegen de kalklijn gaan spelen. We scoorden toen drie keer, maar dat vind ik te makkelijk.’
Aldus Robben, die best nog wat duidelijker wilde zijn. ‘Ik weet niet of hij gelijk heeft. Een beetje discussie kan ook geen kwaad. Dat is ook leuk voor de media toch?’
Voor de bühne reageerde Van Gaal beheerst. ‘Spelers hebben allemaal hun eigen identiteit. Ze denken het allemaal vanuit hun standpunt ook te weten. Als coach zijnde is dat niet altijd makkelijk.’
Oftewel, Van Gaal kookt van woede. De vraag is wat hem het meest stoort: de muiterij als zodanig, de impliciete boodschap dat hij zeurt of het feit dat die zijn gelijk ter discussie wordt gesteld.
Hoe dan ook, het vervolg wordt zeker leuk voor de media.
Vechten (22 maart)
Arjen Robben heeft een streepje voor bij de bondscoach. ‘Hij is van de buitencategorie,’ zei Van Gaal recent over hem. Hij kan vanuit het niets een wedstrijd beslissen. Dus als hij niet geblesseerd is, speelt hij altijd, of hij nou meedoet bij zijn club of niet. Dat wil bij Van Gaal nogal wat zeggen.
Rafael van der Vaart heeft het minder getroffen met Van Gaal. Hij was voor de vorige interland niet geselecteerd en moest tegen Estland op de bank beginnen. ‘Van Gaal gaf mij aan dat ik moet knokken om bij het Nederlands elftal te komen.’
Robben maakte tegen Estland bij vlagen mooie acties. Dribbelde met één versnelling tussen drie man door. En schoot vervolgens naast in plaats van de bal breed te leggen op een vrijstaande ploeggenoot. Scoorde later ook wel, maar pakte daarmee geel. ‘Natuurlijk hoorde ik het fluitje wel, maar ik wilde toch even kijken of de bal erin zou gaan.’ En: ‘Je hoopt toch op een lekkere wedstrijd.’
Van der Vaart kwam erin dankzij een blessure van Sneijder, deed bijna alles goed en scoorde de verlossende 1-0 na een beheerste aanname en droog schot. ‘Ik ben bereid om ervoor te vechten.’
Op de een of andere manier heb ik meer met Van der Vaart.
Visie (20 maart)
Even niet over PSV, waar de voetballers zelfs volgens voorzitter Tiny Sanders in no time verdwazen: ‘Ik zie spelers hier als doodnormale jongens binnenkomen, maar soms vertonen ze na anderhalf jaar vreemde trekken.’ Gelukkig weet hij hoe hij ze weer op het rechte spoor kan krijgen: hij laat ‘ervaringsdeskundigen meekijken’. Mooie taak voor Van Bommel.
Verder over visie dan. Als íemand die heeft, is het Van Gaal, weet hij zelf. Om zijn visie is hij aangesteld bij de KNVB. En als die duidelijk is, maakt het niet zoveel uit wie hij opstelt. Maar wel wie aanvoerder is, heeft hij eerder verkondigd. Die moet het verlengstuk van de coach in het veld zijn en in alle opzichten het goede voorbeeld geven.
Gelukkig is Wesley Sneijder weer terug. Kevin Strootman heeft hem weliswaar goed waargenomen de laatste interlands en straalt ook naar zijn eigen oordeel bij Oranje meer rust uit dan bij PSV, maar bevestigt ook het gelijk van Sanders: ‘Het zit in mijn karakter dat ik emotioneel uit de hoek kan komen bij teleurstellingen, zeker als ik al langer dan een jaar bij een club of een selectie zit.’
Strootman debuteerde als international in het voorjaar van 2011, twee jaar geleden. Van Gaal, pas op!
Scheet (19 maart)
Had die Rodney Sneijder nou niet wat terug kunnen doen als dank voor dat geweldige gebaar van Mark van Bommel, die scheidsrechter Wegereef ervan weerhield Rodney een gele kaart te geven? Hij had de tuchtcommissie toch kunnen vertellen dat de klap die Dries Mertens hem leek te willen geven eigenlijk bedoeld was als een vriendschappelijk schouderklopje? Dat ze na de wedstrijd in de kleedkamergang de wedstrijd nog zo gemoedelijk hadden geanalyseerd. Zo hadden gelachen. Jongens onder elkaar. Dan geef je elkaar een tikje.
Maar nee, het kleine rotzakje heeft het er gewoon op uit laten draaien dat Mertens geschorst gaat worden. Daar gaan we weer. ‘Als wij bij PSV nu een scheet op het veld laten, krijgen we al een schikkingsvoorstel,’ klaagde Jeremain Lens terecht in het AD. ‘Ze zoeken nu van alles in Eindhoven, maar het is volgens mij niet verstandig als ik daar iets over roep.’
Dat laatste klopt trouwens, dus het was juist voor PSV beter geweest als Lens gewoon zijn mond had gehouden na zijn catacombegedrag na afloop van Feyenoord-PSV. En wat dat eerste betreft: het zal inderdaad iets onbenulligs als een scheet van Mertens geweest zijn waar Sneijder wat van zei, en waar Mertens dus weer zo heftig op reageerde.
Kan ook nergens tegen, die Mertens. Maar dacht waarschijnlijk dat hij zijn reactie beter niet kon uitstellen tot bij de kleedkamers, omdat daar overal camera’s hangen.
Niveau (18 maart)
Nou heeft Cruijff het in zijn Telegraaf-column weer voorzien op het niveau van de Eredivisie. ‘De competitie mag dan spannend zijn, maar dat komt vooral door de foutenfestivals die we te zien krijgen. De spanning heeft dus weinig te maken met kwaliteit, maar alles met fouten. Wat dat betreft ben ik de laatste tijd onaangenaam verrast door het niveau. Een bedenkelijke ontwikkeling.’
Werk aan de winkel voor Frank de Boer bij Ajax, zou je zeggen, want daar zit Cruijff meestal op de tribune als hij naar Nederlands voetbal kijkt. En gelijk heeft hij met zijn opmerkingen, denk je er dan meteen achteraan. Want de aanval van Ajax lijkt zijn best te doen zoveel mogelijk kansen te missen en als dat toch eens mislukt maakt de verdediging het graag snel weer spannend.
Maar gek genoeg is Ajax volgens Cruijff juist de dupe van het lage Eredivisieniveau. Dat zou namelijk voorkomen dat Ajax kan terugkeren aan de Europese top.
Toegegeven, Ajax staat weer bovenaan, maar misschien is het toch een idee als Ajax zich eerst maar eens richt op zijn positie in de Nederlandse top.
Aanvoerder (17 maart)
Mark van Bommel deed iets bijzonders tijdens de wedstrijd tegen RKC: hij voorkwam dat scheidsrechter Jan Wegereef RKC-speler Rodney Sneijder een gele kaart gaf. Los van het feit dat Van Bommel daarmee teruggreep op een fenomeen dat in Nederland sinds de jaren vijftig niet meer vertoond is en dus ineens nog veel ouder leek dan hij al is, was het een nobele daad.
‘Ik ben aanvoerder,’ laat Van Bommel ons sinds enige tijd in televisiespotjes weten. En eindelijk getuigde zijn actie daar ook van: een aanvoerder waardig.
‘Ik vond het geen geel, dus ik vind dat ik dat dan moet zeggen,’ zei hij er na afloop over. Om hem er dan van te verdenken dat hij gewoontegetrouw zijn mond opentrok tegen de scheidsrechter en te laat besefte dat het in dit geval een tegenstander betrof, zou kinderachtig zijn. Nee, het was echt een mooi gebaar.
Jammer alleen dat hij vervolgens aan zijn commentaar toevoegde: ‘Andere spelers doen dat niet bij mij, maar ik voel me daardoor niet in de steek gelaten.’
Toch weer die verongelijktheid. Iets goeds doen, maar dat alsnog aanwenden om te benadrukken dat de wereld tegen hem is.
Helaas was het te laat voor Rodney Sneijder om alsnog zijn gele kaart te eisen van de scheidsrechter, met de opmerking: ‘Sodemieter op, homo, je bent míjn aanvoerder niet.’
Eten (16 maart)
De pest van de coaches van tegenwoordig is dat ze zich overal mee bemoeien. Waar Louis van Gaal zich gestort heeft op het slaappatroon van de spelers, is Gertjan Verbeek doorgedrongen tot hun eetgewoonten. Zo heeft hij verdediger Thomas Lam opgedragen zijn vetpercentage drastisch omhoog te brengen en vijf kilo aan te komen. ‘Ik heb hem gezegd dat hij vijf à zes keer per dag moet eten.’
