Getuigenissen van respect (4 oktober 2010)
Lang niks meer van Cruijff gehoord. Zou dat betekenen dat hij de aanwezigheid van Martin Jol en alle andere stafleden en bestuurders weer gedoogt sinds de wedstrijden tegen FC Twente en AC Milan? Of heeft hij zich als prominente dissident uiteindelijk neergelegd bij de steun die de clubleiders krijgen van minstens achtenzestig procent van de leden? Je kunt niks uitsluiten, hoewel Cruijff niet bekend staat als een overtuigd democraat. Maar pragmatisch is hij wel, en de club moet toch geleid worden natuurlijk. En de club definitief de rug toekeren is ook weer zoiets. Dat doe je pas als de clubidentiteit echt volledig verkwanseld wordt.
‘Als Johan iets zegt, betekent dat dat hij betrokken is,’ sprak Clarence Seedorf van de week. Kijk, dat is nog eens diplomatentaal. Goed hoor, die Seedorf. Hij werd direct beloond met een staande ovatie van het publiek in de Arena. Komt waarschijnlijk ook omdat hij in een milde bui was geweest. Hij had zich beperkt tot één assist, helaas verzilverd door die vermaledijde Ibrahimovic, die toch al doet alsof hij de enige is die kan voetballen. Die hoeft in Amsterdam voorlopig niet op applaus te rekenen. Maar voor Seedorf werd het voetstuk opgepoetst dat tot nu toe was voorbehouden aan helden als Rijkaard en Van Basten. Er werd zelfs geopperd dat we hem misschien weer eens in het Nederlands elftal zouden moeten gedogen.
Iets onvoorzichtiger was Rafael van der Vaart. Hij voerde in Londen eerst een privé-oorlogje met Twente-keeper Mihaylov, haalde vervolgens een rode kaart door verdediger Rosales te torpederen en treiterde na afloop dat je per definitie verdiend gewonnen hebt bij een 4-1 uitslag. Wat formeel ook klopt, want je hebt met tachtig procent van de doelpunten een ruime meerderheid behaald. Hij verzweeg alleen dat bijna achtenzestig procent van de penalty’s onterecht was en dat dus, zonder die twee benutte penalty’s, een 2-1 overwinning veel meer voor de hand had gelegen. En bij die stand had ik het nog niet geweten met nog een half uur te gaan. Dan biedt minder dan achtenzestig procent van de doelpunten geen enkele garantie op een verdiend resultaat.
Maar Rafael is altijd te goeder trouw. Waarschijnlijk was zijn wilde sprong dwars door Rosales heen slechts een wat onhandige manier om FC Twente verder niet te veel pijn te doen. Per slot van rekening heeft hij dit weekend, tegen Aston Villa, ook weer twee keer gescoord. En, getuige zijn gretige opmerking tegen een journalist dat hij de volgende Champions League-wedstrijd in Milaan tegen Internazionale lekker thuis op de bank gaat bekijken, had hij ook gewoon een rode kaart nodig om zijn vriend Wesley Sneijder niet te hoeven vernederen. Er bestaat vast een soort gedoogakkoord tussen die twee. Wedden dat Wesley op zijn beurt geschorst is voor de wedstrijd in Londen? Hoewel je het met Sneijder nooit weet, die zou best eens bedongen kunnen hebben dat hij ondanks alle afspraken altijd zijn eigen plan mag blijven trekken en alles op zijn eigen manier mag uitleggen. Tja, het recht van de sterkste, hè.
Wie ook de handen op elkaar kreeg, was Dirk Kuyt in Utrecht. Dirk was helemaal beduusd van de ontvangst, zeven jaar nadat hij de club had verlaten. Hij had ook genoten van het spel en het enthousiasme van FC Utrecht. In ruil had hij het de verdedigers niet al te lastig gemaakt en hij constateerde na afloop dat Liverpool absoluut niet ontevreden mocht zijn met het gelijkspel. Zo onderhoud je vriendschap: elkaar wederzijds iets gunnen. Het scheelde niet veel of Kuyt en de verdedigers van FC Utrecht liepen elkaar al op het veld op de schouders te slaan van kameraadschap.