‘Is het niet een idee dat ik wat gerichter train en meer rustmomenten inbouw, trainer?,’ heeft Lam ongetwijfeld gevraagd.
Nee, beter heel vaak eten. ‘Zijn stofwisseling gaat op dit moment zeer snel. Omdat hij groeit en een vervelende privésituatie achter de rug heeft. Dat vreet energie.’
Helaas constateerde Verbeek dat Lam het advies niet serieus nam. ‘Op een gegeven moment dacht ik het redelijk voor elkaar te hebben bij hem, maar toen zakte hij weer een beetje weg. Misschien was z’n moeder op vakantie of zo. Ik heb gezegd: ontbijt nou thuis en dan nog een keer hier op de club.’
Nog even en de coach komt mee-eten. Die heeft momenteel vast ook een heel snelle stofwisseling vanwege de positie van AZ op de ranglijst.
Ondertussen heeft Verbeek Ajax ongewild een uiterst nuttig advies gegeven: alle ballen op Lam. En trouwens, Adam Maher lijkt me ook maar een keer of drie per dag te eten, ook om een tweede reden tot vreugde van Frank de Boer: ‘Als AZ degradeert, verwacht ik dat Maher goedkoper wordt.’
Handdoek (14 maart)
Dick Advocaat had eerder aangegeven dat hij na dit seizoen zou vertrekken als PSV geen kampioen zou worden. Wat eigenlijk tamelijk onlogisch is voor iemand van zijn leeftijd, want het moet zo’n beetje zijn laatste kunstje zijn en dan zou je eerder geneigd zijn te denken dat zijn loopbaan compleet is als hij met PSV kampioen wordt en dat er nog iets rechtgezet moet worden wanneer dat dit jaar niet lukt. Maar goed, ieder zijn eigen logica.
Maar nu heeft PSV volgens het Eindhovens Dagblad voor volgend seizoen Phillip Cocu als hoofdtrainer aangesteld, met Ernest Faber als zijn assistent. Wat overigens tegen het zere been van Faber zal zijn, want die had eveneens nadrukkelijk de ambitie uitgesproken om hoofdtrainer van PSV te worden. Maar goed, hij schikt zich blijkbaar in zijn rol. Ieder zijn principes.
Faber is niet de enige die de handdoek in de ring heeft gegooid. Dat het bestuur van PSV niet heeft gewacht met de aanstelling van Cocu, kan maar één ding betekenen: men heeft besloten dat PSV geen kampioen wordt. ‘Je merkt dat de stress daar toeslaat,’ merkte Ronald Koeman al fijnzinnig op.
Als ik Advocaat zou zijn, zou ik maar eens overwegen of ik dit seizoen nog wel zou willen afmaken.
Onverbeterlijk (13 maart)
De Paus is nog niet uitgesproken tegen ‘alle mensen van goede wil’ of de Keizer meent zich te moeten richten tot de rest: de voetballers van Bayern München. ‘Ik ben er nog steeds een beetje naar van dat je zulk voetbal kan spelen,’ aldus Franz Beckenbauer. ‘Zonder concentratie, zonder motivatie, en dat van het begin tot het eind. Het is onmogelijk zo te blijven spelen.’
Ergerlijk zo’n man, die als een soort negatieve Cruijff voortdurend zijn eigen spelers afzeikt. Maar ik moet toegeven: ik word zo langzamerhand ook wel een beetje moe van dat Bayern München. In Londen degraderen ze de spelers van Arsenal min of meer tot beginnelingen, om er in hun eigen stadion achter te komen dat ze toch wat te gemakkelijk over het vervolg hebben gedacht. Waarna ze met wat kunst- en vliegwerk, fopduikjes en cornervlagritueeltjes natuurlijk toch gewoon de volgende ronde bereiken, dat is eigenlijk nog het irritantste.
Gelukkig belijdt Arjen Robben direct schuld. ‘Dit mocht ons niet overkomen. We verloren elke tweede bal, wat aangaf dat we er niet bij waren. Ook mijn eigen spel was de eerste helft niet goed, de tweede helft iets beter. Ik had een paar leuke acties.’
Ja, en die sterven in schoonheid omdat je nog steeds denkt dat je alleen op de wereld bent. Achteraf toon je altijd wel je goede wil, maar tegen die neiging kan geen Paus of Beckenbauer op.
Opgestaan (12 maart)
Het kon niet. Milan was te goed, Barcelona oud en versleten, op sterven na dood. Verloren van Celtic, verloren van Real, nog eens verloren van Real en in Milaan met modern voetbal verslagen door de hanenkammetjes van Milan. Barcelona was wel sterker geweest natuurlijk. Barcelona was altijd sterker. Had altijd meer balbezit. Maar balbezit was niet meer van deze tijd. Daar won je de oorlog niet meer mee.
En Messi? Ja, die scoorde misschien in de competitie altijd, maar kon op het hoogste podium geen potten meer breken. Liet zijn hoofd hangen als het tegen zat. Gedroeg zich bij nadere beschouwing soms ook een beetje zonderling. Plaatste zich buiten de groep en zou best wat harder kunnen trainen. Was duidelijk geen Ronaldo.
Maar na die balaanname op de rand van de zestien, gevolgd door dat onwaarschijnlijk snelle schot, na die tweede schuiver vol venijn, na een avondlang onvermoeibaar jagen, na ruim zeventig procent van de drieënnegentig minuten uiterst effectief balbezit was het gewoon 4-0. Messi was opgestaan uit de dood.
Soms lijkt het ineens heel even alsof gerechtigheid bestaat in het voetbal. Jammer dat er binnenkort weer een ontnuchterende kwartfinale volgt.
Solidair (11 maart)
Mark van Bommel heeft, zoals hij zelf zegt, de situatie van PSV talloze malen meegemaakt bij Barcelona, Bayern en Milan. Hij weet dat je, als je in deze fase van de competitie een wedstrijd verliest, dit zo snel mogelijk achter je moet laten. Zorgen dat je er niet in blijft hangen. Nee, Mark hoef je niks wijs te maken.
Dus stond hij bij de kleedkamerdeur van Heerenveen Joey van den Berg luidkeels uit te maken voor ‘vuile kankerhomo’, als de getuigenissen van andere aanwezigen correct zijn. Zo doen ze dat blijkbaar in Spanje, Duitsland en Italië na een nederlaag die de ploeg, acht wedstrijden voor het einde van de competitie, de koppositie kost. Even afreageren, zodat je het maar kwijt bent en je weer fris op het vervolg kunt richten.
Hij had zijn wijze lessen waarschijnlijk al eerder aan Pieters en Lens verkondigd, met voor hun minder prettige gevolgen. Maar ja, slechte leerlingen, hè. We kunnen erop wachten dat Strootman volgende week in de catacomben rare capriolen uit gaat halen om zijn toewijding aan de meester te tonen. Net als Toivonen natuurlijk.
Nee, dan onze ideale schoonzoon, die voor de camera’s zo nuchter zijn wedstrijden kan analyseren als opmaat naar een prachtige carrière als trainer. Je zou haast denken dat hij zich vergaloppeerd heeft, nu het uitgelekt is. Maar alles heeft een doel bij Mark. Los van de opluchting van zijn gemoed, toont hij hiermee zijn solidariteit met zijn volgelingen.
Medelijden (10 maart)
Een beetje medelijden met Roda JC moet je natuurlijk wel hebben. Balletje over de lijn, geheide strafschop, maar niets werd gehonoreerd. ‘Het valt me mee dat wij geen rood kregen, zou je bijna cynisch kunnen zeggen,’ aldus trainer Ruud Brood. Zelfs collega Ronald Koeman gaf toe dat de tackle van Martins Indi op Malki met een penalty bestraft had moeten worden.
All in the game, dat is waar, zij het dat Roda het dit seizoen zwaar te stellen heeft met de arbitrage. Er werden al drie rode kaarten geseponeerd, ten teken dat de scheidsrechter ten onrechte met de prent had gewapperd. In dat opzicht boekte Roda in feite winst, zal zelfs Brood moeten toegeven.
Prettig voor Roda is het niet dat het door al deze akkefietjes onder de nacompetitiestreep blijft bungelen en Feyenoord de punten dus gelukkig meenam en. Maar we moeten er wát voor over hebben om de competitie bovenin spannend te houden.
En je kunt aan de andere kant ook stellen dat Roda de nederlaag tegen Feyenoord aan zichzelf te wijten heeft. Scoren ze gewoon in de eerste minuut, zoals ze normaal gesproken doen, dan spelen ze een heel andere wedstrijd.
Zwartkruis (9 maart)
Wie Zwartkruis zegt, zegt Happel en zegt 1978 en Argentinië. Dat is logisch, want het betreft een cruciaal moment in de Nederlandse voetbalgeschiedenis. Maar het is ook de tragiek die de man in kwestie over zichzelf heeft afgeroepen door het de laatste jaren van zijn leven zelf ook nergens anders meer over te hebben dan over Happel, 1978 en Argentinië.
Hoe het zat? Happel was communicatief gestoord, kende de helft van de spelers niet en had geen zin om veel werk te maken van de training. Zwartkruis zorgde net op tijd voor veranderingen in de opstelling, tactiek en mentaliteit van Oranje, misschien zelfs op verzoek maar in ieder geval met toestemming van Happel. Je doet maar.
Wat er dan fout ging? Zwartkruis hunkerde naar erkenning voor zijn ingrepen. Dat is het beeld dat uiteindelijk is blijven hangen. En natuurlijk dat, toen het er in de oorlog voor de finale rondom het manchet van René van de Kerkhof echt om spande, Happel weer ijzig kalm de leiding nam in plaats van militair Zwartkruis.
Ziekte (8 maart)
Gertjan Verbeek zou eens een goede advocaat moeten nemen. Hij heeft natuurlijk gelijk dat er in Nederland geen verbod rust op het betitelen van de tuchtcommissie als een respectloos, neerbuigend, denigrerend en onfatsoenlijk orgaan met een ons-kent-ons-mentaliteit. De KNVB mag dat onpasselijk vinden, maar mag dat een reden zijn om hem te schorsen? ‘Ik heb niemand een ernstige ziekte toegewenst,’ zegt Verbeek terecht, wat zeker deze week heel verstandig was.
Om zelf het goede voorbeeld te geven heeft Verbeek in de aanloop naar de wedstrijd tegen ADO een groepsgesprek gearrangeerd, waarin de spelers van AZ alles mochten zeggen. ‘Ik heb de inleiding gegeven, waarna ze onderling verder mochten discussiëren.’
Elkaar de waarheid vertellen zal daarbij belangrijker geweest zijn dan het fatsoen. ‘Mijn team moet met én voor elkaar vechten.’
Daar kan Alex Ferguson een puntje aan zuigen. Die bleek niet alleen ná het duel met Real Madrid een onfatsoenlijk verliezer, maar bestond het vooraf al om de Braziliaanse Ronaldo, in een vergelijking met de Portugese, op denigrerende wijze te betitelen als ‘the fat, old one’. Mind you, Ronaldo knikkerde Manchester United in april 2003 namens Real persoonlijk met drie goals uit de Champions League.
Kijk, voor zo’n neerbuigende, respectloze typering zou die Ferguson nou eens een schorsing moeten krijgen, vind ook Ronaldo. Hoewel ook dit geen ziekte betrof.
Kiezen (6 maart)
De sensatie van Brazilië is Neymar, voetballer van Santos. Hij wordt al jaren begeerd door alle Europese topclubs, heeft daar nog niet aan toegegeven, maar de tijd lijkt rijp. ‘Mijn droom is om te spelen in Europa. Als het goed voelt, zal ik gaan.’
Mooi, zou je denken, behalve misschien als je de Braziliaanse bondcoach bent en je grootste talent liever tot het WK 2014 in de buurt houdt. Of als je fan bent van Santos en hunkert naar de tijden van Pelé, die er voor die club meer dan duizend inschoot.
Maar Neymar blijkt het er ook zichzelf niet makkelijker op te maken als hij besluit de stap te wagen: hij kan niet kiezen. ‘Het zijn geweldige teams. Ik heb geen voorkeur.’
Gelukkig reikt hij ook zelf de oplossing aan, die voor de verandering eens verder strekt dan de grootste geldbuidel. Of minder ver, het is maar hoe je het wil zien. Neymar blijkt een jongen, die zich laat leiden door zijn gevoel voor clubs, dat hij uittest op de PlayStation. ‘Als ik speel, is het met Barcelona, Real Madrid of Chelsea.’
Hoe hij dan zijn keuze maakt? Het kan niet anders dan dat hij zichzelf koopt, kijkt hoe hij bij elke club wordt aangespeeld en tot welke successen dat leidt. Waar hij het beste rendeert, zal hij uiteindelijk willen spelen.
Ik vind het wel wat. Vooruitstrevend en verfrissend, hoe infantiel ook.
Gek (5 maart)
‘The best team lost. Independent of the decision of the referee, we didn’t play well and the best team lost.’ Het is dat iedereen weet dat José Mourinho nooit zegt wat hij meent en nooit meent wat hij zegt, anders zou je denken dat hij gek geworden was. Wat hij absoluut niet is, want met deze opmerking haalde hij enerzijds de angel uit de Engelse woede en anderzijds vermeed hij een discussie over de rode kaart voor Nani, die de wedstrijd besliste. Briljant. En vervolgens hossend de kleedkamer in natuurlijk.
Wie er wel gek werd, was Alex Ferguson. Vloekend en tierend liep hij het veld af. In Nederland zouden we hem ongetwijfeld een gebrek aan respect verwijten, hoewel ook alle Nederlandse analytici schande spraken van die rode kaart.
Maar was die scheidsrechter dan gek of zo, dat hij die beslissing nam? Welnee. Die wilde in het duel waar volgens Mourinho de wereld naar smachtte ook één kloeke daad stellen. En geef toe: het been was gestrekt en de borst werd geraakt, geen speld tussen te krijgen. Scheidsrechter beslist de wedstrijd en in wezen kan de UEFA niets anders doen dan hem de finale geven vanwege het uiterst correct toepassen van de spelregels in de moeilijkst denkbare omstandigheden. Niet gek.
Oudjes (4 maart)
We hebben wat te stellen met die oudjes.
Cruijff met zijn columnpje in De Telegraaf, waarin hij 28 jaar na dato, alsof de tijd heeft stilgestaan, maar weer eens zijn riedel over het leermoment afdraait. Met spelers die verkeerd opgesteld staan of naar de verkeerde plek lopen, maar als ze goed naar hem blijven luisteren na verloop van tijd zo naar Europees succes toelopen.
Van Hanegem met zijn columnpje in het AD, waarin hij week in week uit zijn cynisme botviert op iedereen die er andere ideeën op nahoudt dan in zijn tijd gangbaar was. Over de ‘competitievervalsing’ van Ajax die de oorzaak is van het belang van AZ om de laatste competitiewedstrijd van PSV te verliezen: ‘Nou, daar kunnen we in de rest van Europa mee voor de dag komen zeg, proficiat allemaal.’
De Van de Kerkhofjes met hun columnpje op Radio Brabant, waarin ze er een sport van maken om hun eigen spelers af te branden onder het mom van ‘ik en mijn broer waren toch veel beter, proost’.
En nu maakt ook Kees Kist zich in een interview met NUsport ‘heel veel zorgen’ over AZ, waarmee het een zin later ‘vanzelf weer in orde’ komt.
Vermoeiend, maar op zich allemaal prima. Maar Sjaak Swart meende zijn gelijk te moeten halen door na de wedstrijd van Ajax tegen AZ scheidsrechter Kevin Blom en diens baas Dick van Egmond uit te schelden. Dat is niet de bedoeling.
Is er niet nog een columnpje voor Sjaak of zo?
Moedeloos (3 maart)
Prachtige tekst van Gertjan Verbeek. ‘Hier word je toch moedeloos van? Als je ziet hoe wij het eerste half uur voetballen, is er niets aan de hand. We krijgen drie à vier honderd procent kansen, maar benutten er geen een. De eerste kans van RKC is een doelpunt en daarmee krijgen zij ineens de poten onder de kont.’
Je zou haast denken dat hij afgelopen woensdag aantekeningen heeft gemaakt van de woorden van Frank de Boer. ‘Dit is heel zuur. We hebben de wedstrijd gedomineerd. AZ kwam pas in de 74e minuut voor het eerst voor ons doel. AZ heeft niet gevoetbald. We kregen vier à vijf open schietkansen. Dan moet er minimaal één in. Het is dan helemaal zuur als je op zo’n manier een tegendoelpunt krijgt.’