En na die prachtige Europese voetbalweek bleken niet alleen de supporters van Ajax de Utrecht-supporters te gedogen met hun steun bij de opheffing van het verbod om naar Amsterdam te komen, ook de Ajax-spelers waren gul met cadeautjes voor hun tegenstanders.
Hartverwarmend is het allemaal natuurlijk wel. Maar als zelfs Cruijff nu zijn mond niet meer opendoet, kan ik alleen maar tot de conclusie komen dat er een bizarre golf van respect over ons land spoelt.
‘Als Johan iets zegt, betekent dat dat hij betrokken is,’ sprak Clarence Seedorf van de week. Kijk, dat is nog eens diplomatentaal. Goed hoor, die Seedorf. Hij werd direct beloond met een staande ovatie van het publiek in de Arena. Komt waarschijnlijk ook omdat hij in een milde bui was geweest. Hij had zich beperkt tot één assist, helaas verzilverd door die vermaledijde Ibrahimovic, die toch al doet alsof hij de enige is die kan voetballen. Die hoeft in Amsterdam voorlopig niet op applaus te rekenen. Maar voor Seedorf werd het voetstuk opgepoetst dat tot nu toe was voorbehouden aan helden als Rijkaard en Van Basten. Er werd zelfs geopperd dat we hem misschien weer eens in het Nederlands elftal zouden moeten gedogen.
Iets onvoorzichtiger was Rafael van der Vaart. Hij voerde in Londen eerst een privé-oorlogje met Twente-keeper Mihaylov, haalde vervolgens een rode kaart door verdediger Rosales te torpederen en treiterde na afloop dat je per definitie verdiend gewonnen hebt bij een 4-1 uitslag. Wat formeel ook klopt, want je hebt met tachtig procent van de doelpunten een ruime meerderheid behaald. Hij verzweeg alleen dat bijna achtenzestig procent van de penalty’s onterecht was en dat dus, zonder die twee benutte penalty’s, een 2-1 overwinning veel meer voor de hand had gelegen. En bij die stand had ik het nog niet geweten met nog een half uur te gaan. Dan biedt minder dan achtenzestig procent van de doelpunten geen enkele garantie op een verdiend resultaat.
Maar Rafael is altijd te goeder trouw. Waarschijnlijk was zijn wilde sprong dwars door Rosales heen slechts een wat onhandige manier om FC Twente verder niet te veel pijn te doen. Per slot van rekening heeft hij dit weekend, tegen Aston Villa, ook weer twee keer gescoord. En, getuige zijn gretige opmerking tegen een journalist dat hij de volgende Champions League-wedstrijd in Milaan tegen Internazionale lekker thuis op de bank gaat bekijken, had hij ook gewoon een rode kaart nodig om zijn vriend Wesley Sneijder niet te hoeven vernederen. Er bestaat vast een soort gedoogakkoord tussen die twee. Wedden dat Wesley op zijn beurt geschorst is voor de wedstrijd in Londen? Hoewel je het met Sneijder nooit weet, die zou best eens bedongen kunnen hebben dat hij ondanks alle afspraken altijd zijn eigen plan mag blijven trekken en alles op zijn eigen manier mag uitleggen. Tja, het recht van de sterkste, hè.
Wie ook de handen op elkaar kreeg, was Dirk Kuyt in Utrecht. Dirk was helemaal beduusd van de ontvangst, zeven jaar nadat hij de club had verlaten. Hij had ook genoten van het spel en het enthousiasme van FC Utrecht. In ruil had hij het de verdedigers niet al te lastig gemaakt en hij constateerde na afloop dat Liverpool absoluut niet ontevreden mocht zijn met het gelijkspel. Zo onderhoud je vriendschap: elkaar wederzijds iets gunnen. Het scheelde niet veel of Kuyt en de verdedigers van FC Utrecht liepen elkaar al op het veld op de schouders te slaan van kameraadschap.
En na die prachtige Europese voetbalweek bleken niet alleen de supporters van Ajax de Utrecht-supporters te gedogen met hun steun bij de opheffing van het verbod om naar Amsterdam te komen, ook de Ajax-spelers waren gul met cadeautjes voor hun tegenstanders.
Hartverwarmend is het allemaal natuurlijk wel. Maar als zelfs Cruijff nu zijn mond niet meer opendoet, kan ik alleen maar tot de conclusie komen dat er een bizarre golf van respect over ons land spoelt.