Het kan verkeren. Nog even en het is voor Ajax en Feyenoord een zegen dat AZ en PSV elkaar treffen in de laatste competitiewedstrijd. Goed, Verbeek zal dan zes of zeven basisspelers rust moeten geven in de bekerfinale, net als PSV trouwens, maar om het eredivisieschap veilig te stellen zal AZ er in de competitie nog op volle kracht tegenaan gaan. Leunend op de defensie bovendien, zodat de kans op winst uit een counter alleen maar groter wordt.
Winnen (2 maart)
Het is na de nederlagen en gelijke spelen van Ajax in de afgelopen weken tot Frank de Boer doorgedrongen dat de winst het belangrijkste is. Om te beginnen maakte hij voorafgaand aan de wedstrijd bij FC Twente een cruciale keuze: ‘Ik heb naar mijn gevoel de beste spelers opgesteld.’
Klinkt voor de hand liggend, maar is wel eens anders geweest, dus mag gerust een doorbraakje worden genoemd. Komt bij dat De Boer na afloop weliswaar constateerde dat Ajax ‘negentig minuten druk gezet, negentig minuten gedomineerd’ had en het in de tweede helft 0-4 of 0-5 had kunnen worden met wat meer koelbloedigheid, maar dat hij daarover niet wilde mekkeren, want ‘uiteindelijk gaat het om de drie punten’. Voilà.
Dick Advocaat kwam tot dezelfde conclusie vanuit een ander perspectief. PSV won thuis heel moeizaam van VVV. ‘Het was heel matig om te zien, maar we hebben wel weer drie punten. Zulke wedstrijden zitten er ook wel eens tussen. Maar matige wedstrijden winnen vind ik eigenlijk veel belangrijker.’
Zie hier het verschil tussen Ajax en PSV in een notendop. PSV moet de wedstrijden waarin het minder gaat over de streep zien te trekken. Ajax wordt pas kampioen als het ook zijn goede wedstrijden gaat winnen. De vraag is wat moeilijker is.
Theo (1 maart)
Ik denk dat Theo Bos een aardige man was en dat Ted van Leeuwen, technisch directeur van Vitesse dat mooi verwoordde. ‘Hij had een rustig temperament, was trouw en was te allen tijde zichzelf, als speler en als coach. Als trainer had hij voelhoorns voor alles wat er gebeurde binnen de club. Hij was de baas, maar hij trad nooit op de voorgrond.’
Ik neem dan ook aan dat alle sympathiebetuigingen na zijn overlijden gemeend waren, en kwalificaties als ‘wereldman’, ‘vaderfiguur’, ‘geweldige gozer’ en ‘kundige trainer’ volkomen terecht. Weliswaar moest hij Vitesse als trainer in oktober 2010 voortijdig en niet heel erg harmonieus verlaten vanwege tegenvallende resultaten en misschien ook wel zijn ‘open en rechtlijnige’ aard, maar de status van Mister Vitesse nam niemand hem na 369 wedstrijden als speler nog af. En als de laatste jaren één club behoefte kreeg aan een Mister, was het het poenige handelshuis Vitesse.
Met deze kennis was het zelfs te pruimen dat Wilfried Bony, pas Vitesse-speler sinds februari 2011 en tegen heug en meug twee jaar later nog steeds aan de club verbonden, na zijn doelpunt tegen FC Utrecht de beeltenis van Theo Bos als eerbetoon onder zijn shirtje vandaan toverde. Zijn oprechtheid lijdt geen twijfel.
Sommige mensen zijn onverbeterlijk. De wedstrijd tegen Roda was nog geen tien minuten bezig of Mark van Bommel lag alweer op de grond te vrijworstelen met Mark Fledderus, de benen om diens middel geslagen om te voorkomen dat hij op kon staan. Om meteen daarna te mekkeren tegen de scheidsrechter toen Fledderus zich met een wilde armbeweging had weten los te rukken.
En Jeremain Lens was na zijn schorsing ook weer van de partij. Bij gebrek aan een tegenstander om na afloop van de wedstrijd hardhandig om uitleg te vragen, stak hij dit keer zijn middelvinger op naar het vak met woedende PSV-supporters. Bij terugkeer op De Herdgang moest Lens van de PSV-leiding zijn excuses aanbieden aan de fans, die daar inmiddels hém om uitleg waren komen vragen.
Ja, ook supporters veranderen nooit. Je kan nog zo je best doen, maar als je niet wint, vinden zij dat ze recht hebben op uitleg.
Om de supporterswoede direct de kop in te drukken, heeft in Duitsland HSV hen na de 9-2 nederlaag tegen Bayern München als een vorm van verontschuldiging uitgenodigd voor een gezamenlijke barbecue na de volgende thuiswedstrijd. De selectie betaalt de kosten van eten en drinken.
Los van de vraag hoe je dat precies organiseert, is het een mooi gebaar. Misschien ook een aardig idee voor PSV als onverhoopt níet de zes resterende wedstrijden gewonnen worden en het kampioenschap dus aan de neus voorbijgaat.
Antwoord (30 maart)
Nog niet zo lang geleden stuurde Ronald Koeman een sms’je aan Marco van Basten om hem te bedanken voor de winst op PSV. Ik neem aan dat Dick Advocaat niet zo snel aan het sms’en zal slaan naar Van Basten, maar dankbaar zal hij zeker zijn. En een sms’je van Frank de Boer sluit ik al helemaal niet uit.
Toch is het jammer. Het was zo leuk geweest om Feyenoord weer eens bovenaan te zien staan, al was het maar een dagje. Maar Heerenveen-speler Filip Djuricic zei het voor de wedstrijd al: ‘Iedereen die vecht voor de titel, verliest hier.’
Of speelt gelijk, maar dat is een detail. Tot echt vechten kwam Feyenoord niet eens. Het was meer hopeloos ploeteren en omvallen van vermoeidheid na een weekje Oranje of Jong Oranje.
Heerenveen spon er garen bij. En de status van trainer Van Basten is inmiddels totaal anders dan vijf wedstrijden en vijftien punten geleden. Maar dat lijkt hem weinig te doen. Hij gaf bij voorbaat antwoord op eventuele sms’jes van collega’s die in de strijd om het kampioenschap zijn verwikkeld: ‘Ik zou zeggen: doe je best met z’n allen, want ik heb andere dingen aan mijn hoofd.’
Olli (29 maart)
Volgens Bruno Martins Indi is de wedstrijd in Heerenveen de zwaarste die Feyenoord nog rest. Komt bij dat Feyenoord topschutter Pellè moet missen vanwege een schorsing. Maar Ronald Koeman heeft zijn plan getrokken. ‘We hebben mijn keuze getraind, maar er zijn meerdere varianten. Het is heel belangrijk dat we op verschillende manieren kunnen spelen. Dat kan met de kwaliteit van dit elftal.’
Ook Pellè zelf is daarvan overtuigd. ‘Maak je geen zorgen, hoor. Er waren ook veel mensen die zich er zorgen over maakten hoe Barcelona een 2-0 achterstand tegen AC Milan moest repareren. Barca had daar uiteindelijk ook geen probleem mee. Onze trainer zal een oplossing bedenken.’
Een tamelijk onzinnig antwoord natuurlijk, maar toch heeft Pellè gelijk, net als zijn trainer. Zolang de spelers van Feyenoord ook maar een greintje van de flow vasthouden waarin ze verkeren, maakt het helemaal niets uit wie Koeman in de spits zet. Al is het Olli.
Of Immers.
Terug (27 maart)
Iedereen weer terug bij de club, gesterkt door de ervaringen bij Oranje. Jeremain Lens heeft lekker de schorsing van zich af kunnen spelen. Siem de Jong voelt zich na de zes minuten tegen Roemenië eindelijk volwaardig international en geen eendagsvlieg meer. En Stefan de Vrij weet inmiddels de interesse van de Europese top op zich gericht. Met dank aan Louis van Gaal, de mannetjesputter van het Nederlandse voetbal, die als het moet met een volledig Mickey Mouse-elftal nog de wereld verovert.
En die Mickey Mouse-competitie gaat nu de laatste fase in. De spelers die elkaar ruim een week goedmoedig hebben lopen stangen, hebben elkaar succes gewenst. Maar niet heus, want daar meenden ze natuurlijk niets van. En de ‘buitenlanders’ uit de selectie hebben daar naar hartenlust aan meegedaan, ieder door speciale steun uit te spreken voor het groepje van zijn voormalige club.
Het maakte Oranje tot meer Nederlands elftal dan het in jaren is geweest. En het maakt de ontknoping van de Nederlandse competitie voor het eerst sinds lange tijd tot een strijd tussen internationals.
Gelukkig hebben ze elkaar de afgelopen week nog meer leren waarderen. Dat kunnen ze goed gebruiken nu ze elkaar weer met respect naar het leven moeten staan.
Interview (26 maart)
Of Louis van Gaal het ermee eens was dat het Nederlands elftal de wedstrijd tegen Roemenië feller was begonnen dan die tegen Estland, vroeg Hans Kraay. Nee, dat leek zo voor mensen als Kraay, maar het was niet zo. Ook tegen Estland begon Nederland hartstikke fel. Het verschil was de uitvoering.
Of Van Gaal dan niet vond dat het spel tegen Roemenië fris en fruitig oogde, terwijl het tegen Estland in het begin plichtmatig overkwam. Dat vond Van Gaal niet. Tegen Estland was er dezelfde intensiteit. Alleen de tactiek kwam beter tot zijn recht.
Van wie Van Gaal eigenlijk het meest genoten had. Van Gaal begon nog net niet te grommen dat hij van helemaal niemand genoten had omdat genieten iets doms was voor mensen zoals Kraay. Vervolgens roemde hij verdediging, middenveld en aanval.
Hoe hij zelf op de wedstrijd terugkeek. Als de beste interland onder zijn leiding.
Ja Hans, zelfs met complimenten moet je heel zorgvuldig je woorden kiezen bij Van Gaal. Hij geeft ze zelf beter.
Spoken (25 maart)
Het faillissement van Veendam is uiteraard een trieste zaak. 119 jaar historie naar de gallemiese. Maar ja, als de belangstelling van publiek en sponsoren te beperkt is, houdt het nou eenmaal op, zeker in tijden van economische crisis.
Triester is nog dat Veendam, zoals eerder ook al AGOVV, andere clubs in zijn val meesleurt. Niet zozeer doordat die clubs ook meteen het loodje leggen, maar doordat overwinningen van die clubs op Veendam ineens niets meer waard zijn, terwijl nederlagen van andere clubs met terugwerkende kracht juist een zege(n) blijken.
Zo verliest MVV de zes winstpunten op Veendam, terwijl Helmond Sport er gevoelsmatig drie punten bij krijgt. Gevolg: MVV zakt zonder te spelen in één klap van de tweede naar de vierde plaats van de Jupiler League en lijkt het kampioenschap te kunnen vergeten, met dank aan Veendam. Helmond Sport stijgt juist met stip van de vierde naar de tweede plaats en hijgt Sparta, dat weliswaar drie punten verliest maar ook een nederlaag tenietgedaan ziet, ineens in de nek.
‘De weg naar de Langeleegte was lang, maar ook heel speciaal. Het kon daar spoken,’ was de verzuchting vanuit Maastricht.
Tja, en nu de Langeleegte leeg blijft, spookt het voor MVV pas echt. Dat is nog veel specialer.
Droom (24 maart)
Van Ricky van Wolfswinkel begrijp ik al niks sinds hij van Vitesse overstapte naar Utrecht. Van subtopper naar subtopper. Als hij even had gewacht, had hij zonder twijfel naar Ajax of Feyenoord gekund, en anders wel naar PSV. Maar hij verkoos een transfer van de nummer tien naar de nummer negen van de Eredivisie. Goed, het was een stap omhoog.
Na twee jaar Utrecht ging hij naar Sporting Lissabon, na een seizoen met 15 goals. Weer zou je zeggen: maak er volgend jaar nou nog iets meer en dan kan je naar een mooie Duitse subtopper, of alsnog naar de Nederlandse top, met als voordeel dat je na je eerste interland ook in beeld blijft bij het Nederlands elftal. Niet dus. Nou ja, een topper in Portugal, op zich ook niet slecht, en in ieder geval lekker weer. Dat is ook wat waard.
Weer twee goede seizoenen later moet hij verder, omdat de club krap bij kas zit. Eindelijk tijd voor een echte stap hogerop: Engeland. Wat zou zijn niveau zijn: Everton? Liverpool? Arsenal misschien?
‘Engeland is altijd een droom geweest.’ Kijk, dat snap ik. Maar Norwich City? De nummer twaalf? Ja, als er helemaal aan het eind van het seizoen geen andere opties blijken. Maar in maart al?
Nou ja, wie ben ik. Bony schijnt in onderhandeling te zijn met West Ham United, de nummer dertien. Dus waarschijnlijk heeft Van Wolfswinkel groot gelijk.
Gelijk (23 maart)
Iedere trainer weet dat als een speler over hem zegt ‘ik snap hem een beetje’, die speler bedoelt dat hij heus wel weet waar de trainer het over heeft, maar vindt dat hij eens moet ophouden met zeuren. Dus weet Van Gaal wat hij aan Robben heeft.
‘Ik snap hem een beetje. Ik weet er alles van dat ik vaak weg was van de zijlijn. Hij heeft me dat uitgebreid in de rust verteld. Hij is de bondscoach, dus hij beslist ook. Ik ben in de tweede helft ook met mijn kont tegen de kalklijn gaan spelen. We scoorden toen drie keer, maar dat vind ik te makkelijk.’
Aldus Robben, die best nog wat duidelijker wilde zijn. ‘Ik weet niet of hij gelijk heeft. Een beetje discussie kan ook geen kwaad. Dat is ook leuk voor de media toch?’
Voor de bühne reageerde Van Gaal beheerst. ‘Spelers hebben allemaal hun eigen identiteit. Ze denken het allemaal vanuit hun standpunt ook te weten. Als coach zijnde is dat niet altijd makkelijk.’
Oftewel, Van Gaal kookt van woede. De vraag is wat hem het meest stoort: de muiterij als zodanig, de impliciete boodschap dat hij zeurt of het feit dat die zijn gelijk ter discussie wordt gesteld.
Hoe dan ook, het vervolg wordt zeker leuk voor de media.
Vechten (22 maart)
Arjen Robben heeft een streepje voor bij de bondscoach. ‘Hij is van de buitencategorie,’ zei Van Gaal recent over hem. Hij kan vanuit het niets een wedstrijd beslissen. Dus als hij niet geblesseerd is, speelt hij altijd, of hij nou meedoet bij zijn club of niet. Dat wil bij Van Gaal nogal wat zeggen.
Rafael van der Vaart heeft het minder getroffen met Van Gaal. Hij was voor de vorige interland niet geselecteerd en moest tegen Estland op de bank beginnen. ‘Van Gaal gaf mij aan dat ik moet knokken om bij het Nederlands elftal te komen.’
Robben maakte tegen Estland bij vlagen mooie acties. Dribbelde met één versnelling tussen drie man door. En schoot vervolgens naast in plaats van de bal breed te leggen op een vrijstaande ploeggenoot. Scoorde later ook wel, maar pakte daarmee geel. ‘Natuurlijk hoorde ik het fluitje wel, maar ik wilde toch even kijken of de bal erin zou gaan.’ En: ‘Je hoopt toch op een lekkere wedstrijd.’
Van der Vaart kwam erin dankzij een blessure van Sneijder, deed bijna alles goed en scoorde de verlossende 1-0 na een beheerste aanname en droog schot. ‘Ik ben bereid om ervoor te vechten.’
Op de een of andere manier heb ik meer met Van der Vaart.
Visie (20 maart)
Even niet over PSV, waar de voetballers zelfs volgens voorzitter Tiny Sanders in no time verdwazen: ‘Ik zie spelers hier als doodnormale jongens binnenkomen, maar soms vertonen ze na anderhalf jaar vreemde trekken.’ Gelukkig weet hij hoe hij ze weer op het rechte spoor kan krijgen: hij laat ‘ervaringsdeskundigen meekijken’. Mooie taak voor Van Bommel.
Verder over visie dan. Als íemand die heeft, is het Van Gaal, weet hij zelf. Om zijn visie is hij aangesteld bij de KNVB. En als die duidelijk is, maakt het niet zoveel uit wie hij opstelt. Maar wel wie aanvoerder is, heeft hij eerder verkondigd. Die moet het verlengstuk van de coach in het veld zijn en in alle opzichten het goede voorbeeld geven.
Gelukkig is Wesley Sneijder weer terug. Kevin Strootman heeft hem weliswaar goed waargenomen de laatste interlands en straalt ook naar zijn eigen oordeel bij Oranje meer rust uit dan bij PSV, maar bevestigt ook het gelijk van Sanders: ‘Het zit in mijn karakter dat ik emotioneel uit de hoek kan komen bij teleurstellingen, zeker als ik al langer dan een jaar bij een club of een selectie zit.’
Strootman debuteerde als international in het voorjaar van 2011, twee jaar geleden. Van Gaal, pas op!
Scheet (19 maart)
Had die Rodney Sneijder nou niet wat terug kunnen doen als dank voor dat geweldige gebaar van Mark van Bommel, die scheidsrechter Wegereef ervan weerhield Rodney een gele kaart te geven? Hij had de tuchtcommissie toch kunnen vertellen dat de klap die Dries Mertens hem leek te willen geven eigenlijk bedoeld was als een vriendschappelijk schouderklopje? Dat ze na de wedstrijd in de kleedkamergang de wedstrijd nog zo gemoedelijk hadden geanalyseerd. Zo hadden gelachen. Jongens onder elkaar. Dan geef je elkaar een tikje.
Maar nee, het kleine rotzakje heeft het er gewoon op uit laten draaien dat Mertens geschorst gaat worden. Daar gaan we weer. ‘Als wij bij PSV nu een scheet op het veld laten, krijgen we al een schikkingsvoorstel,’ klaagde Jeremain Lens terecht in het AD. ‘Ze zoeken nu van alles in Eindhoven, maar het is volgens mij niet verstandig als ik daar iets over roep.’
Dat laatste klopt trouwens, dus het was juist voor PSV beter geweest als Lens gewoon zijn mond had gehouden na zijn catacombegedrag na afloop van Feyenoord-PSV. En wat dat eerste betreft: het zal inderdaad iets onbenulligs als een scheet van Mertens geweest zijn waar Sneijder wat van zei, en waar Mertens dus weer zo heftig op reageerde.
Kan ook nergens tegen, die Mertens. Maar dacht waarschijnlijk dat hij zijn reactie beter niet kon uitstellen tot bij de kleedkamers, omdat daar overal camera’s hangen.
Niveau (18 maart)
Nou heeft Cruijff het in zijn Telegraaf-column weer voorzien op het niveau van de Eredivisie. ‘De competitie mag dan spannend zijn, maar dat komt vooral door de foutenfestivals die we te zien krijgen. De spanning heeft dus weinig te maken met kwaliteit, maar alles met fouten. Wat dat betreft ben ik de laatste tijd onaangenaam verrast door het niveau. Een bedenkelijke ontwikkeling.’
Werk aan de winkel voor Frank de Boer bij Ajax, zou je zeggen, want daar zit Cruijff meestal op de tribune als hij naar Nederlands voetbal kijkt. En gelijk heeft hij met zijn opmerkingen, denk je er dan meteen achteraan. Want de aanval van Ajax lijkt zijn best te doen zoveel mogelijk kansen te missen en als dat toch eens mislukt maakt de verdediging het graag snel weer spannend.
Maar gek genoeg is Ajax volgens Cruijff juist de dupe van het lage Eredivisieniveau. Dat zou namelijk voorkomen dat Ajax kan terugkeren aan de Europese top.
Toegegeven, Ajax staat weer bovenaan, maar misschien is het toch een idee als Ajax zich eerst maar eens richt op zijn positie in de Nederlandse top.
Aanvoerder (17 maart)
Mark van Bommel deed iets bijzonders tijdens de wedstrijd tegen RKC: hij voorkwam dat scheidsrechter Jan Wegereef RKC-speler Rodney Sneijder een gele kaart gaf. Los van het feit dat Van Bommel daarmee teruggreep op een fenomeen dat in Nederland sinds de jaren vijftig niet meer vertoond is en dus ineens nog veel ouder leek dan hij al is, was het een nobele daad.
‘Ik ben aanvoerder,’ laat Van Bommel ons sinds enige tijd in televisiespotjes weten. En eindelijk getuigde zijn actie daar ook van: een aanvoerder waardig.
‘Ik vond het geen geel, dus ik vind dat ik dat dan moet zeggen,’ zei hij er na afloop over. Om hem er dan van te verdenken dat hij gewoontegetrouw zijn mond opentrok tegen de scheidsrechter en te laat besefte dat het in dit geval een tegenstander betrof, zou kinderachtig zijn. Nee, het was echt een mooi gebaar.
Jammer alleen dat hij vervolgens aan zijn commentaar toevoegde: ‘Andere spelers doen dat niet bij mij, maar ik voel me daardoor niet in de steek gelaten.’
Toch weer die verongelijktheid. Iets goeds doen, maar dat alsnog aanwenden om te benadrukken dat de wereld tegen hem is.
Helaas was het te laat voor Rodney Sneijder om alsnog zijn gele kaart te eisen van de scheidsrechter, met de opmerking: ‘Sodemieter op, homo, je bent míjn aanvoerder niet.’
Eten (16 maart)
De pest van de coaches van tegenwoordig is dat ze zich overal mee bemoeien. Waar Louis van Gaal zich gestort heeft op het slaappatroon van de spelers, is Gertjan Verbeek doorgedrongen tot hun eetgewoonten. Zo heeft hij verdediger Thomas Lam opgedragen zijn vetpercentage drastisch omhoog te brengen en vijf kilo aan te komen. ‘Ik heb hem gezegd dat hij vijf à zes keer per dag moet eten.’
‘Is het niet een idee dat ik wat gerichter train en meer rustmomenten inbouw, trainer?,’ heeft Lam ongetwijfeld gevraagd.
Nee, beter heel vaak eten. ‘Zijn stofwisseling gaat op dit moment zeer snel. Omdat hij groeit en een vervelende privésituatie achter de rug heeft. Dat vreet energie.’
Helaas constateerde Verbeek dat Lam het advies niet serieus nam. ‘Op een gegeven moment dacht ik het redelijk voor elkaar te hebben bij hem, maar toen zakte hij weer een beetje weg. Misschien was z’n moeder op vakantie of zo. Ik heb gezegd: ontbijt nou thuis en dan nog een keer hier op de club.’
Nog even en de coach komt mee-eten. Die heeft momenteel vast ook een heel snelle stofwisseling vanwege de positie van AZ op de ranglijst.
Ondertussen heeft Verbeek Ajax ongewild een uiterst nuttig advies gegeven: alle ballen op Lam. En trouwens, Adam Maher lijkt me ook maar een keer of drie per dag te eten, ook om een tweede reden tot vreugde van Frank de Boer: ‘Als AZ degradeert, verwacht ik dat Maher goedkoper wordt.’
Handdoek (14 maart)
Dick Advocaat had eerder aangegeven dat hij na dit seizoen zou vertrekken als PSV geen kampioen zou worden. Wat eigenlijk tamelijk onlogisch is voor iemand van zijn leeftijd, want het moet zo’n beetje zijn laatste kunstje zijn en dan zou je eerder geneigd zijn te denken dat zijn loopbaan compleet is als hij met PSV kampioen wordt en dat er nog iets rechtgezet moet worden wanneer dat dit jaar niet lukt. Maar goed, ieder zijn eigen logica.
Maar nu heeft PSV volgens het Eindhovens Dagblad voor volgend seizoen Phillip Cocu als hoofdtrainer aangesteld, met Ernest Faber als zijn assistent. Wat overigens tegen het zere been van Faber zal zijn, want die had eveneens nadrukkelijk de ambitie uitgesproken om hoofdtrainer van PSV te worden. Maar goed, hij schikt zich blijkbaar in zijn rol. Ieder zijn principes.
Faber is niet de enige die de handdoek in de ring heeft gegooid. Dat het bestuur van PSV niet heeft gewacht met de aanstelling van Cocu, kan maar één ding betekenen: men heeft besloten dat PSV geen kampioen wordt. ‘Je merkt dat de stress daar toeslaat,’ merkte Ronald Koeman al fijnzinnig op.
Als ik Advocaat zou zijn, zou ik maar eens overwegen of ik dit seizoen nog wel zou willen afmaken.
Onverbeterlijk (13 maart)
De Paus is nog niet uitgesproken tegen ‘alle mensen van goede wil’ of de Keizer meent zich te moeten richten tot de rest: de voetballers van Bayern München. ‘Ik ben er nog steeds een beetje naar van dat je zulk voetbal kan spelen,’ aldus Franz Beckenbauer. ‘Zonder concentratie, zonder motivatie, en dat van het begin tot het eind. Het is onmogelijk zo te blijven spelen.’
Ergerlijk zo’n man, die als een soort negatieve Cruijff voortdurend zijn eigen spelers afzeikt. Maar ik moet toegeven: ik word zo langzamerhand ook wel een beetje moe van dat Bayern München. In Londen degraderen ze de spelers van Arsenal min of meer tot beginnelingen, om er in hun eigen stadion achter te komen dat ze toch wat te gemakkelijk over het vervolg hebben gedacht. Waarna ze met wat kunst- en vliegwerk, fopduikjes en cornervlagritueeltjes natuurlijk toch gewoon de volgende ronde bereiken, dat is eigenlijk nog het irritantste.
Gelukkig belijdt Arjen Robben direct schuld. ‘Dit mocht ons niet overkomen. We verloren elke tweede bal, wat aangaf dat we er niet bij waren. Ook mijn eigen spel was de eerste helft niet goed, de tweede helft iets beter. Ik had een paar leuke acties.’
Ja, en die sterven in schoonheid omdat je nog steeds denkt dat je alleen op de wereld bent. Achteraf toon je altijd wel je goede wil, maar tegen die neiging kan geen Paus of Beckenbauer op.
Opgestaan (12 maart)
Het kon niet. Milan was te goed, Barcelona oud en versleten, op sterven na dood. Verloren van Celtic, verloren van Real, nog eens verloren van Real en in Milaan met modern voetbal verslagen door de hanenkammetjes van Milan. Barcelona was wel sterker geweest natuurlijk. Barcelona was altijd sterker. Had altijd meer balbezit. Maar balbezit was niet meer van deze tijd. Daar won je de oorlog niet meer mee.
En Messi? Ja, die scoorde misschien in de competitie altijd, maar kon op het hoogste podium geen potten meer breken. Liet zijn hoofd hangen als het tegen zat. Gedroeg zich bij nadere beschouwing soms ook een beetje zonderling. Plaatste zich buiten de groep en zou best wat harder kunnen trainen. Was duidelijk geen Ronaldo.
Maar na die balaanname op de rand van de zestien, gevolgd door dat onwaarschijnlijk snelle schot, na die tweede schuiver vol venijn, na een avondlang onvermoeibaar jagen, na ruim zeventig procent van de drieënnegentig minuten uiterst effectief balbezit was het gewoon 4-0. Messi was opgestaan uit de dood.
Soms lijkt het ineens heel even alsof gerechtigheid bestaat in het voetbal. Jammer dat er binnenkort weer een ontnuchterende kwartfinale volgt.
Solidair (11 maart)
Mark van Bommel heeft, zoals hij zelf zegt, de situatie van PSV talloze malen meegemaakt bij Barcelona, Bayern en Milan. Hij weet dat je, als je in deze fase van de competitie een wedstrijd verliest, dit zo snel mogelijk achter je moet laten. Zorgen dat je er niet in blijft hangen. Nee, Mark hoef je niks wijs te maken.
Dus stond hij bij de kleedkamerdeur van Heerenveen Joey van den Berg luidkeels uit te maken voor ‘vuile kankerhomo’, als de getuigenissen van andere aanwezigen correct zijn. Zo doen ze dat blijkbaar in Spanje, Duitsland en Italië na een nederlaag die de ploeg, acht wedstrijden voor het einde van de competitie, de koppositie kost. Even afreageren, zodat je het maar kwijt bent en je weer fris op het vervolg kunt richten.
Hij had zijn wijze lessen waarschijnlijk al eerder aan Pieters en Lens verkondigd, met voor hun minder prettige gevolgen. Maar ja, slechte leerlingen, hè. We kunnen erop wachten dat Strootman volgende week in de catacomben rare capriolen uit gaat halen om zijn toewijding aan de meester te tonen. Net als Toivonen natuurlijk.
Nee, dan onze ideale schoonzoon, die voor de camera’s zo nuchter zijn wedstrijden kan analyseren als opmaat naar een prachtige carrière als trainer. Je zou haast denken dat hij zich vergaloppeerd heeft, nu het uitgelekt is. Maar alles heeft een doel bij Mark. Los van de opluchting van zijn gemoed, toont hij hiermee zijn solidariteit met zijn volgelingen.
Medelijden (10 maart)
Een beetje medelijden met Roda JC moet je natuurlijk wel hebben. Balletje over de lijn, geheide strafschop, maar niets werd gehonoreerd. ‘Het valt me mee dat wij geen rood kregen, zou je bijna cynisch kunnen zeggen,’ aldus trainer Ruud Brood. Zelfs collega Ronald Koeman gaf toe dat de tackle van Martins Indi op Malki met een penalty bestraft had moeten worden.
All in the game, dat is waar, zij het dat Roda het dit seizoen zwaar te stellen heeft met de arbitrage. Er werden al drie rode kaarten geseponeerd, ten teken dat de scheidsrechter ten onrechte met de prent had gewapperd. In dat opzicht boekte Roda in feite winst, zal zelfs Brood moeten toegeven.
Prettig voor Roda is het niet dat het door al deze akkefietjes onder de nacompetitiestreep blijft bungelen en Feyenoord de punten dus gelukkig meenam en. Maar we moeten er wát voor over hebben om de competitie bovenin spannend te houden.
En je kunt aan de andere kant ook stellen dat Roda de nederlaag tegen Feyenoord aan zichzelf te wijten heeft. Scoren ze gewoon in de eerste minuut, zoals ze normaal gesproken doen, dan spelen ze een heel andere wedstrijd.
Zwartkruis (9 maart)
Wie Zwartkruis zegt, zegt Happel en zegt 1978 en Argentinië. Dat is logisch, want het betreft een cruciaal moment in de Nederlandse voetbalgeschiedenis. Maar het is ook de tragiek die de man in kwestie over zichzelf heeft afgeroepen door het de laatste jaren van zijn leven zelf ook nergens anders meer over te hebben dan over Happel, 1978 en Argentinië.
Hoe het zat? Happel was communicatief gestoord, kende de helft van de spelers niet en had geen zin om veel werk te maken van de training. Zwartkruis zorgde net op tijd voor veranderingen in de opstelling, tactiek en mentaliteit van Oranje, misschien zelfs op verzoek maar in ieder geval met toestemming van Happel. Je doet maar.
Wat er dan fout ging? Zwartkruis hunkerde naar erkenning voor zijn ingrepen. Dat is het beeld dat uiteindelijk is blijven hangen. En natuurlijk dat, toen het er in de oorlog voor de finale rondom het manchet van René van de Kerkhof echt om spande, Happel weer ijzig kalm de leiding nam in plaats van militair Zwartkruis.
Ziekte (8 maart)
Gertjan Verbeek zou eens een goede advocaat moeten nemen. Hij heeft natuurlijk gelijk dat er in Nederland geen verbod rust op het betitelen van de tuchtcommissie als een respectloos, neerbuigend, denigrerend en onfatsoenlijk orgaan met een ons-kent-ons-mentaliteit. De KNVB mag dat onpasselijk vinden, maar mag dat een reden zijn om hem te schorsen? ‘Ik heb niemand een ernstige ziekte toegewenst,’ zegt Verbeek terecht, wat zeker deze week heel verstandig was.
Om zelf het goede voorbeeld te geven heeft Verbeek in de aanloop naar de wedstrijd tegen ADO een groepsgesprek gearrangeerd, waarin de spelers van AZ alles mochten zeggen. ‘Ik heb de inleiding gegeven, waarna ze onderling verder mochten discussiëren.’
Elkaar de waarheid vertellen zal daarbij belangrijker geweest zijn dan het fatsoen. ‘Mijn team moet met én voor elkaar vechten.’
Daar kan Alex Ferguson een puntje aan zuigen. Die bleek niet alleen ná het duel met Real Madrid een onfatsoenlijk verliezer, maar bestond het vooraf al om de Braziliaanse Ronaldo, in een vergelijking met de Portugese, op denigrerende wijze te betitelen als ‘the fat, old one’. Mind you, Ronaldo knikkerde Manchester United in april 2003 namens Real persoonlijk met drie goals uit de Champions League.
Kijk, voor zo’n neerbuigende, respectloze typering zou die Ferguson nou eens een schorsing moeten krijgen, vind ook Ronaldo. Hoewel ook dit geen ziekte betrof.
Kiezen (6 maart)
De sensatie van Brazilië is Neymar, voetballer van Santos. Hij wordt al jaren begeerd door alle Europese topclubs, heeft daar nog niet aan toegegeven, maar de tijd lijkt rijp. ‘Mijn droom is om te spelen in Europa. Als het goed voelt, zal ik gaan.’
Mooi, zou je denken, behalve misschien als je de Braziliaanse bondcoach bent en je grootste talent liever tot het WK 2014 in de buurt houdt. Of als je fan bent van Santos en hunkert naar de tijden van Pelé, die er voor die club meer dan duizend inschoot.
Maar Neymar blijkt het er ook zichzelf niet makkelijker op te maken als hij besluit de stap te wagen: hij kan niet kiezen. ‘Het zijn geweldige teams. Ik heb geen voorkeur.’
Gelukkig reikt hij ook zelf de oplossing aan, die voor de verandering eens verder strekt dan de grootste geldbuidel. Of minder ver, het is maar hoe je het wil zien. Neymar blijkt een jongen, die zich laat leiden door zijn gevoel voor clubs, dat hij uittest op de PlayStation. ‘Als ik speel, is het met Barcelona, Real Madrid of Chelsea.’
Hoe hij dan zijn keuze maakt? Het kan niet anders dan dat hij zichzelf koopt, kijkt hoe hij bij elke club wordt aangespeeld en tot welke successen dat leidt. Waar hij het beste rendeert, zal hij uiteindelijk willen spelen.
Ik vind het wel wat. Vooruitstrevend en verfrissend, hoe infantiel ook.
Gek (5 maart)
‘The best team lost. Independent of the decision of the referee, we didn’t play well and the best team lost.’ Het is dat iedereen weet dat José Mourinho nooit zegt wat hij meent en nooit meent wat hij zegt, anders zou je denken dat hij gek geworden was. Wat hij absoluut niet is, want met deze opmerking haalde hij enerzijds de angel uit de Engelse woede en anderzijds vermeed hij een discussie over de rode kaart voor Nani, die de wedstrijd besliste. Briljant. En vervolgens hossend de kleedkamer in natuurlijk.
Wie er wel gek werd, was Alex Ferguson. Vloekend en tierend liep hij het veld af. In Nederland zouden we hem ongetwijfeld een gebrek aan respect verwijten, hoewel ook alle Nederlandse analytici schande spraken van die rode kaart.
Maar was die scheidsrechter dan gek of zo, dat hij die beslissing nam? Welnee. Die wilde in het duel waar volgens Mourinho de wereld naar smachtte ook één kloeke daad stellen. En geef toe: het been was gestrekt en de borst werd geraakt, geen speld tussen te krijgen. Scheidsrechter beslist de wedstrijd en in wezen kan de UEFA niets anders doen dan hem de finale geven vanwege het uiterst correct toepassen van de spelregels in de moeilijkst denkbare omstandigheden. Niet gek.
Oudjes (4 maart)
We hebben wat te stellen met die oudjes.
Cruijff met zijn columnpje in De Telegraaf, waarin hij 28 jaar na dato, alsof de tijd heeft stilgestaan, maar weer eens zijn riedel over het leermoment afdraait. Met spelers die verkeerd opgesteld staan of naar de verkeerde plek lopen, maar als ze goed naar hem blijven luisteren na verloop van tijd zo naar Europees succes toelopen.
Van Hanegem met zijn columnpje in het AD, waarin hij week in week uit zijn cynisme botviert op iedereen die er andere ideeën op nahoudt dan in zijn tijd gangbaar was. Over de ‘competitievervalsing’ van Ajax die de oorzaak is van het belang van AZ om de laatste competitiewedstrijd van PSV te verliezen: ‘Nou, daar kunnen we in de rest van Europa mee voor de dag komen zeg, proficiat allemaal.’
De Van de Kerkhofjes met hun columnpje op Radio Brabant, waarin ze er een sport van maken om hun eigen spelers af te branden onder het mom van ‘ik en mijn broer waren toch veel beter, proost’.
En nu maakt ook Kees Kist zich in een interview met NUsport ‘heel veel zorgen’ over AZ, waarmee het een zin later ‘vanzelf weer in orde’ komt.
Vermoeiend, maar op zich allemaal prima. Maar Sjaak Swart meende zijn gelijk te moeten halen door na de wedstrijd van Ajax tegen AZ scheidsrechter Kevin Blom en diens baas Dick van Egmond uit te schelden. Dat is niet de bedoeling.
Is er niet nog een columnpje voor Sjaak of zo?
Moedeloos (3 maart)
Prachtige tekst van Gertjan Verbeek. ‘Hier word je toch moedeloos van? Als je ziet hoe wij het eerste half uur voetballen, is er niets aan de hand. We krijgen drie à vier honderd procent kansen, maar benutten er geen een. De eerste kans van RKC is een doelpunt en daarmee krijgen zij ineens de poten onder de kont.’
Je zou haast denken dat hij afgelopen woensdag aantekeningen heeft gemaakt van de woorden van Frank de Boer. ‘Dit is heel zuur. We hebben de wedstrijd gedomineerd. AZ kwam pas in de 74e minuut voor het eerst voor ons doel. AZ heeft niet gevoetbald. We kregen vier à vijf open schietkansen. Dan moet er minimaal één in. Het is dan helemaal zuur als je op zo’n manier een tegendoelpunt krijgt.’
Het kan verkeren. Nog even en het is voor Ajax en Feyenoord een zegen dat AZ en PSV elkaar treffen in de laatste competitiewedstrijd. Goed, Verbeek zal dan zes of zeven basisspelers rust moeten geven in de bekerfinale, net als PSV trouwens, maar om het eredivisieschap veilig te stellen zal AZ er in de competitie nog op volle kracht tegenaan gaan. Leunend op de defensie bovendien, zodat de kans op winst uit een counter alleen maar groter wordt.
Winnen (2 maart)
Het is na de nederlagen en gelijke spelen van Ajax in de afgelopen weken tot Frank de Boer doorgedrongen dat de winst het belangrijkste is. Om te beginnen maakte hij voorafgaand aan de wedstrijd bij FC Twente een cruciale keuze: ‘Ik heb naar mijn gevoel de beste spelers opgesteld.’
Klinkt voor de hand liggend, maar is wel eens anders geweest, dus mag gerust een doorbraakje worden genoemd. Komt bij dat De Boer na afloop weliswaar constateerde dat Ajax ‘negentig minuten druk gezet, negentig minuten gedomineerd’ had en het in de tweede helft 0-4 of 0-5 had kunnen worden met wat meer koelbloedigheid, maar dat hij daarover niet wilde mekkeren, want ‘uiteindelijk gaat het om de drie punten’. Voilà.
Dick Advocaat kwam tot dezelfde conclusie vanuit een ander perspectief. PSV won thuis heel moeizaam van VVV. ‘Het was heel matig om te zien, maar we hebben wel weer drie punten. Zulke wedstrijden zitten er ook wel eens tussen. Maar matige wedstrijden winnen vind ik eigenlijk veel belangrijker.’
Zie hier het verschil tussen Ajax en PSV in een notendop. PSV moet de wedstrijden waarin het minder gaat over de streep zien te trekken. Ajax wordt pas kampioen als het ook zijn goede wedstrijden gaat winnen. De vraag is wat moeilijker is.
Theo (1 maart)
Ik denk dat Theo Bos een aardige man was en dat Ted van Leeuwen, technisch directeur van Vitesse dat mooi verwoordde. ‘Hij had een rustig temperament, was trouw en was te allen tijde zichzelf, als speler en als coach. Als trainer had hij voelhoorns voor alles wat er gebeurde binnen de club. Hij was de baas, maar hij trad nooit op de voorgrond.’
Ik neem dan ook aan dat alle sympathiebetuigingen na zijn overlijden gemeend waren, en kwalificaties als ‘wereldman’, ‘vaderfiguur’, ‘geweldige gozer’ en ‘kundige trainer’ volkomen terecht. Weliswaar moest hij Vitesse als trainer in oktober 2010 voortijdig en niet heel erg harmonieus verlaten vanwege tegenvallende resultaten en misschien ook wel zijn ‘open en rechtlijnige’ aard, maar de status van Mister Vitesse nam niemand hem na 369 wedstrijden als speler nog af. En als de laatste jaren één club behoefte kreeg aan een Mister, was het het poenige handelshuis Vitesse.
Met deze kennis was het zelfs te pruimen dat Wilfried Bony, pas Vitesse-speler sinds februari 2011 en tegen heug en meug twee jaar later nog steeds aan de club verbonden, na zijn doelpunt tegen FC Utrecht de beeltenis van Theo Bos als eerbetoon onder zijn shirtje vandaan toverde. Zijn oprechtheid lijdt geen twijfel.